Ποιος θα έχει το δικαίωμα να γελά...

Manos Lambrakis Ξέρεις ότι αυτό το γέλιο—αυτή η στιγμιαία αναλαμπή ανθρώπινης ευθυμίας μέσα στο τοπίο της υπαίθρου—έρχεται σήμερα να αντιπα...

Manos Lambrakis
Ξέρεις ότι αυτό το γέλιο—αυτή η στιγμιαία αναλαμπή ανθρώπινης ευθυμίας μέσα στο τοπίο της υπαίθρου—έρχεται σήμερα να αντιπαρατεθεί με μια πραγματικότητα που το καταπίνει χωρίς έλεος.
Η εικόνα του κτηνοτρόφου που στέκεται ανάμεσα στα ζώα του είναι η επιτομή μιας σχέσης με τον κόσμο, όπου το σώμα, η εργασία και η φροντίδα για το κοπάδι συνθέτουν μια ενιαία εμπειρία ζωής.
Όταν όμως η κρατική πολιτική επιβάλλει μαζικές θανατώσεις ως δήθεν υγειονομική λύση, αυτό το γέλιο δεν σβήνει απλώς—μεταμορφώνεται σε μνήμη ενός τρόπου ύπαρξης που κινδυνεύει να εξοριστεί από τον ίδιο τον τόπο του.
Η απόφαση να υιοθετηθεί η εξόντωση αντί του εμβολιασμού δεν είναι μια τεχνική παρέκκλιση αλλά μια βαθιά θεσμική τοποθέτηση που υποβαθμίζει την ίδια την έννοια της αγροτικής γνώσης.
Καθώς οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί παρείχαν τις δομές για προληπτικές πολιτικές, η ελληνική διοίκηση προτίμησε μια στρατηγική που αναπαράγει το σχήμα της κρατικής παντοδυναμίας εις βάρος των ανθρώπων που παράγουν τροφή.
Και αυτή η επιλογή δεν λειτουργεί ουδέτερα: υπονομεύει την εμπιστοσύνη, διαρρηγνύει τον κοινωνικό ιστό της υπαίθρου και μετατρέπει το ζώο από οντολογικό συνοδοιπόρο σε αριθμητικό κατάλοιπο των αποφάσεων έκτακτης ανάγκης. Έτσι, η πολιτική παύει να είναι προστατευτικός μηχανισμός και γίνεται εργαλείο ακύρωσης της αγροτικής εμπειρίας.
Η ίδια η πράξη της θανάτωσης—όχι ως αναγκαίο μέτρο αλλά ως διοικητική βεβαιότητα—αποκαλύπτει μια βαθύτερη κρίση: την αδυναμία της κρατικής μηχανής να συλλάβει την κτηνοτροφία ως πολιτισμό. Μια κοινότητα δεν συγκροτείται από παραγωγικά μεγέθη αλλά από σχέσεις, από υλικότητες, από αμοιβαίες εξαρτήσεις μεταξύ ανθρώπων, ζώων και τόπου.
Η επιβολή μαζικών εξοντώσεων λοιπόν δεν λειτουργεί απλώς ως απώλεια εισοδήματος, αλλά ως πολιτισμική ρήξη, ένα βίαιο ξερίζωμα των σωμάτων από τη δική τους γεωγραφία. Ο κτηνοτρόφος δεν χάνει μόνο ζώα, χάνει τον χρόνο που ενσάρκωσαν αυτά τα ζώα, χάνει το μέλλον που θεμελίωνε πάνω τους, χάνει τη συνέχεια της κοινότητάς του.
Και έτσι το χαμόγελο της φωτογραφίας αποκτά μια άλλη διάσταση: γίνεται το ίχνος αυτού που απειλείται με αφανισμό.
Απέναντι σε αυτή τη μετατόπιση, η υπεράσπιση των κτηνοτρόφων δεν είναι ζήτημα συντεχνιακής ευαισθησίας αλλά θεμελιώδης πολιτική πράξη.
Να αντιταχθούμε στις θανατώσεις σημαίνει να υπερασπιστούμε την ενσώματη γνώση των ανθρώπων της υπαίθρου, τη συνύπαρξη με τα ζώα, την ίδια τη δυνατότητα ενός τόπου να παραμείνει ζωντανός.
Η αγροτική Ελλάδα δεν μπορεί να επιβιώσει ως πεδίο δοκιμών βεβιασμένων μέτρων. Χρειάζεται κράτος που να αναγνωρίζει ότι η ζωή των κοινοτήτων δεν διαχειρίζεται με τελεσίγραφα αλλά με πολιτικές που σέβονται τη βιολογία, την εμπειρία και την αξιοπρέπεια.
Και αυτό είναι σήμερα το κατεπείγον: να μην επιτρέψουμε η διοικητική βαρβαρότητα να γίνει ο κανόνας που θα καθορίζει ποιος έχει δικαίωμα να γελά.
https://wearesolomon.com/.../eulogia-ellada-protimise.../