Η Κάγια, η Φεντερίκα και οι άλλοι...

Του Χρήστου Κίσσα Το γέλιο που μας έχει χαρίσει τους τελευταίους 12 μήνες η αγαπητή Κάγια, Ύπατη Εκπρόσωπος (wow) της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με ...

Του Χρήστου Κίσσα

Το γέλιο που μας έχει χαρίσει τους τελευταίους 12 μήνες η αγαπητή Κάγια, Ύπατη Εκπρόσωπος (wow) της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τις κατά καιρούς δηλώσεις της ανταγωνίζεται μόνο η σημερινή έκπληξη για τη σύλληψη για απάτη της προκατόχου της, της εξίσου αγαπητής Φεντερίκα. Θα μπορούσαμε να γράψουμε σελίδες ολόκληρες για την εύθυμη πλευρά της πρώτης αλλά ίσως αξίζει να μην μείνουμε σ’ αυτό και να δούμε πώς προέκυψαν όλοι αυτοί/αυτές και τι ακριβώς κάνουν στις Βρυξέλλες.
Λίγο background information, λοιπόν, για τους φίλους μας που πιθανόν να μην έχουν το βίτσιο να ασχολούνται τόσο πολύ με τα ευρωπαϊκά.
Με τις τελευταίες αναθεωρήσεις των Συνθηκών της ΕΕ, αποφασίστηκε να συσταθεί ένα είδος υπουργείου εξωτερικών της Ευρώπης, γνωστό ως “External Service”, με σκοπό να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μια κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνα, που σήμερα δεν υπάρχει, ούτε η μία ούτε η άλλη. Στο “μοίρασμα” των σημαντικών εξουσιών από τις τρεις, (τότε), μεγάλες χώρες, η Γαλλία ανέλαβε την πολιτική δομή και ενοποίηση, (η γραφειοκρατία της ΕΕ είναι copy/paste της γαλλικής δημόσιας διοίκησης), η Γερμανία τα οικονομικά και κυρίως τα νομισματικά, (εξ ου και η έδρα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στη Φρανκφούρτη, για να γίνει πιστό αντίγραφο της κραταιάς Bundesbank) και η Βρετανία τις εξωτερικές σχέσεις, για να εφαρμόσει την εμπειρία της από τους αιώνες διοίκησης του κόσμου μέσω του Foreign Office. Έτσι φτιάχτηκε το External Service της Ευρώπης. Που ξεκινώντας από ένα κτίριο στο πίσω μέρος του Parc du Cinquantennaire και συνεχώς διευρυνόμενο, κατά τα βρυξελιώτικα πρότυπα, έφτασε σήμερα να απασχολεί πάνω από 5.000 υπαλλήλους και άλλους 6.000 συνεργάτες στις διεθνείς του αντιπροσωπείες. Όλο αυτό, χωρίς να υπάρχει επίσημη εξωτερική πολιτική της Ένωσης, (αφού κάθε χώρα έχει τη δική της), μόνο για να συμμετέχει σε εκδηλώσεις, φόρα και soft actions, πχ. να στέλνει παρατηρητές στις εκλογές αφρικανικών χωρών, δελεάζοντάς τες με την υπόσχεση οικονομικής βοήθειας.
Πρώτη “Ύπατη Αντιπρόσωπος” (πολύ British τίτλος που θυμίζει τους ύπατους αρμοστές της εποχής της βρετανικής αυτοκρατορίας), μια Λαίδη Άστον, Βρετανή φυσικά, την οποία ουδείς θυμάται πλέον, αφού δεν έκανε τίποτα το αξιομνημόνευτο. Τη διαδέχτηκε η Φεντερίκα Μογκερίνι, μια Ιταλίδα σοσιαλίστρια, επίσης εντελώς ξεχασμένη – μέχρι σήμερα που τη θυμηθήκαμε χάρη στη σύλληψή της από την αστυνομία. Ακολούθησε ένας Ισπανός διπλωμάτης ονόματι Ζοζέπ Μπορέλ, που τον θυμόμαστε μόνο για 2-3 δηλώσεις υπέρ των Παλαιστινίων τις τελευταίες ημέρες πριν παραδώσει, όταν ήταν σίγουρος ότι δεν διέτρεχε πλέον κανένα κίνδυνο για την καριέρα του. (Είναι αυτός που έλεγε ότι θα θεσπιστούν κυρώσεις για τη Ρωσία για να μην μπορούν οι Ρώσοι τουρίστες να ψωνίζουν στο Μιλάνο· κάπως έτσι τις φανταζόταν μέχρι να τους βάλουν χέρι οι Αμερικάνοι).
Και, εδώ και ένα χρόνο, ακολούθησε η σημερινή Ύπατη, η αγαπημένη μας Κάγια, πρώην πρωθυπουργός της Εσθονίας, θέση την οποία κατέλαβε χάρη στον μπαμπά της, επίσης πρωθυπουργό της Εσθονίας, (φουλ ελληνικό μοντέλο), ο οποίος έκανε την πολιτική του καριέρα ως “αντιστασιακός” κατά του κομμουνισμού, άσχετα αν επί Σοβιετικής Ένωσης ήταν σημαίνων στέλεχος του ΚΚ Εσθονίας και κάποια εποχή αρχισυντάκτης της “Εφημερίδας του Λαού”, του επίσημου οργάνου του. (Τον φανταζόμαστε να τραγουδάει με επαναστατική έξαρση το “Αχ Σμουγκλιάνκα Μολνταβάνκα” με τη μικρή Κάγια να φοράει το χαρακτηριστικό δίκοχο).
Έτσι λοιπόν φτάσαμε στο σήμερα, με την Ύπατη να κάνει κάθε μέρα δηλώσεις εξ ονόματος των χωρών της Ένωσης, χωρίς να έχει τη σχετική εξουσιοδότηση και να προσπαθεί να εξασφαλίσει, χωρίς επιτυχία, ένα ραντεβού με τον Αμερικανό υπουργό εξωτερικών, που την αποφεύγει γιατί δεν έχει χρόνο για χάσιμο.
Αυτά με δυο λόγια, κι εμείς περνάμε ωραία που τους βλέπουμε, κι αυτοί περνάνε ακόμη καλύτερα και όλα βαίνουν καλώς.