"Πολυτεχνείο 2025: κάνε το όπως το ‘73..."

Τον Νοέμβριο του 1973, η απόρριψη της ξενοκίνητης δικτατορίας από τον λαό εκδηλώθηκε στο Πολυτεχνείο ως εξέγερση. Με το φοιτητικό κίνημα σε ...

Τον Νοέμβριο του 1973, η απόρριψη της ξενοκίνητης δικτατορίας από τον λαό εκδηλώθηκε στο Πολυτεχνείο ως εξέγερση. Με το φοιτητικό κίνημα σε πρώτο ρόλο, προπομπό της πτώσης ενός καθεστώτος εξάρτησης και παρακμής. Λες και ο χρόνος έχει σταματήσει, σήμερα, ζητείται ακριβώς το ίδιο: ο μετασχηματισμός της, ήδη πλειοψηφικής, άρνησης των κρατούντων σε αποβολή τους από την εξουσία. Αυτή τη φορά βέβαια χωρίς ανθρώπινα θύματα. Χωρίς επακόλουθη τραγωδία στην Κύπρο. Χωρίς μεθοδευμένη «αλλαγή φρουράς» από Παπαδόπουλο, Ιωαννίδη, Μαρκεζίνη σε Γκιζίκη και Καραμανλή, αλλά με νέα πρόσωπα να αναλαμβάνουν ευθύνες και να αποκαθιστούν, μέσω εθνικών εκλογών, την δημοκρατική τάξη η οποία έχει υπονομευτεί καίρια. Για την ακύρωση αυτής ακριβώς της εξέλιξης πασχίζουν καθεστωτικοί μηχανισμοί (από κανάλια μέχρι ψιθυριστές) μέσω της διαπόμπευσης ελάχιστων από τους παρόντες πριν 52 χρόνια στο Πολυτεχνείο, προ πολλού βέβαια «δικών τους παιδιών». Η αλήθεια είναι ότι μόνο τέτοια τραγελαφικά μπορούν όσοι κεκράκτες τους απέμειναν.
Το τι θέλουμε από μια νέα, διαφορετική διακυβέρνηση είναι γνωστό και δεν απομένει παρά να εξειδικευτεί όσο πιο γρήγορα γίνεται:
-Την κατάργηση με ένα νόμο από πολλά άρθρα, ανομιών της απερχόμενης κυβέρνησης. Από τις τηλεφωνικές παρακολουθήσεις, την «Ομάδα Αλήθειας» και τα Τέμπη, μέχρι συμβάσεις εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος αλλά υπέρ συμπαικτών της
- Την διασφάλιση στέγης, τροφής, εκπαίδευσης, περίθαλψης και μετακίνησης για κάθε πολίτη και την προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας περιουσίας από το πλιάτσικο
- Την θωράκιση των δημοκρατικών θεσμών με την τιμωρία όσων συνέργησαν στην φαλκίδευση τους και την ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα
Αυτό που λείπει και το καταλαβαίνουμε πια, είναι η στρατηγική εκλογικής ήττας της, ήδη μειοψηφικής εξουσιαστικής ομάδας. ‘Οπως έχουν έρθει τα πράγματα, η αποκατάσταση της αρχής της πλειοψηφίας δεν περνάει από ανέφικτες συνεργασίες κομμάτων, αλλά από την συγκρότηση μετώπου από δημοκρατικούς πολίτες, κοινωνικά κινήματα και πολιτικά κόμματα. Δεν περνάει από μεγαλόστομες καταγγελίες και εξαγγελίες, αλλά από εφικτά μέτρα άμεσης και μεσοπρόθεσμης απόδοσης. Δεν περνάει από ιδιοτέλειες παλιών επαγγελματιών, αλλά από την συλλογική συνείδηση νέων εθελοντών. Με πρώτον ανάμεσα τους, έναν δημοκρατικά νομιμοποιημένο, ικανό να νικήσει τον όποιο εκλεκτό του καθεστώτος, είτε είναι ο σημερινός Πρωθυπουργός είτε όχι. Όσες και όποιες οι αναζητήσεις και οι επιλογές από κόμματα, κοινοβουλευτικά και μη, υπαρκτά ή επωαζόμενα, κυρίαρχη υποχρέωση τους σήμερα αντικειμενικά είναι η σύμπτωση σε συγκεκριμένα μέτρα από μια επόμενη κυβέρνηση και σε έναν εντολοδόχο Πρωθυπουργό αποδοχής όλων τους. Αν σέβονται πραγματικά το καταπίστευμα του Πολυτεχνείου του ΄73 και την ουσιαστική απόδοσή του μισό αιώνα και δυο χρόνια αργότερα.