Η Ελλάδα των αυτοδίδαχτων ζόμπι θρηνεί και τα σχόλια περιττεύουν!...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Έφυγε από αυτοκινητιστικό μια γνήσια λαϊκή ψυχή και φωνή - όπως περιγράφουν τον Παντελή Παντελίδ...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.

Έφυγε από αυτοκινητιστικό μια γνήσια λαϊκή ψυχή και φωνή - όπως περιγράφουν τον Παντελή Παντελίδη όσοι τον γνώρισαν προσωπικά και όσοι κινούνται στον χώρο του σύγχρονου ελληνικού μάρκετινγκ της καψούρας και του απολύτως επιτηδευμένου «λαϊκού αυθορμητισμού» ή της αυτάρεσκα σκηνοθετημένης «λαϊκής ευαισθησίας» - και όλοι οι θαυμαστές του αυθεντικού, αυτοδίδαχτου, αυτοδημιούργητου και αυτοπαθούς θρηνούν για να δοξάσουν ασφαλώς την δική τους αυτοπάθεια!

Θρηνούν και εμφανίζονται καταθλιμμένοι… όλη η Ελλάδα θρηνεί και ο πλέον άξεστος λαϊκισμός μεθάει τα πλήθη! Έφταιξα, δεν λέω έφταιξα, αλλά δεν φταίω: ήμουν αγνή ψυχή, όπως είσαι και εσύ, σε έναν κόσμο πονηρό, εκμεταλλευτικό και άδικο! Ο αγνός κόσμος συνταράχθηκε!

Δεν έχω ιδέαν για τον Παντελή Παντελίδη, άλλωστε δεν είναι αυτός το θέμα μου! Το ζήτημα είναι το χθεσινό και σημερινό θέαμα με σημαίνον τον θάνατο σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα αυτού του νέου άνδρα που εμφανίζεται ως εθνικός ήρωας από ένα σύστημα παραγωγής σύγχρονων λαϊκών ινδαλμάτων.

Τι κάνει αυτό το σύστημα παραγωγής αυτοπάθειας στη θέση της προηγούμενης θυματοποιητικής αφήγησης, που χαρακτήρισε την ορθόδοξη νεοελληνική κουλτούρα είτε από δεξιά, είτε από αριστερά; Τι κάνει το φαινόμενο του νεοφιλελεύθερου λαϊκισμού σε συνδυασμό ασφαλώς με τον απαραίτητο νεο-εθνικισμό; Προσδίδει μια αυτιστική διάσταση στο βασανισμένο ή απατημένο υποκείμενο και έτσι ο πόνος και το πάθος του μετουσιώνονται σε αντικειμενικότητες στη συνείδησή του: «Δεν ταιριάζετε σου λέω τόσο αντικειμενικά / στο λέω και άσε τις φίλες σου να λένε το αντίθετο, / ξέρεις μάτια μου που μένω και όσο δίνεσαι θα περιμένω /από αντίδραση το ξέρω το έκανες και αυτό. // Μπορεί να καίγεσαι και στην δική του την ματιά / μπορεί να έχει χιούμορ και άλλα τόσα περιττά / μπορεί να νιώθεις σαν παιδί όταν ξυπνάς μαζί του / μα σε ρωτάω, αυτός μπορεί να δώσει την ζωή του;», τραγουδά ο Παντελής και τα λέει …όλα! Όλα όσα αναπαριστούν μια υποκουλτούρα ερωτικού αλτρουισμού που δεν μπορεί ούτε καν να σχολιαστεί, καθώς υπερβαίνει σχολές, σπουδές και κοινωνιολογικού χαρακτήρα σχόλια!

Πρόκειται για έναν γλυκανάλατο νεορομαντισμό, αυτιστικού χαρακτήρα και χαμηλής διανοητικής ή καλλιτεχνικής ποιότητας, όπου η ευαισθησία δομείται στη βάση κλαψιάρικων κλισέ αυταπάρνησης, συμπόνιας, συγχώρησης και αυτοθυσίας. Είναι η κυρίαρχη έκφραση του σύγχρονου ελληνικού λαϊκισμού, ο οποίος δια της αυτοπάθειας έρχεται να ρίξει ένα βαθύ πέπλο συσκότισης στο πραγματικό ηθικό και γνωστικό μοντέλο του νεοέλληνα και κυρίως της νέας γενιάς ελλήνων. Αυτό στηρίζεται στον διαρκή, μεταφυσικό εξαγνισμό του εαυτού εντός του ίδιου του εαυτού, μια και απομονωνόμενοι στην ουσία από τις πραγματικές σχέσεις και από την ευθύνη μας «αγαπάμε αποκλειστικά την εικόνα που διαμορφώνουμε για κάποιον. Αυτό που αγαπάμε είναι μια δική μας κατασκευή. Στην ουσία δεν αγαπάμε παρά τον εαυτό μας», όπως παρατηρεί ο Φερνάντο Πεσσόα στο «Βιβλίο της Ανησυχίας»!

Μόνον που έτσι παράγονται αυτοδίδακτα, αυθάδικα ζόμπι στην ελληνική κοινωνία, υψηλής ατομικότητας και χαμηλής κοινωνικότητας, τα οπαία διασκεδάζουν την εμφανή έλλειψη συστηματικής παιδείας και εκπαίδευσης με την έννοια του αυτοδημιούργητου. Σέβομαι, αναγνώστη μου, αφάνταστα κάθε αυτοδίδακτο, αλλά τρομάζω μπροστά στον αυτοδίδακτο που προβάλει τον εαυτό του ως αυτοδημιούργητο, ή συνηθέστερα εκθειάζει άλλους «αυτοδημιούργητους» για να ικανοποιήσει και νομιμοποιήσει το δικό του «αμερικανικό όνειρο», έτσι όπως αναπαράγεται σήμερα μέσα από την σύγχρονη κινηματογραφική βιομηχανία των ζόμπι!

Ας σταματήσω εδώ! Τώρα που η Ελλάδα των αυτοδίδαχτων ζόμπι θρηνεί, τα σχόλια μάλλον περιττεύουν, επειδή και αυτά για να είναι αυθεντικά σχόλια και όχι αυτιστικά σχόλια, κάποια «αυτεπαγωγή» με την επίπονη σπουδή και τον αγώνα για μόρφωση και γνωστική δημιουργία οφείλουν να έχουν και όχι αποκλειστικά με τη «νύχτα» και τα «μαύρα μεσάνυχτα»!