Έβαλαν ζουρλομανδύα στον «τρελό του χωριού»!‏

Γράφει ο Θ.Κ. Κάποιοι διαβάζουν αυτά που γράφω τον τελευταίο καιρό και προβάλλουν την εξής απορία: - Καλά τα λες. Ο Τσίπρας τα ’κανε μού...

Γράφει ο Θ.Κ.

Κάποιοι διαβάζουν αυτά που γράφω τον τελευταίο καιρό και προβάλλουν την εξής απορία:

- Καλά τα λες. Ο Τσίπρας τα ’κανε μούσκεμα, πήγε τη χώρα χρόνια πίσω, δικαίωσε πλήρως το Σαμαρά…

Μήπως όμως, θα κυβερνά για καιρό ακόμα; Πώς θα ανατραπεί; Και ποιος θα τον ανατρέψει;

Μήπως όταν λέμε πως «άρχισε η αντίστροφη μέτρηση» για τον Τσίπρα, εκλαμβάνουμε περισσότερο τις «επιθυμίες» μας ως «πραγματικότητα»;

Σε αυτή την «ένσταση» θέλω να απαντήσω σήμερα…

Πρώτα-πρώτα κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει στο μέλλον.

Ιδιαίτερα όταν τα πράγματα δεν έχουν τη συνήθη «ρουτίνα» τους, όπως συμβαίνει σε συνθήκες παρατεταμένης κρίσης…

Η πρόβλεψη στην πολιτική είναι δύσκολη ακόμα και υπό κανονικές συνθήκες. Σε συνθήκες κρίσης κάθε πρόβλεψη είναι αδύνατη.

Μπορούμε, όμως, ασφαλέστερα να προβλέψουμε τι ΔΕΝ θα γίνει.

Τι δεν μπορεί να γίνει…

Για παράδειγμα, όταν ψηφίστηκε το πρώτο Μνημόνιο του ΓΑΠ, ο Σαμαράς και η ομάδα του προέβλεψαν ότι ΔΕΝ μπορούσε να βγει. Και είπαν από την αρχή ΓΙΑΤΙ δεν μπορούσε να βγει. Πολύ αναλυτικά μάλιστα (λάθος πολλαπλασιαστές για τους ενδιάμεσους στόχους, λάθος μίγμα πολιτικής και «τιμωρητικά» επιτόκια).

Βάσισαν την πολιτική τους σε αυτή την εκτίμηση.

(Όχι «πρόβλεψη» - εκτίμηση!)

Κι όταν πράγματι το Πρόγραμμα δεν βγήκε, τότε ο ΓΑΠ κατέρρευσε, το ιστορικό ΠΑΣΟΚ συρρικνώθηκε και ζητήθηκε από το Σαμαρά και να το διορθώσει και να εφαρμόσει το δεύτερο, «διορθωμένο» – και πολύ διαφορετικό – Μνημόνιο.

Το οποίο, επειδή ακριβώς διορθώθηκε σε όλα τα σημεία που είχε υποδείξει έγκαιρα ο Σαμαράς, άρχισε μετά να «βγαίνει» και να πιάνει τους στόχους του…

Αν ο Σαμαράς δεν είχε κάνει την τολμηρή εκείνη εκτίμηση της πρώτης φάσης, δεν θα μπορούσε να κυβερνήσει στη συνέχεια.

Αν είχε «ταυτιστεί» με την πολιτική του ΓΑΠ στην περίοδο 2010-2012, η ΝΔ θα είχε ήδη περιθωριοποιηθεί και διαλυθεί, όπως ακριβώς συνέβη με το ΠΑΣΟΚ.

Όταν πέρασε το πρώτο Μνημόνιο, πολλοί ήταν απαισιόδοξοι, ακόμα κι όταν συμφωνούσαν με την πολιτική Σαμαρά.

Έλεγαν τότε:

- Εντάξει έχετε δίκιο το Μνημόνιο μάλλον δεν βγαίνει, αλλά ο ΓΑΠ ελέγχει τα πάντα, τον στηρίζουν οι πάντες εντός κι εκτός, άρα θα κυβερνά για πολλά χρόνια.

Κι όντως έτσι φαινόταν τότε...

Ο ΓΑΠ πέρναγε τα πάντα χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα, είχε και άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία στην αρχή, όλοι τον στήριζαν «μέσα», είχε «πλάτες» και από το εξωτερικό.

Η οικονομία παρά το πρώτο σοκ του Μνημονίου, φαινόταν να «αντέχει», έκαναν αύξηση μετοχικού κεφαλαίου οι ελληνικές τράπεζες το φθινόπωρο του 2010 που πήγε περίφημα, τίποτε δεν φαινόταν να απειλεί τον ΓΑΠ…

Και η «ιστορία» ήταν με το μέρος του, εδώ που τα λέμε:

Γιατί ποτέ ως τότε η ΝΔ δεν είχε καταφέρει να ανακάμψει σύντομα μετά από «στρατηγική ήττα», όπως εκείνη που είχε υποστεί τον Οκτώβρη του 2009.

Πάντα για να επανέλθει η ΝΔ στην εξουσία ήθελε 9 με 11 χρόνια!

Και οι περισσότεροι έλεγαν τότε:

- Καλά τα λέτε εσείς, αλλά… καλή ψυχή σε όλους μας!

Ό,τι και να λέτε, την επόμενη δεκαετία θα κυβερνά ο ΓΑΠ…

Κι όμως, έπεσαν απελπιστικά έξω.

Ο Σαμαράς προσεκτικά έχτιζε τότε και την αποδόμηση της κυβέρνησης ΓΑΠ και την εναλλακτική λύση για το πρώτο Πρόγραμμα:

- Την αξιοποίηση της περιουσίας του δημοσίου, το μηδενισμό του ελλείμματος (που απαιτούσε κούρεμα χρέους, χαμηλότερα επιτόκια και πρωτογενή πλεονάσματα στη συνέχεια), την αλλαγή των ενδιάμεσων στόχων με διορθωμένους πολλαπλασιαστές (Ζάππειο-Ι).

- Την ανάγκη αποκρατικοποιήσεων, διαρθρωτικών αλλαγών, τόνωσης της ανταγωνιστικότητας σε όλους τους κλάδους, σταδιακή μείωση των φόρων και άμεση αλλαγή μείγματος πολιτικής, την αναλυτική περιστολή σπατάλης στο δημόσιο, το «ηλεκτρονικό κράτος» (Ζάππειο-ΙΙ).

Όλη η ατζέντα των μεταρρυθμίσεων και ο «οδικός χάρτης» για τη δημοσιονομική εξυγίανση τότε δημιουργήθηκε: Από το Ζάππειο-Ι (Ιούλιος 2010) και την ομιλία Σαμαρά στη ΔΕΘ το Σεπτέμβριο του 2010, καθώς και το Ζάππειο-ΙΙ (αρχές Μαΐου 2011). Τότε διάφοροι έλεγαν:

- Τι τα θέλετε αυτά; Με… «Ζάππεια» θα ρίξετε το ΓΑΠ;

Κι όμως, μ’ αυτά και μ’ αυτά, η κριτική Σαμαρά άρχισε να δικαιώνεται από τα πράγματα (οι στόχοι του Προγράμματος δεν πιάνονταν) και η Τρόϊκα άρχισε να αντιμετωπίζει τις προτάσεις Σαμαρά με μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Η Κυβέρνηση ΓΑΠ άρχισε να κλυδωνίζεται, η ΝΔ πέρασε δημοσκοπικά μπροστά τον Ιούνιο του 2011 και ο ΓΑΠ πήρε τηλέφωνο το Σαμαρά και του… παραιτήθηκε τηλεφωνικά, για να ανακαλέσει την παραίτησή του λίγη ώρα αργότερα.

Όμως η αντίστροφη μέτρηση για τον ΓΑΠ είχε αρχίσει…

Χρειάστηκαν δεκατρείς μήνες μετά από την ψήφιση του πρώτου Μνημονίου, όχι 10 χρόνια, για να αρχίσει η κατάρρευση

του ως τότε «παντοδύναμου» ΓΑΠ!

Κι όμως αυτό δεν ήταν προφανές ως τότε για πολλούς…

Ο ΓΑΠ είχε τότε πολύ μεγαλύτερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία απ’ ό,τι έχει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ.

Είχε μαζί του το σύνολο του τύπου και των καναλιών, ενώ σήμερα τα κανάλια φθίνουν, οι εφημερίδες φυτοζωούν, οι δημοσιογράφοι στηρίζουν, όσοι στηρίζουν τον Τσίπρα, από φόβο μάλλον, πολλοί ωστόσο του επιτίθενται καθημερινά, ενώ κυριαρχεί πια η διαδικτυακή ενημέρωση και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που τρολλάρουν το ΣΥΡΙΖΑ ανελέητα και καθημερινά.

Ο ΓΑΠ διέθετε τότε… μεραρχίες έμπειρων στελεχών πρώτης γραμμής, που είχαν αναδειχθεί από τον μακροχρόνιο κυβερνητισμό του ΠΑΣΟΚ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα στηρίζεται σε ελάχιστους στοιχειωδώς «επαρκείς» (συνήθως πρώην ΠΑΣΟΚους και πάντως όχι «πρώτης γραμμής), ενώ διασύρεται καθημερινά από διάφορα «νούμερα» που έχει για υπουργούς του, που είτε καταγγέλλουν αυτά που μόλις ψήφισαν είτε ξεκινούν εκστρατείες για να εξαλείψουν τις… «πριγκίπισσες» από τα σχολικά βιβλία…

Ο ΓΑΠ ανήκε τότε στην κραταιά Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία.

Ο Τσίπρας δεν ανήκει πουθενά, προσπαθεί να μπει στη Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία (που η ίδια μάλλον παραπαίει και πάντως δεν είναι πια «κραταιά»), αλλά αυτό δεν το πολύ-θέλουν ούτε οι Ευρωπαίοι, ούτε αρκετοί από τους δικούς του. Είναι μάλλον ξέμπαρκος…

Χωρίς στηρίγματα λοιπόν στο εξωτερικό, με ελάχιστα και φθίνοντα πλέον στηρίγματα στο εσωτερικό και χωρίς καμιά προοπτική, προσπαθεί να πουλήσει ένα πράγμα:

- Εγώ μπορώ να σας περάσω μέτρα που κανένας άλλος δεν μπορούσε.

Κι αν εγώ φύγω, τότε από την αντιπολίτευση θα πολεμάω λυσσαλέα αυτά που δεν αφήσετε εγώ να εφαρμόσω…

Γι’ αυτό τον ανέχθηκαν ως τώρα.

Όμως ήδη τον ακύρωσαν πλήρως!

Του έβαλαν να ψηφίσει τέτοια και τόσα βαριά και ασήκωτα (και εν πολλοίς άχρηστα) μέτρα, που αν φύγει από την εξουσία αύριο, κανείς δεν θα τον ακούει.

Θα πετροβολάνε πρώτα αυτόν κι ύστερα όλους τους άλλους.

Τον έχουν ΗΔΗ ακυρώσει ως μελλοντική αντιπολίτευση!

Και μόλις τα ψήφισε βγήκαν και του ’παν:

- Μεγάλε, την πάτησες! Αυτό το πρόγραμμα που (εμείς σε βάλαμε κι εσύ) ψήφισες… δεν βγαίνει (ΔΝΤ).

- Κι αυτά που ψήφισες είναι… ανοησίες γιατί η χώρα σου έβγαινε από την κρίση και τα μνημόνια κι ήλθες εσύ τα ’κανες μαντάρα (Σόϊμπλε) και τώρα χρειάζονται σκληρότερα μέτρα που πάλι δεν βγαίνουν…

Κι όλοι ομολογούν πια πως εκείνο που χρειάζεται είναι μεταρρυθμίσεις!

Αλλά η κυβέρνηση Τσίπρα δεν μπορεί να κάνει μεταρρυθμίσεις.

Γιατί βγήκε για να τις ματαιώσει.

Και γιατί ακόμα κι εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που με το «πιστόλι» στον κρόταφο τον βάζουν να ψηφίσει, βγαίνουν οι ίδιοι οι υπουργοί του την άλλη μέρα και διακηρύσσουν ότι… ΔΕΝ θα τις εφαρμόσουν…

Τον μεταχειρίστηκαν ως «χρήσιμο ηλίθιο»;

Μπα! Μάλλον σαν τον… «τρελό του χωριού»:

Τον έβαλαν να υπογράψει τα ακατανόμαστα, κι έτσι του φόρεσαν αληθινό… «ζουρλομανδία», για να μην ενοχλεί κανένα στη συνέχεια.

Δεν τον εμπιστεύονται να εφαρμόσει τίποτε. Και του το λένε πια κατάμουτρα.

Περιμένουν να καθαρίσει τι θα γίνει στη Βρετανία με το δημοψήφισμα για το Brexit… Περιμένουν να τελειώσουν οι εκλογές στην Ισπανία…

Του δίνουν στο μεταξύ ίσα-ίσα όσα χρήματα χρειάζεται για να μη χρεοκοπήσει η Ελλάδα τον Ιούλιο.

Ήδη του τραβάνε το χαλί, δεν τον αφήνουν να απολαύσει ούτε την ψευδαίσθηση ότι επιστρέφει τη χώρα στην «κανονικότητα»!

Διαιωνίζουν την αβεβαιότητα την ώρα που βαθαίνει η ύφεση…

Και ξέρουν, οι ξένοι πρώτοι απ’ όλους, ότι η Ελλάδα χρειάζεται μιαν άλλη κυβέρνηση, να την εμπιστεύονται, για να της αλλάξουν το Πρόγραμμα και να αρχίσει να βγαίνει…

Κι αυτό πρέπει να συμβεί σύντομα, πολύ πριν από το τέλος του χρόνου.

Γιατί αλλιώς θα αποτύχει κι ένα ακόμα «Πρόγραμμα σωτηρίας» της Ελλάδας.

Κι αυτό δεν το αντέχουν οι δανειστές άσε που δεν θέλουν να το ακούσουν τα κοινοβούλιά τους…

Αυτή είναι η κατάσταση του Τσίπρα σήμερα.

Δεν τον εμπιστεύεται κανείς και για τίποτε.

Ούτε για την οικονομία, ούτε για τους στόχους του προγράμματος, ούτε για την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων των ψηφισμένων, αλλά κι εκείνων που θα κληθεί να ψηφίσει το φθινόπωρο, ούτε για να σταθεί απέναντι στον «απρόβλεπτο» Ερντογάν, ούτε για να ελέγξει τις μεταναστευτικές ροές που ο ίδιος δημιούργησε…

Δεν τον εμπιστεύεται κανείς και για τίποτε…

Γι’ αυτό και η αντίστροφη μέτρηση άρχισε για τον ίδιο.

Θα φύγει και θα φύγει γρήγορα!

Μπορεί οι Έλληνες να μη ξεσηκώνονται (ακόμα - γιατί η συσσωρευμένη πίεση παράγει καμιά φορά εκρηκτικά αποτελέσματα), μπορεί κανονικές εκλογές να μην πλησιάζουν, αλλά πότε έγινε αλλαγή στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια είτε από εξέγερση είτε με κανονική λήξη κοινοβουλευτικής τετραετίας;

Προσχήματα και «εργαλεία» για να τον ρίξουν υπάρχουν πολλά:

Να του ζητήσουν έκτακτα μέτρα (αυτό πιθανολογείται πλέον, αφού η ύφεση μεγαλώνει), να του απαιτήσουν μεταρρυθμίσεις που δεν μπορεί να δεχθεί (αυτό είναι βέβαιο), να τον «πυροβολούν» με απαξιωτικές δηλώσεις (αυτό ήδη άρχισε).

Και στο εσωτερικό, δημοσκοπικά κατρακυλάει συνεχώς, ενώ τα στελέχη του «εισπράττουν» καθημερινά την λαϊκή κατακραυγή που οι ίδιοι προκάλεσαν…

Πόσο μπορεί να το αντέξει αυτό ο ίδιος και το κόμμα του;

Πώς; Το έχει αντέξει ως τώρα;

Βέβαια, αλλά όλο αυτό το «φορτίο» συσσωρεύεται και πολλαπλασιάζεται, δεν εκτονώνεται!

Και η απαξίωση του, τόσο μέσα στην Ελληνική κοινωνία όσο και διεθνώς έχει περάσει πια το σημείο «μη επιστροφής»…

Δεν αντιστρέφεται. Θα επιταχύνεται από δω και μπρος…

Αν είναι έξυπνος, θα διευκολύνει την αποχώρησή του, ώστε να περισώσει κάτι για το δικό του «αύριο».

Αν όχι, απλώς θα κερδίσει ελάχιστο χρόνο, με τεράστιο για τον ίδιο τίμημα (και για τη χώρα).

Σε κάθε περίπτωση, καλό να ετοιμαζόμαστε για την επόμενη μέρα, κι όχι να αναρωτιόμαστε… αν θα υπάρξει.

Και κυρίως, να μην παίρνουμε στα σοβαρά εμείς οι ίδιοι το καθημερινό … παραλήρημα της κας Γεροβασίλη.

Που βρίσκεται σε άλλο πλανήτη, προφανώς.

Και αφού δεν την πιστεύουν πια ούτε οι ίδιοι οι δικοί της, καλό είναι να μην την πιστεύουν κάποιοι δικοί μας.

Όσοι εσωτερικεύουν την προηγούμενη ήττα τους, δεν είναι άξιοι για την νίκη.

Κι όσοι ανακυκλώνουν την προπαγάνδα των αντιπάλων τους, είναι «βαρίδια» για την παράταξή μας.

Ο Τσίπρας δεν είναι πια ο «χρήσιμος ηλίθιος».

Είναι ο "τρελός του χωριού'" που ήδη του φόρεσαν «ζουρλομανδύα»!

Κάποτε νόμιζε πως ήταν… Τσε Γκεβάρα, μετά νόμισε πως ήταν… Ανδρέας Παπανδρέου και τώρα νομίζει ότι είναι ο «μικρός Πρίγκιπας» του Εξυπερύ, αλλά κρύβεται μην τον πάρει χαμπάρι ο Φίλης…

(Άσε που καιροφυλακτεί και ο μέντοράς του, ο Αλέκος Αλαβάνος, που πρόσφατα κατήγγειλε την κυβέρνησή Τσίπρα ως «την πιο ξεπουλημένη κυβέρνηση που είχε ποτέ η Ελλάδα. Χειρότερη κι από τη χούντα»…).

Πάντως, ήδη του "φόρεσαν ζουρλομανδύα" κι όπως φαίνεται, δεν θα τον νοσταλγήσει κανείς.