Στο πετάλι που πατάω

Toυ Κώστα Γιαννακίδη Γύρω στα 30, ίσως και μικρότερη. Την έβλεπα ανέμελη να κατηφορίζει την Πεντέλης. Με ελαφρύ πετάλι. Ακουστικά στα α...

Toυ Κώστα Γιαννακίδη

Γύρω στα 30, ίσως και μικρότερη. Την έβλεπα ανέμελη να κατηφορίζει την Πεντέλης. Με ελαφρύ πετάλι. Ακουστικά στα αυτιά, τυλιγμένα σαν αναρριχώμενο φυτό, γύρω από το μπλε κράνος της. Μπλε και το ποδήλατο. Με άσπρο καλαθάκι μπροστά. Πέρασε από μπροστά μου. Ενστικτωδώς το κεφάλι μου έστειλε τη ματιά πίσω της. Και είδα τι έκανε. Κόψιμο τιμονιού αριστερά, πορεία πάνω στη διπλή γραμμή και μετά ένα χαριτωμένο στρίψιμο για να μπει στο πάρκινγκ του σούπερ μάρκετ. Ο οδηγός που την ακολουθούσε μόνο που δεν ξέρασε επάνω στο τιμόνι. Κόρναρε με λύσσα. Εγώ τη φασκέλωσα χωρίς δεύτερη σκέψη. Διπλό φάσκελο, θορυβώδες, με σκάσιμο της μίας παλάμης στη ράχη της άλλης. Εκείνη έβγαλε τα ακουστικά, χαμογέλασε γλυκά και έγνεψε μία «συγγνώμη», από εκείνες που μοιάζουν με σαπουνόφουσκα και χάνεται μετά από λίγο. Ηλίθια.
Δεν σας κρύβω ότι πάντα κρατώ μέσα μου μία μικρή επιφύλαξη για την ικανότητα των γυναικών στον δρόμο. Δεν είναι σοβινιστικό, ορκίζομαι. Είναι η εμπειρία δεκαετιών σε συνδυασμό με την επιστημονική γνώση που λέει ότι οι άνδρες έχουν καλύτερη αίσθηση του χώρου, συνεπώς είναι και λογικό να οδηγούν καλύτερα. Βέβαια και αυτό ακυρώνεται στην πράξη αν δεις τη στατιστική των τροχαίων. Όμως το θέμα μου δεν είναι αυτό. Το θέμα μου είναι αυτά που βλέπω στους δρόμους από τους ποδηλάτες. Και τα βλέπω από κοντά, στενά, καθημερινά. Είμαι και ο ίδιος ποδηλάτης. Το ποδήλατο αποτελεί το βασικό μέσο μετακίνησης μου όταν δεν βρέχει.
Αποφεύγω τις κακοτοπιές. Προτιμώ ποδηλατόδρομους και οδούς ήπιας κυκλοφορίας. Όταν υποχρεωθώ να βγω στη λεωφόρο τρέμω. Δεν πάω κόντρα ρεύμα. Με τίποτα στο πεζοδρόμιο-μία φορά έπεσα και αυτό έγινε επειδή καβάλησα πλακάκια. Το μάτι μου είναι στους καθρέφτες. Δεν κάνω ελιγμούς-τις περισσότερες φορές επειδή δεν έχω χρόνο να τους σκεφτώ. Όσο ποδηλατώ οι οδηγοί αυτοκινήτου θεωρούνται εν δυνάμει εξολοθρευτές μου. Έχω κατά νου ότι δεν με βλέπουν. Φοβάμαι τις πόρτες που ανοίγουν όταν έχω στα δεξιά σταθμευμένα αυτοκίνητα. Ακόμα και αν δεν έχουν προτεραιότητα, την παραχωρώ. Το ποδήλατο, κατά τον δικό μου κώδικα, δεν έχει ποτέ προτεραιότητα. Λέω στον εαυτό μου ότι είμαι ένας ήσυχος, συντηρητικός, ίσως και ξενέρωτος ποδηλάτης. Μπορεί να φταίει αυτό, αλλά όταν βλέπω στη βρεγμένη Κηφισίας τον «εναλλακτικό» τύπο να κατηφορίζει κάνοντας σλάλομ ανάμεσα στα αυτοκίνητα, χωρίς κράνος και με ακουστικά στα αυτιά, θέλω να έχω παρέα στο αυτοκίνητο για να πω: «κοίτα έναν μαλάκα».
Τα τελευταία χρόνια έχουμε πάρει κάπως στραβά την ιστορία με τα ποδήλατα. Ναι, είναι το καλύτερο μέσο μετακίνησης. Αναβαθμίζει την καθημερινότητα μας, προσθέτει θετικά σημεία στον αστικό μας πολιτισμό. Μόνο που η Αθήνα δεν είναι μία πόλη για ποδήλατα. Θα μπορούσε να γίνει, αλλά ακόμα παραμένει μία πόλη με θηρία που καίνε βενζίνη. Και τώρα εσύ, ως ποδηλάτης, θέλεις να διεκδικήσεις τον δρόμο. Ασπάζεσαι την ηθική που σου δίνει προτεραιότητα έναντι του αυτοκινήτου. Θέλεις το τέρας που σε ακολουθεί να κατέβει στους χρόνους σου, να σε αντιμετωπίσει ως ίσο. Πίστεψε με, κινδυνεύεις όσο Αμερικανός στην Καμπούλ. Και δεν το ξέρεις επειδή είναι πιθανό να μην έχεις καβαλήσει τίποτα άλλο εκτός από ποδήλατο. Κάπως έτσι γίνεσαι περισσότερο ανέμελος από όσο πρέπει, κυκλοφοριακά αυθάδης, αυτοκτονικός. Ηρέμησε. Πάρτο αλλιώς. Ναι, στο μέλλον τα ποδήλατα μπορεί να είναι περισσότερα από τα αυτοκίνητα στην πόλη. Δεν χρειάζεται, όμως, να σπείρουμε με εκκλησάκια τα πεζοδρόμια.