Γέρνει η βάρκα "Ελλάς" από την παχυλή μας αδιαφορία

του Στέλιου Συρμόγλου. Παχυλή αδιαφορία που καθημερινά επιβεβαίωνει ότι οι Ελληνες βγάλαμε διαβατήριο και εισιτήριο απεριορίστων ...

του Στέλιου Συρμόγλου.

Παχυλή αδιαφορία που καθημερινά επιβεβαίωνει ότι οι Ελληνες βγάλαμε διαβατήριο και εισιτήριο απεριορίστων διαδρομών προς τον πολιτικό μαζοχισμό με εκμαυλισμένες συνειδήσεις.

Αν και πληγωμένοι και διασπασμένοι από την κατά καιρούς πολιτική προδοσία, χωρίς απαραίτητα η “προδοσία” αυτή να στέκεται στη στενή έννοια των εδαφικών υποθέσεων και των κρατικών μυστικών, αλλά στην ευρύτερη καταλήστευση των λαϊκών προσδοκιών, εξακολουθούμε απτόητοι να “βουτάμε” στο απύθμενο πολιτικό ψέμα.

Αν και η εμπειρία μας “κραυγάζει, δεδομένου ότι υπάρχει κάθε φορά ένας κάποιος που μας προδίδει, κατά το “λαέ μου ευκολόπιστε και πάντα προδομένε”, αν και οι προηγούμενες γενιές νιώθουν προδομένες, για όλους μας ή σχεδόν όλους μας, ας μη φανεί παράξενο, αυτό το “σαράκι” της επαναλαβανόμενης προδοσίας, κατάντησε να είναι η μικρή μας και αναπόδραστη ευτυχία…

Γιατί πως αλλιώς να ερμηνευτεί η θεληματική μας προσαρμογή στο ρυθμό της προδοσίας, που πάντα μας υποδέχεται “φτιασιδωμένη” με νέο πρόσωπο; Τελικά τείνω να πιστέψω πως ως λαός έχουμε χάσει το αίσθημα της ζωής, το αξιολογικό κριτήριο, τον ενθουσιασμό, την αγωνία του δημιουργικού μόχθου, την ανάσα του νέου που φτιάχνεται με το μυαλό, τα χέρια και την καρδιά.

Απεμπολήσαμε την εθνική μας υπερηφάνεια. Την “εμπιστευτήκαμε” σε πολιτικούς αγύρτες και τη “διαπραγματεύονται” με τους δανειστές της χώρας, αντί να διαπραγματεύονται τους δυσβάστακτους όρους των μνημονίων της ντροπής. Η εθνική υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια, ωστόσο, είναι έννοιες διαχρονικά αδιαπραγμάτευτες.

Εθιστήκαμε στην επίπεδη ζωή. Στο πρόβλημα. Στην “μακάρια” προσμονή της “λύσης” του προβλήματος.. Και εμφανιζόμαστε “ανίκανοι” για ελευθερία, έχοντας περιπέσει ως κοινωνία μοιρολατρικά στην ακινησία.

Προσαρμοστήκαμε στις επιθυμίες και τα καπρίτσια επί μέρους ατόμων. Ο “σεβασμός” της συνέχειας μας αφήνει αδιάφορους. Εγκλωβιστήκαμε στην αδιέξοδη λογική των δημοσιονομικών αριθμών και των ανερμάτστων πολιτικών εκτιμήσεων, με επακόλουθο το αρνητικό πρακτικό αποτέλεσμα για την κοινωνία.

Η ατομική μας δύναμη και βούληση δεν αποτελεί πλέον ιστορικό μέτρο. Και αντικαταστήσμαε το υπερχρονικό “Εμείς” με το φευγαλέο “Εγώ”, διαμορφώνοντας όλες τις προυποθέσεις για ένα ερειπωμένο μέλλον, καθώς με την απάθειά μας, την ανασφάλειά μας και τη φοβία μας, που τελικά μετατρέπονται σε παχυλή αδιαφορία, συμβάλλουμε στο “γκρέμισμα” του παρόντος.

Πέρα από το κοντόφθαλμο της πολιτικής επιλογής, το μέγεθος της κοινωνίας είναι τεράστιο, για να μπορεί ένα “τσούρμο” ανικάνων και ψευδομανών πολιτικών να τη συγκρατήσει αν αντιδράσει ή να την “υποστηλώσει” αν καταπέσει. Αυτό δεν μας είναι σαφές ως πολίτες.

Η επικρατούσα κοινωνική αντίληψη ότι δεν υπάρχει “διέξοδος”, ότι “όλοι είναι ίδιοι…” ή ότι “τι άλλο μπορεί να γίνει…”, μεταφερόμενη στο επίπεδο της πολιτικής, γίνεται λιπαρώς αποδοτική, αλλά εν τέλει αποδεικνύεται πολλαπλώς επικίνδυνη και η…βάρκα “Ελλάς” γέρνει και “φλερτάρει” με το βυθό!.. Μια τέτοια, εξάλλου, αντίληψη επικουρεί την αήθεια της πολιτικής προχειρότητας και ευκολίας, ενώ “τροφοδοτεί” τα ακόρεστα αρπακτικά των εγωπαθών και αυτάρεσκων της εξουσίας, που βλέπουν την κοινωνία ως “δεξαμενή” ικανοποίησης και των πλέον ακραίων επιδιώξεών τους.

Ο Ντέμης Ρούσσος σε τηλεοπτική του συνέντευξη είχε πει: “δε με νοιάζει παρά η μπριζόλα”. Αλήθεια, είναι πολλοί οι νεοέλληνες που νοιάζονται για κάτι παραπάνω και διαφορετικό; Ολος ο “καυγάς” γίνεται για τη “μερίδα” μόνο. Δεν πάει η φιλοδοξία πέρα από τα σφαγεία και τις ταβέρνες. Οι “εξαιρέσεις” συνιστούν τη διαφορετικότητα, που όμως καταπνίγεται στη γενικευμένη αδιαφορία. Εδω. άλλωστε, στο facebok, καταφαίνεται η νεοελληνική ελαφρότητα, αν και οξύμωρο, σ’ όλο το “λιπόσαρκο” εύρος της. Και καταγράφεται με “δημοσκοπική” επάρκεια το “άντε γειά σου” του νεοέλληνα, υπό την έννοια της ισοπέδωσης της νόησης και της ψυχολογίας του, ενίοτε και της ψυχασθενικής του αντίδρασης ως απόρροια απροσδιόριστων απωθημένων…

Και επειδή ο Μίκης Θεοδωράκης κάνει μαχητικά αισθητή την παρουσία του στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα, αντιγράφω τη συγκλονιστική ομολογία του, πριν από μερικά χρόνια: “Η γενιά μου πιάστηκε κορόιδο, περισσότερο απ’ όλους η αφεντιά μου. Τώρα αισθάνομαι δυνατός και ελεύθερος. Χρειάστηκαν δέκα ολόκληρα χρόνια για να το καταλάβω…”.

Αισθάνεται, λέει, δυνατός και ελεύθερος. Επειδή, ασφαλώς, τα παράτησε όλα, λύθηκε από τα σχοινιά δεκαετιών, δρασκέλισε τα πτώματα των κομμάτων και των ιδεοληψιών, των όποιων προσδοκιών χωρίς επαύριο για το λαό και απέκτησε τη δυνατότητα της υψηλής εποπτείας. και είναι τολμηρό και όμορφο να κινείται κανείς πέρα από την αυταπάτη.

Τι κάνουν πολλοί από εμάς; Βυθισμένοι στο σαδομαζοχισμό του τίποτα, στη αυταπάτη, στη ψευδαίσθηση της επερχόμενης “σωτηρίας”, υποταγμένοι στην καλλιεργούμενη λογική της “προσαρμογής”, εξακολουθουν να κρατάνε ουρά στις ταβέρνες με τα κοψίδια και λόγω θέρους αναζητούν ασμένως “ξαπλώστρες” στις παραλίες…

Την νοοτροπία του Ελληνα να σκέφτεται όλο και λιγότερο, να βλέπει όλο και κοντύτερα και να βυθίζεται στην ανάγκη όλο και πιο πολύ, εκμεταλλεύεται άριστα η ασκούμενη πολιτική. Εμμεσα, αλλά καταλυτικά αυξομειώνει αυτές τις τάσεις και πετυχαίνει για την ίδια το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα: Τον ανεγκεφαλισμό της κοινωνίας… freepen.gr