ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ!

Εδώ και μια δεκαετία πλέον έχει πάψει να με εκπλήσσει αυτή η ομάδα. Το ότι «τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο» έχει περάσει στο DNA της. Έτσι,...

Εδώ και μια δεκαετία πλέον έχει πάψει να με εκπλήσσει αυτή η ομάδα. Το ότι «τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο» έχει περάσει στο DNA της. Έτσι, ακόμα κι όταν αντιμετωπίζουμε ομάδες σαν τη Γερμανία, μέσα μου το πιστεύω πως μπορούν.

Καμία Ακτή Ελεφαντοστού και κανένας Τουρέ, Ζερβινιό, Ντρογκμπά δεν θα μπορούσε να μας στερήσει το όνειρο. Θα ήταν δύσκολο, αλλά ποτέ ακατόρθωτο. Όπως πριν δύο χρόνια με τη Ρωσία, όπως στο Μουντιάλ της Ν. Αφρικής με την Αργεντινή, γνωρίζαμε πως θα το κυνηγήσουμε μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Το ίδιο συνέβη και χθες. Και από τη στιγμή που ο Σάντος διόρθωσε, έστω και συγκυριακά τα λάθη του, ήταν βέβαιο πως δεν θα πέφταμε αμαχητί.

Για ακόμα μια φορά λοιπόν αυτή η ομάδα γράφει ιστορία. Για ακόμα μια φορά αποδεικνύει πως τίποτα δεν είναι ανέφικτο για αυτή. Για ακόμα μια φορά παίζει με την πλάτη στον τοίχο και βγαίνει ξανά νικήτρια. Για ακόμα μια φορά βουλώνει στόματα.

Χθες όμως κατέρριψε ακόμα ένα μύθο. Αυτόν της κωλόφαρδης ομάδας. Ακόμα κι αν αγωνιζόταν από τα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου με δύο αναγκαστικές αλλαγές, ακόμα κι αν είχε τρία δοκάρια, ακόμα κι αν έχασε άλλες τόσες ευκαιρίες και δέχτηκε γκολ τελείως κόντρα στη ροή του αγώνα, τα «άντερα» ήταν πολύ βαριά.

Αγωνιστικά –όχι ότι έχει και σπουδαία σημασία- η εθνική μας ίσως έκανε το καλύτερο παιχνίδι των τελευταίων χρόνων. Ο τρόπος με τον οποίο έκλεβε μπάλα και ξεχυνόταν στην αντεπίθεση ήταν πραγματικά εξαιρετικός. Από κει και πέρα, ακόμα και μια μέρα μετά τον θρίαμβο υπάρχουν σκόρπιες σκέψεις στο μυαλό μου όσον αφορά την ατομική απόδοση των διεθνών μας: το αρχοντικό παιχνίδι του Σωκράτη, ο ταχύτατος Μανωλάς, τα εξαιρετικά κοψίματα του Χολέμπας σαν τρίτος στόπερ, η βρώμικη δουλειά του Μανιάτη, οι κούρσες του εκπληκτικού Λάζαρου και του Σάμαρη, το κράτημα και σπάσιμο μπάλας του Σαμαρά και φυσικά ο αρχηγός. Πάντα παρών σε κάθε μεγάλη επιτυχία της εθνικής μας. Πάντα να μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό τόσο για την μαχητικότητά του, όσο και για τον ψυχισμό του. Πάντα αυτός.

Η εθνική μας ξαναπροκρίθηκε, ξανακέρδισε με την πλάτη στον τοίχο και ξαναπίκρανε όλους αυτούς που με τόση χολή την λοιδορούσαν και παρακάλαγαν για τον διασυρμό της. Σε όλους αυτούς λοιπόν είναι αφιερωμένη η παρακάτω φωτογραφία.