Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ με τα 3 αδέλφια που σκοτώθηκαν στη Μάχη της Κρήτης...

Δημήτρης Τριάντος Μάιος 1941, Επιχείρηση «Ερμής» των Γερμανών, στόχος η κατάληψη της Κρήτης, με τη ρίψη χιλιάδων αλεξιπτωτιστών. Ανάμεσά του...

Δημήτρης Τριάντος
Μάιος 1941, Επιχείρηση «Ερμής» των Γερμανών, στόχος η κατάληψη της Κρήτης, με τη ρίψη χιλιάδων αλεξιπτωτιστών. Ανάμεσά τους ήταν 3 αδέλφια, οι Βόλφγκανγκ 24 ετών, Χανς Γιοακίμ, 18 ετών και Λέμπερεχτ 17 ετών, φον Μπλύχερ, μέλη μίας από τις πιο αριστοκρατικές οικογένειας της Πρωσίας, απόγονοι του εθνικού ήρωα των Γερμανών στρατάρχη Μπλύχερ, που μαζί με τον Δούκα του Ουέλιγκτον είχε νικήσει τον Ναπολέοντα στο Βατερλό το 1815 . Ο μεγαλύτερος αν και τόσο νέος του είχε απονεμηθεί ο Σιδηρούν Σταυρός των Ιπποτών προσωπικά από τον Χίτλερ.
Ένα μήνα αργότερα, η χήρα μητέρα των φον Μπλύχερ που δεν είχε ιδέα για την τύχη των γιων της έλαβε ένα επίσημο τηλεγράφημα που την ενημέρωνε ότι και οι τρεις είχαν σκοτωθεί την ίδια μέρα στην Κρήτη.
Στο γερμανικό στρατιωτικό νεκροταφείο του Μάλεμε, στα Χανιά, οι Βόλφγκανγκ και Χανς-Γιοακίμ βρίσκονται στο ίδιο τάφο, δεν βρέθηκαν τα λείψανα του Λέμπερεχτ ; το όνομά του αναγράφεται σε πλάκα κοντά στο τάφο των αδελφών του. Στην τελετή εγκαινίων του νεκροταφείου τον Οκτώβριο του 1974, παρευρέθηκε η αδελφή τους που έχει δώσει στα παιδιά της τα ονόματα των αδελφών της που σκοτώθηκαν στην Κρήτη
Είμαστε στο 1952, οι πληγές από τη κατοχή ανεπούλωτες. Παρόλα αυτά, ο Γερμανός συγγραφέας και σεναριογράφος Έριχ Κέστνερ, γραμματέας του νομπελίστα Γκέρχαρτ Χάουπτμαν, θέλησε να επισκεφθεί το νησί της Κρήτης. Η Γερμανική πρεσβεία ήταν κατηγορηματική, «μην πας, αν πας, να λες πως είσαι Ελβετός", του συνέστησαν. Ο συγγραφέας δεν υπάκουσε, πήγε και από την πρώτη στιγμή είπε πως ήταν Γερμανός. Όχι μόνο δεν κακόπαθε, αλλά γεύτηκε όλα τα συστατικά της διάσημης κρητικής φιλοξενίας.
Αφηγείται ο ίδιος:
Ένα σούρουπο, καθώς ο ήλιος βασίλευε, πλησίασα το γερμανικό νεκροταφείο, εκεί που είχαν ταφεί οι Γερμανοί στρατιώτες στην κατοχή, θεωρώντας ότι θα ήταν έρημο. Με έκπληξη είδα μια μαυροφορεμένη γυναίκα να ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών πηγαίνοντας τελετουργικά από μνήμα σε μνήμα.
Την πλησίασα, και τη ρώτησα:- Είστε από εδώ; – Μάλιστα. – Και τότε γιατί το κάνετε αυτό; Οι άνθρωποι αυτοί σας σκότωσαν, σκότωσαν τους Κρητικούς». Και η γυναίκα αποκρίνεται :
«Παιδί μου, από την προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης κι έμεινα με τον μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως.
Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν και αυτά τα παιδιά κάποιας μάνας, σαν κι εμένα. Και ανάβω τα κεριά στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να ‘ρθουν εδώ κάτω στο χωριό. Είμαι σίγουρη και παίρνω παρηγοριά στην σκέψη ότι μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του δικού μου παιδιού!».
Στα 3 αδέλφια το καντήλι δεν σβήνει ποτέ, φροντίζει για αυτό μια μάνα, ιδιότητα χωρίς εθνικότητα