Μνήμη Οσίου Γεράσιμου Μικραγιαννίτη του Υμνογράφου...

Manos Lambrakis Μνήμη Οσίου Γεράσιμου Μικραγιαννίτη του Υμνογράφου Η ζωή του Οσίου Γερασίμου του Υμνογράφου φανερώνει με τρόπο σπάνιο εκείνη...

Manos Lambrakis
Μνήμη Οσίου Γεράσιμου Μικραγιαννίτη του Υμνογράφου
Η ζωή του Οσίου Γερασίμου του Υμνογράφου φανερώνει με τρόπο σπάνιο εκείνη τη λεπτή, σχεδόν δυσδιάκριτη οικονομία με την οποία ο Θεός διαμορφώνει τον άνθρωπο πριν ακόμη ο ίδιος αντιληφθεί την κλήση του.
Το παιδί από τη Δρόβιανη της Βορείου Ηπείρου, προικισμένο ήδη από τα πρώτα χρόνια με οξύνοια και φιλομάθεια, δεν κατευθύνεται απλώς σε μία ακαδημαϊκή εξέλιξη· εισάγεται, μέσα από τη σχέση του με τον Άγιο Νεκτάριο, σε μια πρωταρχική εμπειρία εκκλησιαστικής παιδαγωγίας, όπου η μάθηση δεν εξαντλείται στη γνώση αλλά μεταμορφώνεται σε διάκριση.
Εκεί θεμελιώνεται η μετέπειτα ικανότητά του να αναγιγνώσκει τα σημεία του Θεού μέσα από συγκυρίες που θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητες από άλλους.
Η μετάβασή του στο Άγιον Όρος, αποτέλεσμα μιας φαινομενικά τυχαίας συναντήσεως, λειτουργεί ως υπόμνηση ότι η αγιορειτική παράδοση δεν υποδέχεται ποτέ τον άνθρωπο με όρους επιλογής, αλλά τον εγχαράσσει μέσα στο ίδιο της το σώμα, εφόσον αυτός παραδίδεται στην κλήση της υπακοής.
Στη Σκήτη της Μικράς Αγίας Άννης ο νεαρός μοναχός μαθαίνει να διανύει τον δρόμο της εσωτερικής ακρίβειας: η κουρά του το 1924 δεν τον εισάγει απλώς σε μία νέα ζωή· τον ριζώνει σε ένα τρόπο υπάρξεως όπου η υπακοή, η ησυχία και η λεπτότητα του νοός αποτελούν το μοναδικό περιβάλλον αληθούς γνώσεως.
Όταν οι αναταράξεις του παλαιού ημερολογίου οδηγούν τον Γέροντά του εκτός Αθωνος, ο Γεράσιμος μένει στην έρημο όχι ως εγκαταλελειμμένος αλλά ως εκείνος που καλείται να αναλάβει την ευθύνη της εντελούς ερημικής μνήμης· την ευθύνη δηλαδή του να ζει «μόνος μόνω τω Θεώ», αναζητώντας τη διάκριση των φωτισμένων πατέρων των Κελλιών και επιτρέποντας στη χάρη να διαμορφώσει την εσωτερική του συνείδηση μέσα από ελλάμψεις και οπτασίες που παραμένουν πάντοτε υπόγειες, ποτέ επιδεικτικές.
Η υπακοή του προς τη Σκήτη δεν αναιρεί τον ησυχαστικό του τρόπο· αντιθέτως, τον ολοκληρώνει.
Η συμμετοχή του στα διακονήματα, η πρόθυμη ανάληψη καθηκόντων, η αδιάλειπτη προσευχή, όλα συνυφαίνουν έναν τύπο μοναχικής υπάρξεως όπου η εξωτερική υπακοή γίνεται τόπος εσωτερικής ελευθερίας.
Με την έλευση του Γέροντος Διονυσίου Μικραγιαννανίτη το 1966 σχηματίζεται μια συνοδεία που λειτουργεί ως εκκλησιολογική μικρογραφία: ένας μικρός κύκλος στον οποίο η άσκηση, η ακρίβεια και η υμνογραφική εργασία γίνονται τρόπος κοινής ζωής.
Το υμνογραφικό χάρισμα του Οσίου Γερασίμου δεν κατανοείται ως καλλιτεχνική ικανότητα. Χειραγωγείται από την ασκητική του εμπειρία: ο πρώτος κανόνας του προς την Θεοτόκο δεν είναι η αρχή ενός εγχειρήματος, αλλά η αποκάλυψη του τρόπου με τον οποίο ο λόγος, όταν καθαρθεί, γίνεται λειτουργική ενέργεια.
Η Εκκλησία αναγνωρίζει άμεσα το ήθος αυτού του λόγου και το εντάσσει στη λατρεία της· η απονομή του οφφικίου του Υμνογράφου από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, οι τιμές από τις λοιπές Εκκλησίες και η επιστημονική αναγνώριση της Ακαδημίας Αθηνών δεν λειτουργούν ως εξωτερική επιβεβαίωση, αλλά ως μαρτυρία ότι η ασκητική εργασία μπορεί ακόμη να παραγάγει μορφές ικανές να διαποτίσουν την ίδια τη λατρευτική συνείδηση της Εκκλησίας.
Στο κελλί του βιώνει εμπειρίες που δεν εγγράφονται εύκολα στη γλώσσα. Η όραση του Χριστού «λάμποντος υπέρ χιλίους ηλίους» δεν είναι σημείο υπερφυσικότητας, αλλά φανέρωση της φωτοχυσίας που μπορεί να δεχθεί ο νους όταν καθαρίζεται από τον βιοτικό θόρυβο.
Οι επισκέψεις της Θεοτόκου, του Τιμίου Προδρόμου και των Αγίων των οποίων ανακαίνισε τον σπηλαιώδη ναό, καθώς και των μορφών για τις οποίες συνέγραψε ακολουθίες, συνιστούν όχι θαυματολογικές εξάρσεις αλλά επιβεβαιώσεις μιας ζωής όπου η αγιότητα δεν είναι αντικείμενο εξωτερικής επιθυμίας, αλλά κίνηση οντολογικής οικειώσεως.
Μέχρι τα βαθιά του χρόνια παραμένει σε πνευματική εγρήγορση, συνεχίζοντας τη συγγραφή ακολουθιών με διαύγεια που αποκαλύπτει τη χάρη ως κύρια ενέργεια του λόγου του. Προετοιμάζει την έξοδό του όχι δραματικά αλλά με την υστέρηση εκείνη που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους που γνωρίζουν ότι ο θάνατος δεν είναι διακοπή αλλά μετάβαση.
Προλέγει τις συνθήκες της κοιμήσεώς του και παραδίδει ειρηνικά την ψυχή του στον Θεό στις 7 Δεκεμβρίου 1991, αφήνοντας πίσω όχι «βιογραφία» αλλά παράδειγμα μορφής, μέσα από το οποίο η Εκκλησία συνεχίζει να μαθαίνει τι σημαίνει λόγος καθαρμένος, υπακοή εν χάριτι, μνήμη φωτός.
https://youtu.be/_d7VN5xlqOY?si=IloJlcX4rN_lYeph