Οι νέοι στη Θεσπρωτία του σήμερα...‏

Από τον Ιωάννη Γεωργίου . Οι νέοι σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά βιώνουμε τις συνέπειες μιας κατάσταση που καταρρακώνει κάθε έννοια ...

Από τον Ιωάννη Γεωργίου

.
Οι νέοι σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά βιώνουμε τις συνέπειες μιας κατάσταση που καταρρακώνει κάθε έννοια αξιοπρέπειας και ελεύθερης σκέψης.
Το γνωστό γαϊτανάκι ξεκινά από τα υπουργικά γραφεία, συνεχίζει σε προγράμματα stage, μερική απασχόληση, καταλήγει στη ανεργία και πάλι από την αρχή. Πτυχία, ικανότητες ή δεξιότητες δε μετρούν, μετράνε μόνο οι γνωριμίες με τοπικούς παράγοντες που λειτουργούν ως μεσίτες ψήφων και ελπίδας.
Από την άλλη διορισμοί φίλων, συγγενών, γυναικών, ανιψιών σε δύο ή και περισσότερες θέσεις προκαλούν το κοινό αίσθημα νέων στους οποίους επαγγελματικά δικαιώματα, κοινωνική ασφάλιση, αξιοπρεπής μισθός μόνον σαν εξωτικές λέξεις φαντάζουν στ’ αυτιά τους.
Εξυπηρέτηση ημετέρων, κυρίως εργολάβων και...

ιδιοκτητών μπαρ, αποτελεί πλέον κοινό μυστικό. Για του λόγου το αληθές μια βόλτα στη πόλη της Ηγουμενίτσας αρκεί να πείσει κάθε δύσπιστο, καθώς με δυσκολία βρίσκεις άκτιστο χώρο στον πολεοδομικό ιστό της πόλης και περπατώντας στα ακριβοθώρητα πεζοδρόμια της, το πιθανότερο είναι να πέσεις πάνω σε τραπεζοκαθίσματα ευφάνταστων μπαρ, ύποπτων ή μη, με εκλεκτή πελατεία.
Έτσι φτάσαμε να έχουμε μία αποπνικτική πόλη, όπου η πνευματική της ζωή εξαντλείτε σε μία – δύο συναυλίες – αρπακτές εγχώριων ποπ σταρ, χωρίς θέατρο – κινηματογράφο – μουσικές σκηνές – εναλλακτικούς τρόπους ψυχαγωγίας, με ένα μουσείο που είναι μονίμως σε εγκαίνια χρόνια τώρα και με ένα ΤΕΙ κλινικά νεκρό, θύμα της εγκληματικής αδιαφορίας των γνωστών τοπικών παραγόντων.
Ίσως ήρθε η στιγμή να σπάσει ο φαύλος κύκλος της εξάρτησης, υποτέλειας και πελατειακών λογικών που δημιούργησαν τις περιγραφόμενες καταστάσεις. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν ο νέος , κυρίως , πολίτης της Θεσπρωτίας ταυτίσει το «εγώ» με το «εμείς» κάνοντας ξανά την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο από εμπόρευμα, δικαίωμα.