ΜΑΘΗΜΑ για τη σημερινή Ελλάδα! ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΕΙ η Συνθήκη των Βερσαλιών...

Nikolaos Karatsoris ΛΙΓΟ ΙΣΤΟΡΙΑ ... ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ Το 1921 στο Λονδίνο καθορίστηκαν οι αποζημιώσεις και επανορθώσεις που θα πλήρωνε η Γερ...

Nikolaos Karatsoris

ΛΙΓΟ ΙΣΤΟΡΙΑ ... ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ

Το 1921 στο Λονδίνο καθορίστηκαν οι αποζημιώσεις και επανορθώσεις που θα πλήρωνε η Γερμανία ως αποτέλεσμα της Συνθήκης των Βερσαλιών. Το συνολικό ποσό χωρίστηκε σε τρία μέρη. 12 δις χρυσά γερμανικά μάρκα ως αποζημιώσεις (Α bonds), 38 δις χρυσά γερμανικά μάρκα (B bonds) για τα διασυμμαχικά χρέη και επιπλέον 82 δις (C Bonds) τα οποία αποτελούσαν απαιτήσεις βασικά της Γαλλίας και Αγγλίας, απαιτήσεις που καθορίστηκαν με πολιτικά κριτήρια για να ικανοποιηθούν οι λαοί των δύο χωρών.

Αθροιστικά τα 122 χρυσά γερμανικά μάρκα ισοδυναμούσαν με το 260% του προπολεμικού ΑΕΠ της Γερμανίας. Η ανακοίνωση της Συμφωνίας οδήγησε τους πολίτες της Γερμανίας σε μία εσωτερική στάση πληρωμών και η νομισματοποιηση βραχυπρόθεσμων χρεών οδήγησε στον υπερπληθωρισμό. Η Γερμανία έπρεπε να πληρώνει τις οφειλές της στους νικητές σε συνάλλαγμα την ίδια στιγμή που η κατεστραμμένη παραγωγική της ικανότητα δεν βοηθούσε στο να δημιουργήσει τα υπέρογκα εμπορικά πλεονάσματα που απαιτούνταν για έχει εισροή συναλλάγματος.

Το πρόβλημα των μεταβιβάσεων (transfer problem) αποδείχθηκε ανυπέρβλητο. Η συμφωνία Dawes διακανονισε μόνο τα 12 και 38 δις με ελάχιστο κούρεμα σε παρούσες αξίες και με μία πολύ μικρή περίοδο χάριτος ενώ τα 82 δις τα άφησε να αιωρούνται. Η συμφωνία Dawes επέτρεψε την επιστροφη της Γερμανίας στη διεθνή "αγορά" όπου στήθηκε ένα γύρω γύρω όλοι όταν οι πιστώσεις Αμερικανών και η εισροή κεφαλαίων στη Γερμανία έκλειναν τα ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και επέτρεπαν στη Γερμανία να επιβιώνει σε μία εικονική πραγματικότητα. Όλα αυτά μέχρι και το 1929 και αφού το 1923 προηγήθηκε η σταθεροποίηση του μάρκου στην αρχή μ' ένα παράλληλο νόμισμα, το Rentemark και μετά με την υιοθέτηση του κανόνα του χρυσού. Η αβεβαιότητα όμως που επικρατούσε μεταξύ άλλων και λόγω της μη διευθέτησης του τρίτου και υψηλότερου σκέλους της συμφωνίας του Λονδίνου οδήγησε με το ξέσπασμα της κρίσης του 1929-1931 τη γερμανική κυβέρνηση να υιοθετήσει περιοριστικές δημοσιονομικές πολιτικές και τελικά σε έναν φαύλο κύκλο ύφεσης και αποπληθωρισμού με αποτέλεσμα την εκτίναξη της ανεργίας στο 30% (6εκ) και τελικά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία το 1933.

Σας θυμίζουν τίποτα όλα αυτά; Βαλτε όπου A, B, C Bonds το βραχυπρόθεσμο, μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο ελληνικό χρέος που είναι και αυτό πληρωτέο σε μη εθνικό νόμισμα. Παρούσες αξίες κλπ είναι τρίχες οικονομικές για χρηματοοικονομολογούντες και το χρεος παραμένει μη βιώσιμο ενώ έχει στηθεί ένα γύρω γύρω όλοι με χρήματα που δίνει η ECB στον ESM για να τα δανείζει ο ESM στην Ελλάδα ώστε να πληρώνει την ECB με την ECB κάποια στιγμή να επιστρέφει όταν θα θα θα τα κέρδη στην Ελλάδα που πρέπει να εφαρμόσει μία πολιτική εσωτερικής υποτίμησης.

Ελπίζω να καταφέρουμε να βγούμε από αυτον το φαύλο κύκλο αν και δεν υπάρχει ούτε μία μεταβλητή που να επιτρέπει αισιοδοξία. Η ιστορία έχει δώσει και απαντήσεις και λύσεις.