Γράφει ο Νίκος Νυφούδης. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως δεν θα ξεχάσω ποτέ την εμπερία της διαδρομής Αθήνα-Θεσσαλονίκη. Περίπου 11 ώρες ...
Γράφει ο Νίκος Νυφούδης.
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως δεν θα ξεχάσω ποτέ την εμπερία της διαδρομής Αθήνα-Θεσσαλονίκη. Περίπου 11 ώρες οδήγηση. Μέσω Ελασσόνας. Αθήνα-Θεσσαλονίκη μέσω Ελασσόνας, επαναλαμβάνω! Είχαν κλειστά τα Τέμπη, λόγω των αγροτών βλέπεις. Ευτυχώς, βγήκαμε ζωντανοί έπειτα από αυτό το μαρτυρικό ταξίδι. Ποτέ δεν σκεφτόμαστε σ’ αυτήν τη χώρα τις παράπλευρες απώλειες, βλέπεις. Δεν μας νοιάζει. Οι απόλυτοι παρτάκιδες.
Αν ο άλλος υποφέρει, πονά, πεινάει, χαίρεται, λυπάται, απλώς δεν μας νοιάζει. Γι’ αυτό και για πολλές δεκαετίες η κριτική μας στον εκάστοτε Άρχοντα, τοπικό ή εθνικό, σταματούσε τη στιγμή του διορισμού. Του δικού μας, ενός παιδιού μας, του αδερφού ή όποιου άλλου οικείου προσώπου ερχόταν η στιγμή για να περάσει τις πύλες του Δημοσίου. Αυτοί είμαστε άραγε; Τόσο ραγιάδες; Καθόλου υπερηφάνεια;. Ιδού η απορία. Που δεν θα απαντηθεί και εύκολα.
Παρακολουθώ με ανατριχίλα να γίνεται viral στο Διαδίκτυο μια κότα -συμπαθέστατη κατά τα άλλα- και να βεβηλώνεται με αυτόν τον τρόπο το Μέγαρο, το οποίο δεν συνδέεται με τον εκάστοτε πρωθυπουργό, αλλά με την εικόνα της χώρας μας στο εξωτερικό. Να τη συγκρίνω άραγε με την είσοδο στο 10 της Downing street, η οποία συγκεντρώνει πλήθος τουριστών για αναμνηστικές φωτογραφίες; Και προφανώς το δικό μας Μέγαρο Μαξίμου και η Ηρώδου Αττικού είναι πολύ πιο όμορφα δημιουργήματα από τα αντίστοιχα βρετανικά.
Θα διαφωνήσω, λοιπόν, με όλους όσους χαίρονται για την είσοδο των τρακτέρ στη Θεσσαλονίκη. Με την πολιορκία του Υπουργού στην Κομοτηνή. Με τον ξυλοδαρμό του Χατζηδάκι παλαιότερα (από αυτούς που σήμερα εφαρμόζουν τα μνημόνια παρακαλώ).
Όσο δίκαια ή άδικα είναι τα αιτήματά τους, ακόμα κι αν αξίζει στους Συριζαίους κυβερνώντες, γιατί αυτοί ανοίξανε τον ασκό του Αιόλου τόσα χρόνια τώρα, ο τρόπος αυτός διαμαρτυρίας που δεν σέβεται τον συμπολίτη εργαζόμενο, τον κάτοικο της πόλης, τον επισκέπτη ποτέ δεν θα μου είναι συμπαθής.
Μπορούν και υπάρχουν άλλοι τρόποι διαμαρτυρίας. Πρέπει να βάλουμε τέλος στα διπλά στάνταρτντς που έχουμε. Ένας ανήθικος άνθρωπος θα είναι ίδιος είτε είναι αριστερός είτε δεξιός. Η πατρίδα μας θα είναι η Ελλάδα, όποιος κι αν είναι ο πρωθυπουργός. Σιχαινόμουν πάντα την οπαδοποίηση στην πολιτική ζωή του τόπου.
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως δεν θα ξεχάσω ποτέ την εμπερία της διαδρομής Αθήνα-Θεσσαλονίκη. Περίπου 11 ώρες οδήγηση. Μέσω Ελασσόνας. Αθήνα-Θεσσαλονίκη μέσω Ελασσόνας, επαναλαμβάνω! Είχαν κλειστά τα Τέμπη, λόγω των αγροτών βλέπεις. Ευτυχώς, βγήκαμε ζωντανοί έπειτα από αυτό το μαρτυρικό ταξίδι. Ποτέ δεν σκεφτόμαστε σ’ αυτήν τη χώρα τις παράπλευρες απώλειες, βλέπεις. Δεν μας νοιάζει. Οι απόλυτοι παρτάκιδες.
Αν ο άλλος υποφέρει, πονά, πεινάει, χαίρεται, λυπάται, απλώς δεν μας νοιάζει. Γι’ αυτό και για πολλές δεκαετίες η κριτική μας στον εκάστοτε Άρχοντα, τοπικό ή εθνικό, σταματούσε τη στιγμή του διορισμού. Του δικού μας, ενός παιδιού μας, του αδερφού ή όποιου άλλου οικείου προσώπου ερχόταν η στιγμή για να περάσει τις πύλες του Δημοσίου. Αυτοί είμαστε άραγε; Τόσο ραγιάδες; Καθόλου υπερηφάνεια;. Ιδού η απορία. Που δεν θα απαντηθεί και εύκολα.
Παρακολουθώ με ανατριχίλα να γίνεται viral στο Διαδίκτυο μια κότα -συμπαθέστατη κατά τα άλλα- και να βεβηλώνεται με αυτόν τον τρόπο το Μέγαρο, το οποίο δεν συνδέεται με τον εκάστοτε πρωθυπουργό, αλλά με την εικόνα της χώρας μας στο εξωτερικό. Να τη συγκρίνω άραγε με την είσοδο στο 10 της Downing street, η οποία συγκεντρώνει πλήθος τουριστών για αναμνηστικές φωτογραφίες; Και προφανώς το δικό μας Μέγαρο Μαξίμου και η Ηρώδου Αττικού είναι πολύ πιο όμορφα δημιουργήματα από τα αντίστοιχα βρετανικά.
Θα διαφωνήσω, λοιπόν, με όλους όσους χαίρονται για την είσοδο των τρακτέρ στη Θεσσαλονίκη. Με την πολιορκία του Υπουργού στην Κομοτηνή. Με τον ξυλοδαρμό του Χατζηδάκι παλαιότερα (από αυτούς που σήμερα εφαρμόζουν τα μνημόνια παρακαλώ).
Όσο δίκαια ή άδικα είναι τα αιτήματά τους, ακόμα κι αν αξίζει στους Συριζαίους κυβερνώντες, γιατί αυτοί ανοίξανε τον ασκό του Αιόλου τόσα χρόνια τώρα, ο τρόπος αυτός διαμαρτυρίας που δεν σέβεται τον συμπολίτη εργαζόμενο, τον κάτοικο της πόλης, τον επισκέπτη ποτέ δεν θα μου είναι συμπαθής.
Μπορούν και υπάρχουν άλλοι τρόποι διαμαρτυρίας. Πρέπει να βάλουμε τέλος στα διπλά στάνταρτντς που έχουμε. Ένας ανήθικος άνθρωπος θα είναι ίδιος είτε είναι αριστερός είτε δεξιός. Η πατρίδα μας θα είναι η Ελλάδα, όποιος κι αν είναι ο πρωθυπουργός. Σιχαινόμουν πάντα την οπαδοποίηση στην πολιτική ζωή του τόπου.
Η νηφαλιότητα και η σύνεση που πρέπει να δείξουμε όλοι αυτές τις μέρες δεν επιτρέπουν να χαιρόμαστε ούτε με την ομηρία του Υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ούτε και με τη διάλυση του ιστού των πόλεων με πρόσχημα τα δικαιώματα μιας κοινωνικής ομάδας. Όποια κι αν είναι αυτή. Είτε σκληρά εργαζόμενοι αγρότες είτε σκληρά εργαζόμενοι βουλευτές.
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση