Nico Mastorakis Ω, Αυγουστιατικη Αθηνα της εκκωφαντικης νυχτερινης ησυχιας. Του ερημου οριζοντα της Συγγρου. Των μοναχικων φαναριων...
Ω, Αυγουστιατικη Αθηνα της εκκωφαντικης νυχτερινης ησυχιας.
Του ερημου οριζοντα της Συγγρου.
Των μοναχικων φαναριων που αναβοσβυνουν οσο κανεις δεν περναει και κανεις δεν νοιαζεται.
Αθηνα της γυαλιστερης απατητης ασφαλτου.
Της δροσιας που αποπνεει το πρασινο του Εθνικου Κηπου.
Των ορφανων χωρων σταθμευσης και της πλημμελους αστυνομευσης.
Αθηνα, της απουσιας των καταραμενων Αθηναιων.
Με κιτρινες παχουλες πινελιες απο ταξι που ψαχνουν.
Μ' ενα μακρυνο κουδουνι παλιου ποδηλατου.
Με πολυχρωμο κομφετι απο απορημενους whatthefuchhappened τουριστες.
Αθηνα του καυτου απογευματος, του αχνιστου τσιμεντου, των μοναχικων βαρυεστημενων συντριβανιων, που ατερμονα σηκωνονται και πεφτουν χωρις θεατες.
Πολη πορφυρη απο το ηλιοβασιλεμα, μαβιά απο το δειλινο.
Με τα μαλλια λυτα, βρεμενα, λουσμενη απ' τ' Αυγουστιατικο μπουρίνι.
Χρυσοπορτοκαλη Αθηνα με τις διαφανες σκιες απ' το φως των λαμπτηρων υδραργυρου.
Φοβαμαι το βουητο που ακουω εκει, στο βαθος του χρονου, περα απο τον Δεκαπενταυγουστο.
Τρεμω στην ιδεα της επιστροφης των βαρβαρων.
Αχ και να'μενες ετσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση