Ποιος φόβος κρύβεται πίσω από την επίθεση στην Μ. Καρυστιανού;

Ρούντι Ρινάλντι Ποιος φόβος κρύβεται πίσω από την επίθεση στην Μ. Καρυστιανού; 

Ρούντι Ρινάλντι

Ποιος φόβος κρύβεται πίσω από την επίθεση στην Μ. Καρυστιανού; 

Το Σ/Κ που πέρασε δεν έγινε η συνηθισμένη έναρξη της πολιτικής σαιζόν με την καθιερωμένη ομιλία του πρωθυπουργού και τις όποιες 4-5 διαδηλώσεις έξω από το Βελλίδιο.
1. Το περασμένο Σ/Κ μίλησαν ο Ευάγγελος Μαρινάκης (πρόεδρος και ολιχάρχης), ο Α. Τσίπρας που τον σπρώχνουν (ολιγάρχες και πρεσβείες) να εκφράσει τους democrats στην Ελλάδα, ο Μητσοτάκης σε μια αποστειρωμένη αίθουσα και εντελώς αποστειρωμένη συνέντευξη τύπου. Το ιδιαίτερο όμως είναι ότι «μίλησε» και η κ. Καρυστιανού σε συγκέντρωση στην Αθήνα ενώ σε πολλές πόλεις δεκάδες χιλιάδες άτομα κινητοποιήθηκαν σε πλατείες και δρόμους. Αυτό το γεγονός έκανε την διαφορά στο φετινό ξεκίνημα της σαιζόν.
2. Η πρωτοβουλία της κ. Καρυστιανού θορύβησε και έχει ξεκινήσει μια εκστρατεία αποδόμησής της και υπονόμευσής της και οι επιθέσεις κατά την γνώμη μου καλύπτουν έναν διπλό φόβο.
Πρώτος φόβος: Όλες ανεξαίρετα οι συστημικές δυνάμεις που εκφράζουν την μεταπρατική Ελλάδα της υποτέλειας, της εξάρτησης, της μιντιοκρατίας, της κλεπτοκρατίας, της κομματοκρατίας, αλλά και όσες δυνάμεις δέχονται αυτό το πλαίσιο και λειτουργούν εξ αντικειμένου συστημικά, ΔΕΝ θέλουν με κανένα τρόπο να δουν να αναπτύσσεται ένα μεγάλο ακηδεμόνευτο πολιτικό ρεύμα – κίνημα που δεν θα ελέγχεται από αυτά τα κέντρα, και μπορεί υπό όρους να θέσει τις βάσεις για την ανάπτυξη μιας κίνησης που να επηρεάζει σημαντικά την πορεία της χώρας και να απαντήσει στο Υπαρξιακό Πρόβλημα της χώρας και στην παρακμή που καλπάζει υπό την μπαγκέτα των συστημικών δυνάμεων και των Πρεσβειών.
Δεύτερος φόβος: Όλες ανεξαίρετα οι πολιτικές δυνάμεις που μετέχουν στην πολιτική σκηνή και όσες προετοιμάζονται να εμφανιστούν (Σαμαράς – Τσίπρας κλπ) δεν θέλουν καθόλου μια εκλογική κίνηση που τυχόν κάνει η κ. Καρυστιανού. Το θεωρούν μια απειλή για τα ποσοστά τους και επειδή όλοι ήδη προετοιμάζονται για τις διπλές εκλογές (που όλο και πλησιάζουν) δεν θέλουν να υπάρξει μια εκλογική παρέμβαση της Καρυστιανού.
3. Η επίθεση που κάνουν οι συστημικές δυνάμεις σε κάθε γνήσια εκδήλωση και φανέρωση του λαϊκού ριζοσπαστισμού (αντιμνημονιακό κίνημα, Πλατείες, κίνημα Τεμπών) είναι μόνιμο μοτίβο: «αγανακτισμένοι», «ψεκασμένοι», πάνω και κάτω πλατεία, εθνολαϊκιστές, ακροδεξιοί, φασίστες, ετερόκλητος όχλος και τώρα «συμμαχία του τολουόλιου». Η εχθρότητα είναι δεδομένη όπως και πολλά σχέδια καταπολέμησης του ριζοσπαστισμού είναι σε εξέλιξη, ενώ πολλοί μηχανισμοί έχουν δραστηριοποιηθεί. Τις τελευταίες μέρες είδαμε την συνέχιση της στάσης της Λιάνας Κανέλλη, από διανοούμενους της αριστεράς όπως ο κ. Μαργαρίτης και ο κ. Ρούσσης, οι οποίοι με χαρακτηριστική εμπάθεια περίμεναν την αδιαμφισβήτητα λιγότερο μαζική συγκέντρωση του Σαββάτου για να ασκήσουν την αφ’ υψηλού πολεμική τους. Από κοντά πιο καλυμμένα και πονηρά ο Σ. Λυγερός που το μόνο που είδε το Σάββατο ήταν η «αποτυχία» της Καρυστιανού και η τάχα φροντίδα να την προστατεύσει…
4. Εδώ και καιρό έχω υποστηρίξει πως το ρήγμα των Τεμπών είναι βαθύ και ενεργό μέσα στην ελληνική κοινωνία και παράγει αποτελέσματα, αλλάζει συνειδήσεις, βάζει σε κίνηση εκατομμύρια ανθρώπους όπως είδαμε στα συλλαλητήρια του Ιανουαρίου και της 28ης Φεβρουαρίου. Επίσης έχω κάνει λόγο για «κίνημα των Τεμπών» (όρος που έχει παραξενέψει πολλούς ακόμα και την κ. Καρυστιανού) και μάλιστα τόνισα πως μετά τις 28 Φεβρουαρίου έπρεπε να γίνει ένα γενικό κάλεσμα για αυτο-οργάνωση, δημιουργία συλλόγων και επιτροπών σε όλη την Ελλάδα, ενίσχυση του πολιτικού λόγου με διεύρυνση της θεματολογίας, με κεντρικό ζήτημα το κτύπημα του παρακράτους στην εξουσία και την τεκμηρίωση της ανάγκης εκδημοκρατισμού παντού σε όλους τους χώρους της κοινωνίας. Δεν προκρίθηκε μια τέτοια στάση και προσανατολισμός και χάθηκε πολύτιμος χρόνος –περίπου 6 μήνες- που θα μπορούσαν να είχαν γίνει πολλά βήματα. Το ότι τότε ήταν υπερώριμες οι συνθήκες το επιβεβαιώνει και η ανταπόκριση που είχε η κινητοποίηση του Σαββάτου (παρόλο που δεν μπορεί να συγκριθεί με τα συλλαλητήρια). Επίσης δεν υπάρχει κανένα μεγάλο μαζικό κίνημα που να μην έχει τις δικές του διαδικασίες, να έχει τις διαβουλεύσεις, τον τρόπο συγκρότησης, τον προσανατολισμό, τις ιδιαίτερες στιγμές της ανέλιξής του, τους σταθμούς του. Αυτό δεν υπάρχει όχι γιατί δεν μπορούσε να υπάρξει αλλά γιατί υπάρχει μια άλλη επιλογή και στάση της φυσικής ηγεσίας του κινήματος και συγκεκριμένα της κ. Καρυστιανού.
5. Η «φυσική ηγεσία» του κινήματος αυτού αναδείχθηκε μέσα από μια τραγική και εξαιρετικά δύσκολη δοκιμασία που πέρασαν όλοι οι συγγενείς των θυμάτων στα Τέμπη. Όσοι κριτικάρουν πονηρά κι όσοι επιτίθενται στο κίνημα αυτό και την κ. Καρυστιανού, τον κ. Ασλανίδη και άλλους, να μην ξεχνούν πως αν δεν υπήρχε η στάση τους, το όλο θέμα θα είχε ήδη ξεπεραστεί από το σύστημα και τους μηχανισμούς του. Η κριτική που κάνω είναι από μέσα στην υπόθεση και στο κίνημα των Τεμπών και για το τι μπορούσε (και τι μπορεί να κάνει) κι όχι για να ακυρωθεί η ιστορική του σημασία. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζονται διαδικασίες και διαβούλευση και όχι διαχείριση κατά το δοκούν και χωρίς καμία συνεννόηση. Δεύτερον πρέπει να υπάρξει ένας ευρύτερος σχεδιασμός α) για την απάντηση όλων των επιθέσεων β) για την αύξηση της συμμετοχής στο κίνημα αυτό γ) για την διεύρυνση της θεματολογίας του δ) για την συμβολή αυτού του κινήματος στην δημιουργία ενός μεγάλου ρεύματος και εγχειρήματος στη χώρα που να απαντά στο Υπαρξιακό Πρόβλημα της χώρας που έχει πάρα πολλές πτυχές και δυσκολίες ε) για την γείωση του κινήματος και των διαδικασιών σε ολόκληρη την Ελλάδα. Η κριτική μου αφορά όχι αυτά που έχει κάνει η φυσική ηγεσία (που εκεί ίσως να υπάρχουν αστοχίες ή χειρισμοί που θα μπορούσαν να γίνουν διαφορετικά) αλλά για όσα δεν έγιναν και πρέπει να εξηγήσουμε γιατί δεν έγιναν. Κυρίως για το ότι δεν έχει ανοίξει καμία διαδικασία συζήτησης, εμπλουτισμού, πολιτικοποίησης, συμμετοχής.
6. Όλα αυτά πρέπει να προταχθούν και οι όποιες σκέψεις για φορέα, εκλογική καταγραφή κλπ πρέπει να ακολουθούν. Δεν επιτρέπεται ένα ελπιδοφόρο κίνημα να οδηγηθεί στα γρανάζια της κεντρικής πολιτικής σκηνής χωρίς να έχουν αποσαφηνιστεί πολλά πράγματα: Πολιτικό πλαίσιο, στόχοι, σταθμοί, διαδικασίες, έλεγχος κλπ. Γιατί από το 2010 μέχρι σήμερα δόθηκαν πολλές ευκαιρίες και υπήρξε χείριστη διαχείριση. Το σύστημα έχει τρόπους να διπλαρώνει, να ενσωματώνει, να βραχυκυκλώνει, να δελεάζει, να φοβίζει. Γι αυτό χρειάζεται ένα ΜΕΓΑΛΟ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ στην χώρα που να ανοίξει δρόμους και όχι να βρει μια θέση στα υπάρχοντα μέτρα και σταθμά. Γιατί σίγουρα δεν έχουμε ανάγκη από άλλο ένα προσωποκεντρικό φορέα χωρίς διαδικασίες και χωρίς προσανατολισμό που θα είναι συμφωνημένος και συζητημένος σε σώματα διαβουλεύσεων και συμμετοχής, χωρίς ενεργό κίνημα. Οι διαδικασίες και ο προσανατολισμός είναι στιγμές της πολιτικοποίησης και ενίσχυσης του κινήματος και κυρίως εγγύηση για τις δεσμεύσεις που απαιτούνται από όσους ιδιαίτερα «εκπροσωπούν» στα τετριμμένα κοινοβουλευτικά πόστα. Και έχουμε τόνους αρνητικής εμπειρίας από τέτοια παραδείγματα. Πολλές «κωλοτούμπες» δεν ήταν προαπαφασισμένες, αλλά όλως «τυχαίως» προέκυψαν… Σε έναν «τόπο» που δεν είχε ενημέρωση, δεν είχε διαδικασίες και μια μικρή ομάδα έκανε την «διαπραγμάτευση», το «ΟΧΙ» «ΝΑΙ» σε 24 ώρες και ψήφισε μαζί με όλους τους άλλους το 3ο μνημόνιο. 
Εκτός αν νομίζουμε ότι «μια νύχτα μαγική» όλα αυτά θα αποφευχθούν και θα υπάρξει αυθορμήτως μια γνήσια αδιαμεσολάβητη και άξια εκπροσώπηση και ηγεσία… Η αγνόηση της βάσης, της μάζας, του λαού ήταν η βασιλική οδός για τις διολισθήσεις της ηγεσίας στις στροφές και στα εμπόδια…