Mία ειλικρινής πρωθυπουργική παραίτηση

 Όπως την έγραψε ο Γιάννης Καραμαγκάλης Ελληνίδες, Έλληνες, Το 2012, η πλειονότητά σας αποφάσισε να δώσει σε δύο κόμματα – και σύμφω...

 Όπως την έγραψε ο Γιάννης Καραμαγκάλης

Ελληνίδες, Έλληνες,

Το 2012, η πλειονότητά σας αποφάσισε να δώσει σε δύο κόμματα – και σύμφωνα με τις επιταγές του Συντάγματος- τα ινία της χώρας. Μίας χώρας πολύπαθης, η οποία έπεσε στη μέγγενη των λαθών του πολιτικού της προσωπικού. Το 2012, δώσατε την τελευταία ευκαιρία στα δύο κόμματα, που φέρουν την μερίδα του λέοντος των ευθυνών της εθνικής καταστροφής να επιτύχουν το ακατόρθωτο: Να βγάλουν την χώρα από την μία απίστευτη οικονομική και κοινωνική παλινωδία και πάνω απ’ όλα να δημιουργήσουν αίσθημα ασφάλειας και ελπίδα ανάπτυξης σε κάθε άνθρωπο που κατοικεί σε αυτό τον τόπο. Δώσατε την τελευταία σταγόνα του καταπιστεύματός σας σε δύο δυνάμεις, που αν και τους άρμοζε η πολιτική αφάνεια, δεσμεύθηκαν δημόσια να αφήσουν πίσω τις αμετροεπείς εκείνες λογικές και συνήθειες που πυροδότησαν την χώρα μας και την κοινωνική ειρήνη.

Σήμερα, 2 χρόνια μετά από το χρονικό εκείνο σημείο η συγκυβέρνηση κατάφερε κάποια πράγματα, φυσικά με τις επίπονες θυσίες όλων των Ελλήνων πολιτών που πολλές φορές λύγισαν στο βάρος της υπερφορολόγησης και των συνθηκών εργασίας και διαβίωσης που το μνημόνιο, αλλά και οι δικές μας ελλείψεις, έφεραν. Κατάφερε να βελτιώσει σημαντικά μία σειρά από οικονομικούς δείκτες, κατάφερε να κάνει μερικές από τις επιβεβλημένες μεταρρυθμίσεις στον δημόσιο- και όχι μόνο- τομέα, ενώ αποκατέστησε ως ένα βαθμό τη διεθνή αξιοπιστία της χώρας, μετά και την καταρράκωση της στα μάτια της διεθνούς κοινότητας. Αυτό που όμως θεωρώ το σημαντικότερο έργο της συγκυβέρνησης, είναι η εισαγωγή στα δεδομένα της ελληνικής πολιτικής σκηνής της πτυχής της πολιτικής συνεργασίας και της συνεννόησης, έστω και σε πρώιμα βήματα. Εάν κάτι θα πρέπει να κρατήσουμε ως διδαχή από την πολιτική αυτή αναταραχή είναι το γεγονός πως για πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά, τα δύο κόμματα που διεκδικούσαν την πλειοψηφία των προτιμήσεων των πολιτών, κατάφεραν να συνεργαστούν, έστω και αν αυτή η συνεργασία λαμβάνει χώρα, κυρίως, για την πολιτική επιβίωση και των δύο.

Ωστόσο δεν καταφέραμε να κάνουμε τα περισσότερα για τα οποία δεσμευθήκαμε, όχι υπό την πίεση των καταστάσεων, αλλά λόγω αδυναμίας να πείσουμε τους κομματικούς μας μηχανισμούς πως πρέπει να ξεχάσουν τις παλιές κακές εποχές. Δεν κατορθώσαμε να επιβληθούμε στις θλιβερές μειοψηφίες των πελατειακών συσχετισμών, ούτε στις εσωκομματικές λογικές που έβαζαν το προσωπικό πολιτικό κόστος πιο ψηλά από την πορεία της χώρας –και κυρίως- δεν μπορέσαμε να νικήσουμε τις γεννησιουργούς δυνάμεις που έφεραν τη χώρα στο χείλος της καταστροφής και που εκπορεύονται από τα κόμματα της συγκυβέρνησης.

Ούτε εμείς οι ίδιοι, οι αρχηγοί των κομμάτων, δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε στο μικρόβιο της πελατείας: Διορίσαμε ακατάσχετα «ημέτερους» στον δημόσιο τομέα ενώ αυτός παραληρούσε και γκρεμιζόταν, κάναμε τα στραβά μάτια σε φίλους επιχειρηματίες και σε προσωπικές τους φορολογικές υποθέσεις, ενώ ταυτόχρονα αφήναμε τον ιδιωτικό τομέα και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες να ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά.

Δεν κατορθώσαμε να φτιάξουμε ένα δίκαιο σύστημα φορολογίας, που να μοιράζει τα βάρη αναλογικά, παρά μόνο μείναμε προσκολλημένοι στην φοροεξόντωση όλων των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας μας. Θεσπίσαμε τους περισσότερους φόρους από κάθε άλλο κράτος-μέλος της Ε.Ε, δημιουργώντας το πιο απωθητικό κλίμα για την ανάπτυξη της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, ενώ παράλληλα διαδίδαμε κομπορρημοσύνες περί «success story» σε κάθε επίσκεψή μας στο εξωτερικό και ενώ γνωρίζαμε πως αυτή μας ή ρήση είχε έρμα της τον κάματο χιλιάδων απολυμένων και ανέργων στον ιδιωτικό τομέα.

Απαξιώσαμε πλήρως την δημόσια υγεία, αφήνοντας τόσο το συνδικαλιστικό όσο και το κερδοσκοπικό στοιχείο να ριζώσουν τόσο βαθιά στο σύστημα υγείας της χώρας, που θα το συμπαρασύρουν μαζί του στον γκρεμό μαζί με την δική τους πτώση. Αφήσαμε ανασφάλιστους ανθρώπους που είχαν άμεση ανάγκη την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αφήσαμε ανθρώπους να πεθάνουν λόγω αδυναμίας μας να τους προσφέρουμε τα απαραίτητα φάρμακα για την ασθένειά τους, επιτρέψαμε στις ιδιωτικές φαρμακευτικές εταιρείες να ασυδωτούν σε βάρος των δημόσιων ταμείων και πάνω απ’ όλα φανήκαμε ελαστικοί σε φαινόμενα χρηματισμού ιατρών. Αφήσαμε την υγεία υποχρηματοδοτούμενη και τους ανθρώπους που την έχουν ανάγκη στο έλεος και την διακριτική ευχέρεια γιατρών που καταβάλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες να ανταποκριθούν σωστά και ευσυνείδητα στο λειτούργημα που ασκούν και τον όρκο που έχουν δώσει.

Φανήκαμε κατώτεροι των προσδοκιών στην παιδεία, περικόπτοντας σημαντικά κονδύλια για την εύρυθμη λειτουργία των πανεπιστημίων, δεν τολμήσαμε να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον που να ενθαρρύνει τους νέους να μείνουν στη χώρα τους και να σπείρουν στον τόπο που γεννήθηκαν τις δυνατότητες και τα όνειρά τους και –κυρίως- φοβηθήκαμε απέναντι στο τέρας που κατασπαράσσει τα σωθικά της ακαδημαϊκής οντότητας: Φοβηθήκαμε να τα βάλουμε με τις παρατάξεις, με τα παιδιά του κομματικού σωλήνα και με όλα εκείνα τα φαινόμενα ανομίας που μετέτρεπαν τα ελληνικά πανεπιστήμια σε άνδρα ασυδοσίας, σε ρινγκ όπου εκτυλίσσονταν ανίερες μικροκομματικές μάχες, με τον μόνο χαμένο το ίδιο το πανεπιστήμιο. Και φοβηθήκαμε, γιατί μέρος του καρκινώματος ήμασταν και εμείς, οι δικές μας νεολαίες που υπήρξαν φυτώρια πειθήνιων κομματικών στελεχών και μία καλή κομματική βάση εκδούλευσης και πελατείας.

Ακριβώς λόγω του τραγικού ελλείμματος παιδείας που προσφέραμε κάθετα σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, αλλά και λόγω της κοντής μας μνήμης, αφήσαμε τον ναζισμό να θάλλει ανενόχλητος ξανά ανάμεσά μας, αφήνοντάς τον για άλλη μια φορά στη σύγχρονη ιστορία μας να δημιουργήσει διαιρετικές τομές στην κοινωνία μας , εισάγοντας με τον πιο βάναυσο τρόπο την βία και την ανομία, που, μερικές φορές, τα ίδια μας τα πολιτικά στελέχη υπέκρυπταν στις πολιτικές συμπεριφορές τους χρόνια τώρα. Αφήσαμε τον σκελετό του φασισμού να βγει από την πίσω μεριά της ντουλάπας όπου νομίζαμε πως κοιμάται ήσυχος να ξυπνήσει με τα πρώτα σύννεφα.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, όταν ο ναζιστικός κίνδυνος εισέρευσε στον ίδιο το λίκνο της δημοκρατίας, στο κοινοβούλιο, τότε ήταν για εμάς αργά, καθώς οι συμπεριφορές μας -30 χρόνια τώρα- έδωσαν πάτημα στη Χρυσή Αυγή να νομιμοποιηθεί στα μάτια των πολιτών, ακριβώς επειδή το πολιτικό προσωπικό είχε κριθεί ανίκανο και ανήμπορο να εμπνεύσει στους πολίτες εμπιστοσύνη προς τους θεσμούς. Όταν μάλιστα κληθήκαμε να σώσουμε τα πράγματα την τελευταία στιγμή, δεν δίστασα να κουρελιάσω προσωπικά το ίδιο το Σύνταγμα και να παρέμβω ωμά στην διάκριση των τριών εξουσιών και να ζητήσω από την δικαστική εξουσία να βγάλει εκείνη το φίδι από την τρύπα για λογαριασμό του ημιλιπόθυμου πολίτικου συστήματος, κλείνοντας κατ’ υπόδειξη φυλακή βουλευτές του νεοναζιστικού κόμματος.

Πάνω από όλα, η συγκυβέρνηση αυτή δεν κατόρθωσε το πιο σημαντικό πράγμα: Να δημιουργήσει αίσθημα εμπιστοσύνης των πολιτών προς την ίδια την Δημοκρατία, προς τους θεσμούς, προς τις αρχές οργάνωσης του πολιτεύματος και της δημόσιας ζωής μας. Δεν κατάφερε να κόψει τα σχοινιά της εύκολης λύσης, της πελατείας, όλων εκείνων που επιλέγαμε ως βολικό ψέμα, αφήνοντας στην άκρη και εθελοτυφλώντας στις άβολες αλήθειες.

Ελληνίδες, Έλληνες,

Ίσως είναι η τελευταία φορά που σας απευθύνω διάγγελμα από τούτο εδώ το βήμα. Ανάμεσα στις πολλές λανθασμένες αποφάσεις που πήραμε, νομίζω πως ήρθε η ώρα να πάρω και μία προσωπική, τελευταία και γενναία. Γενναία, γιατί ο τόπος που γέννησε μεγάλους πολιτικούς άνδρες, χρειάζεται και τέτοιες αποφάσεις, έστω από εμάς που η ιστορία θα μας κρίνει μάλλον μικρούς. Η παραίτησή μου είναι στη διάθεση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Και μιας αυτές είναι οι τελευταίες μου στιγμές σε θέση υψίστης εθνικής σημασίας, θα σας συμβουλεύσω με απόλυτη ειλικρίνεια τούτο: Να μην αφήνουμε το θυμικό να μας ορίζει, ούτε ως πολίτες, ούτε ως χώρα. Οφείλουμε να θυμόμαστε πως η καλύτερη επανάσταση απέναντι στο χάος, είναι η δημιουργία.

Καλή τύχη, σε όλους.