Ψυχραιμία, μέσα από ακραίες απειλές γεννιέται μια νέα σπουδή για συμφωνία στο ελληνικό ζήτημα της ευρωζώνης!...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Δεν θα υπάρξει ρήξη της ελληνικής κυβέρνησης με τους Θεσμούς της ΕΕ και της ευρωζώνης. Διαμορφώθηκ...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.

Δεν θα υπάρξει ρήξη της ελληνικής κυβέρνησης με τους Θεσμούς της ΕΕ και της ευρωζώνης. Διαμορφώθηκε απλώς ένα επικοινωνιακού χαρακτήρα κλίμα ρήξης - εικονικό και διαλεκτικό σχήμα ρευστής νευρικότητας υπό την απειλή της ρήξης, αν προτιμάς - εντός του οποίου εξελίσσονται οι διαπραγματεύσεις, αλλά όχι ρήξη με πραγματικούς (θεσμικού και οικονομικού χαρακτήρα) όρους.

Και η χθεσινοβραδινή συνάντηση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα με τους κυρίους Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ και Γερούν Νταϊσελμπλουμ - με τον δεύτερο πολύ κακώς - σε αυτό το (επικοινωνιακό) κλίμα εντάσσεται, ενώ έτσι πλάθονται ουσιαστικά οι όροι πολιτικής νομιμοποίησης της νέας μεταβατικής συμφωνίας της Ελλάδας με τους Θεσμούς, η οποία θα οδηγήσει, σε δεύτερο στάδιο, σε μια νέα και τελική συμφωνία της Ελλάδας με τους εταίρους-πιστωτές της, που θα περιλαμβάνει ασφαλώς την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους από τις λεγόμενες «επίσημες» εταιρικές πηγές.

Πιθανότητα ρήξης δεν υπάρχει, αν και πιθανότητα μια μορφής «διπλού νομισματικού» συνεχίζει να υφίσταται… και αυτό είναι που θα πρέπει να αποκλειστεί απολύτως και σαφώς από την ελληνική κυβέρνηση. Αυτό δεν θα πρέπει να συζητηθεί! Αυτό δεν θα μπορούσε να συμπεριληφθεί στην διαπραγμάτευση από μια αριστερή κυβέρνηση! Ούτε θα μπορούσε ποτέ να διολισθήσει σε αυτό μια αριστερή κυβέρνηση, για να αντιμετωπίσει θεωρητικώς χειρότερες επιλογές εσωτερικής υποτίμησης, προς τις οποίες εμφανίζονται ιδιαίτερα πιεστικοί οι παράγοντες της τρόικας!

Οι κόκκινες γραμμές του Αλέξη Τσίπρα δεν διανοούμαι πως θα μπορούσαν ποτέ να καταλήξουν σε «διπλό νομισματικό» (: παράλληλο σύστημα πληρωμών)! Αυτό δεν είναι απλώς «κόκκινη γραμμή», αλλά πραγματική και απόλυτη αιτία ρήξης με τους Θεσμούς! Το «διπλό νομισματικό» ισοδυναμεί με εθνικού χαρακτήρα μείζονα απειλή και έτσι θα πρέπει να αντιμετωπιστεί πολιτικά από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο, θα πρέπει να γίνει αντιληπτό, πως ισοδυναμεί με μονομερή βλαπτική μεταβολή των σχέσεων της Ελλάδας με τους Δυτικούς Θεσμούς, στους οποίους είναι ενταγμένη και άρα ότι αυτή η «βλαπτική μεταβολή» θα πρέπει να επιφέρει φυσιολογικώς κρίση και δραματική αναθεώρηση των σχέσεων της χώρας με τους εταίρους και συμμάχους της. Το «διπλό νομισματικό» δεν θα μπορούσε, λοιπόν, ποτέ να αποτελέσει μια κάποια λύση για να αποφευχθεί μια πραγματική και οριστική ρήξη. «Διπλό νομισματικό» σημαίνει γενικευμένη ρήξη και δραματική γεωπολιτική αναθεώρηση. Αν δεν σημαίνει αυτό για την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, τότε σημαίνει πως στην Ελλάδα δεν κυβερνούν αριστεροί.

Δεν έχεις συνηθίσει αυτόν τον λόγο από την γραφή μου, αναγνώστη μου, αλλά στο ζήτημα αυτό, όπως ήδη θα έχεις αντιληφτεί, είμαι απόλυτος, για τους λόγους που έχω εξηγήσει. Και αυτοί είναι μείζονες πολιτικοί και όχι οικονομικοί. Και με αυτή την έννοια είναι κρίσιμου εθνικού χαρακτήρα και όχι απλώς σοβαρού κοινωνικού χαρακτήρα.

Αν αποκλείσουμε - όπως πρέπει - το «διπλό νομισματικό», τότε μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ψύχραιμα τις ακραίες κοινωνικού χαρακτήρα απειλές που φέρεται να αρθρώνονται από τις προτάσεις των Θεσμών προς την ελληνική κυβέρνηση. Αυτές προκαλούν μια νέα αντικειμενικότητα στην ΕΕ και γενούν μια νέα σπουδή για συμφωνία στο ελληνικό ζήτημα της ευρωζώνης.

Σύμφωνα με αυτήν οι δεσμευμένοι πόροι για την αναχρηματοδότηση του προγράμματος της τρόικας πρέπει να ξεκλειδώσουν (με πολιτική απόφαση), παρά την μη-ολοκλήρωση του προγράμματος που είχε συνομολογήσει η προηγούμενη ηττηθείσα εκλογικώς κυβέρνηση. Και αυτό θα μπορούσε να γίνει αν δεχθούμε το πολιτικώς ορθό: πως οι πόροι αυτοί προορίζονταν στην ουσία να καλύψουν την κοινωνική και χρηματοπιστωτική ζημία που επέφερε η πενταετής εφαρμογή του προγράμματος της τρόικας. Άρα, οι πόροι αυτοί αποτελούν μια - μικρή μάλιστα - αποζημίωση για την προκληθείσα ζημία στην εθνική-ελληνική οικονομία, η οποία υπέστη μια μακρόχρονη διαδικασία εσωτερικής υποτίμησης, απορρύθμισης, μετατροπής του ιδιωτικού χρέους σε δημόσιο χωρίς μάλιστα «κρατική ασυλία» και μια μακροχρόνια ύφεση με δραματική μείωση του ΑΕΠ, την οποία κάνει λάθος η κυβέρνηση να την υπολογίζει στο 25%! Αν έκανε πιο προσεκτικούς λογαριασμούς θα βεβαίωνε πως πλησιάζει το 30% σήμερα!

Τι λέω: το ζήτημα του ξεκλειδώματος από τους Θεσμούς των πόρων που αναχρηματοδοτούν στην ουσία το χρέος και ελάχιστο μόνον τμήμα της κεφαλαιουχικής και κοινωνικής καταστροφής που επέφερε η εφαρμογή του προγράμματος της τρόικας να απεξαρτηθεί από το τρέχον ανενεργό στην ουσία πρόγραμμα και να συνδεθεί με το νέο καθεστώς παραμονής της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Ενόψει μια νέας, ολιστικού χαρακτήρα συμφωνίας που θα αντικαταστήσει το πρόγραμμα της τρόικας - το οποίο σε ό, τι αφορά τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και όχι το ΔΝΤ λήγει τυπικώς στο τέλος αυτού του μήνα - είναι πολιτικώς εύλογο πως θα πρέπει να υπηρετηθεί η ρευστότητα στην Ελλάδα. Αν δεν υπηρετηθεί, είναι σαν οι εταίροι μας να μην επιθυμούν μια νέα συμφωνία για την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη.

Η δέσμευση της ελληνικής κυβέρνησης για την έναρξη εντατικών συνομιλιών για ένα νέο μακρόπνοο πρόγραμμα, εντελώς διαφορετικής ασφαλώς φιλοσοφίας, που θα εξισορροπεί τα δημοσιονομικά και θα διασφαλίζει τον δραστικό περιορισμό των ελλειμμάτων με συντελεστή ανάπτυξης και ευρωπαϊκή φροντίδα για ομαλή επανένταξη της Ελλάδας στην χρηματαγορά, θα έπρεπε να αποτελεί ενώπιον των σημερινών συγκυριών μια αναγκαία και ικανή συνθήκη για πολιτική νομιμοποίηση του «ξεκλειδώματος πόρων». Αυτό θα αποτελούσε, παράλληλα, μια μάλλον ικανοποιητική βάση εσωτερικής πολιτικής νομιμοποίησης της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, για να προχωρήσει στην διαπραγμάτευση ενός νέου μακροχρόνιου προγράμματος ανασυγκρότησης κράτους και αγοράς, στο πλαίσιο της ΕΕ.

Αν δεν συμβεί το πρώτο από την πλευρά των λεγομένων Θεσμών, δεν μπορεί να συμβεί το δεύτερο από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης –οποιασδήποτε ελληνικής κυβέρνησης, πόσο μάλλον μιας κυβέρνησης με πυρήνα την ευρωπαϊκή αριστερά! Αυτό αποκαλείται θετικιστικός ρεαλισμός (: πολιτική οντολογία) με κονστρουκτιβιστική επιστημολογία. Χωρίς αυτόν τον συνδυασμό λύση στο ελληνικό ζήτημα δεν μπορεί να υπάρξει! Και τον συνδυασμό αυτόν υποστηρίζει - εκτός από όλους ανεξαιρέτως τους στοιχειωδώς σοβαρούς ανθρώπους διεθνώς - καί το προοδευτικό και σημαντικό μέρος της ακαδημαϊκής κοινότητας σε Ευρασία, Αμερική και Αφρική… ως προς την Ωκεανία και Ανταρκτική δεν διαθέτω αξιόπιστα στοιχεία, ίσως να έχει ο Γιάνης Βαρουφάκης!...