Άρης Δημοκίδης Οι 10 Μικροί Μήτσοι επέστρεψαν και αυτές είναι οι πρώτες εντυπώσεις Ο Λαζόπουλος ξανακάνει αυτό που έκανε καλά παλι...
Οι 10 Μικροί Μήτσοι επέστρεψαν και αυτές είναι οι πρώτες εντυπώσεις
Ο Λαζόπουλος ξανακάνει αυτό που έκανε καλά παλιά. Το έχει ακόμα ή τον ξεπέρασαν οι εποχές;
Οι 10 Μικροί Μήτσοι έκαναν πρεμιέρα και τους είδα ζωντανά στο web tv του ΑΝΤ1, τους είδα όμως σε δόσεις, φοβούμενος κάθε τόσο ότι θα πάρω υπερβολική. Κάθε τόσο που το (πρώτο μετά από δύο δεκαετίες) επεισόδιο πήγαινε να γίνει σαχλό έκλεινα τον ήχο και περίμενα να δείξει άλλους ήρωες.
Από όσα είδα δεν άλλαξαν πολλά. Εγώ βέβαια άλλαξα. Δεν είμαι πια ο ενθουσιώδης απονήρευτος 13χρονος που γελούσε με κάθε αστείο, αλλά ένας κυνικός τριαντάρης προς σαραντάρης που βλέπει, δυστυχώς, και πίσω απ’ τις ραφές των καλογυρισμένων αυτών σκετς. Παλιά απλά θα γελούσα, σήμερα ντρεπόμουν κάθε που έβλεπα κάτι υπερβολικά απεγνωσμένο για να βγάλει γέλιο. Από τις εμετικές σκηνές στο κομμωτήριο μέχρι τα αστεία για κλανιές στο ζευγάρι γέρου και γριάς.
Είναι δύσκολο να μην είσαι υποψιασμένος για το πού το πάνε οι χαρακτήρες, ειδικά όταν γνωρίζεις πως για σχεδόν μία δεκαετία ο Λαζόπουλος δεν έκανε σειρές αλλά stand-up προπαγάνδα στην οποία υποστήριζε συγκεκριμένα κόμματα, κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις, και τις υποστήριζε μάλιστα τόσο απροκάλυπτα που δε χρειαζόταν καν το πρόσχημα των σκέτς.
Τώρα επέστρεψε στα σκετς που μεταμφιέζουν εύσχημα τα γνωστά του πολιτικά μηνύματα. Καθώς η πλούσια λατρεύει Κυριάκο και Μαρέβα και κατηγορεί τον Τσίπρα (ηρωωποιόντας τον ουσιαστικά στα μάτια του τηλεθεατή) επειδή είναι ένα απλό παιδί του λαού, οι γέροι συνταξιούχοι (με Λαζόπουλο και Χαϊκάλη στην πρώτη εμφάνιση από τότε που μοντάριζαν βίντεο για να αποτρέψουν την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας) ψιλογκρινιάζουν απαλά για τα Μνημόνια και για τον Τσίπρα -δε γίνεται να μη γκρινιάξει, ο Λαζόπουλος πάντα ξέρει τι θέλει ο λαός και του το δίνει. Αφού οι συνταξιούχοι τελειώνουν με συνοπτικές διαδικασίες με τον Τσίπρα τον καημένο που αναγκάστηκε να γίνει ρεαλιστής, τα βέλη στρέφονται κατευθείαν φυσικά στους αντιπάλους του για την υπόθεση της Novartis.
Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι πέρασαν σχεδόν 20 χρόνια, ειδικά όταν η εικόνα είναι όπως τότε. Όλοι οι συντελεστές έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά στο στήσιμο, τα σκηνικά, τα κοστούμια και νιώθεις πως βλέπεις στα αλήθεια ένα παλιό επεισόδιο. Κι οι ερμηνείες είναι πανομοιότυπες, το ίδιο καλές με παλιά.
Όλο αυτό για πολύ κόσμο μπορεί να λειτουργήσει θεραπευτικά, σαν ‘comfort food’, ένα φαγητό που σου έκανε η γιαγιά όταν ήσουν μικρός και δεν το είχες γευτεί από τότε. (Το ίδιο συμβαίνει και με το Rosanne, το σίτκομ που επανήλθε τις προάλλες στην Αμερική και έκανε πάταγο, εκτός των άλλων, σε όσους θυμήθηκαν τα νιάτα τους και σε όσους ψηφίζουν Τραμπ και δε νιώθουν να εκπροσωπούνται στα τηλεοπτικά σίριαλ).
Πάντως με τους Μήτσους, μετά την αρχική ρετρό συγκίνηση, μετά τα πρώτα συγκαταβατικά γέλια ή μετά τον αναπόφευκτο εντοπισμό των μοτίβων προπαγάνδας, ποιος ξέρει τι θα μείνει; Κάποιες συνήθειες τις ξεπερνάμε και τις βαριόμαστε – μας φαίνονται πια κάπως απλοϊκές-, κάποιες άλλες καταλαβαίνουμε πόσο τις εκτιμούσαμε όταν τις ξαναβρίσκουμε.
Οι 10 Μικροί Μήτσοι δεν άλλαξαν καθόλου από τη δεκαετία του ’90. Άλλαξαν όμως όλα και όλοι οι υπόλοιποι – και εμείς φυσικά.
Όποιος μπορεί (εγώ παραιτούμαι) να κάνει τα στραβά μάτια σ΄αυτό το γεγονός και να ξεχάσει πόσο άλλαξε ο Λαζόπουλος στο ενδιάμεσο, μόλις βρήκε έναν ευχάριστο τρόπο για να περνά τα Σαββατόβραδά του από εδώ και πέρα.
Από όσα είδα δεν άλλαξαν πολλά. Εγώ βέβαια άλλαξα. Δεν είμαι πια ο ενθουσιώδης απονήρευτος 13χρονος που γελούσε με κάθε αστείο, αλλά ένας κυνικός τριαντάρης προς σαραντάρης που βλέπει, δυστυχώς, και πίσω απ’ τις ραφές των καλογυρισμένων αυτών σκετς. Παλιά απλά θα γελούσα, σήμερα ντρεπόμουν κάθε που έβλεπα κάτι υπερβολικά απεγνωσμένο για να βγάλει γέλιο. Από τις εμετικές σκηνές στο κομμωτήριο μέχρι τα αστεία για κλανιές στο ζευγάρι γέρου και γριάς.
Κάποτε ο Λαζόπουλος έσπαγε τα στερεότυπα. Μετά άρχισε να τα δημιουργεί ο ίδιος…
Είναι δύσκολο να μην είσαι υποψιασμένος για το πού το πάνε οι χαρακτήρες, ειδικά όταν γνωρίζεις πως για σχεδόν μία δεκαετία ο Λαζόπουλος δεν έκανε σειρές αλλά stand-up προπαγάνδα στην οποία υποστήριζε συγκεκριμένα κόμματα, κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις, και τις υποστήριζε μάλιστα τόσο απροκάλυπτα που δε χρειαζόταν καν το πρόσχημα των σκέτς.
Τώρα επέστρεψε στα σκετς που μεταμφιέζουν εύσχημα τα γνωστά του πολιτικά μηνύματα. Καθώς η πλούσια λατρεύει Κυριάκο και Μαρέβα και κατηγορεί τον Τσίπρα (ηρωωποιόντας τον ουσιαστικά στα μάτια του τηλεθεατή) επειδή είναι ένα απλό παιδί του λαού, οι γέροι συνταξιούχοι (με Λαζόπουλο και Χαϊκάλη στην πρώτη εμφάνιση από τότε που μοντάριζαν βίντεο για να αποτρέψουν την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας) ψιλογκρινιάζουν απαλά για τα Μνημόνια και για τον Τσίπρα -δε γίνεται να μη γκρινιάξει, ο Λαζόπουλος πάντα ξέρει τι θέλει ο λαός και του το δίνει. Αφού οι συνταξιούχοι τελειώνουν με συνοπτικές διαδικασίες με τον Τσίπρα τον καημένο που αναγκάστηκε να γίνει ρεαλιστής, τα βέλη στρέφονται κατευθείαν φυσικά στους αντιπάλους του για την υπόθεση της Novartis.
Πρώην αντιμνημονιακός βουλευτής με οφσόρ που αναστάτωσε την εκλογή ΠτΔ και μετά ψήφισε Μνημόνιο. Τώρα κάνει χιουμοριστικό κήρυγμα για την πολιτική…
Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι πέρασαν σχεδόν 20 χρόνια, ειδικά όταν η εικόνα είναι όπως τότε. Όλοι οι συντελεστές έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά στο στήσιμο, τα σκηνικά, τα κοστούμια και νιώθεις πως βλέπεις στα αλήθεια ένα παλιό επεισόδιο. Κι οι ερμηνείες είναι πανομοιότυπες, το ίδιο καλές με παλιά.
Όλο αυτό για πολύ κόσμο μπορεί να λειτουργήσει θεραπευτικά, σαν ‘comfort food’, ένα φαγητό που σου έκανε η γιαγιά όταν ήσουν μικρός και δεν το είχες γευτεί από τότε. (Το ίδιο συμβαίνει και με το Rosanne, το σίτκομ που επανήλθε τις προάλλες στην Αμερική και έκανε πάταγο, εκτός των άλλων, σε όσους θυμήθηκαν τα νιάτα τους και σε όσους ψηφίζουν Τραμπ και δε νιώθουν να εκπροσωπούνται στα τηλεοπτικά σίριαλ).
Μοιάζει πάντως να μη μεγάλωσαν καθόλου οι ήρωες – και οι ηθοποιοί
Πάντως με τους Μήτσους, μετά την αρχική ρετρό συγκίνηση, μετά τα πρώτα συγκαταβατικά γέλια ή μετά τον αναπόφευκτο εντοπισμό των μοτίβων προπαγάνδας, ποιος ξέρει τι θα μείνει; Κάποιες συνήθειες τις ξεπερνάμε και τις βαριόμαστε – μας φαίνονται πια κάπως απλοϊκές-, κάποιες άλλες καταλαβαίνουμε πόσο τις εκτιμούσαμε όταν τις ξαναβρίσκουμε.
Οι 10 Μικροί Μήτσοι δεν άλλαξαν καθόλου από τη δεκαετία του ’90. Άλλαξαν όμως όλα και όλοι οι υπόλοιποι – και εμείς φυσικά.
Όποιος μπορεί (εγώ παραιτούμαι) να κάνει τα στραβά μάτια σ΄αυτό το γεγονός και να ξεχάσει πόσο άλλαξε ο Λαζόπουλος στο ενδιάμεσο, μόλις βρήκε έναν ευχάριστο τρόπο για να περνά τα Σαββατόβραδά του από εδώ και πέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση