"Η άνοδος και η πτώση της επικοινωνιακής πολιτικής 2004-2009"...

...και μια κατά λάθος αβάντα Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη Ο τίτλος είναι δανεισμένος από ομότιτλη ημερίδα του Πανεπιστημίου Αθηνών (11....

...και μια κατά λάθος αβάντα

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη

Ο τίτλος είναι δανεισμένος από ομότιτλη ημερίδα του Πανεπιστημίου Αθηνών (11.5.2010) που εντάσσεται στο θεματικό πλαίσιο "πολιτικός λόγος, εικονική πραγματικότητα και πολιτική", με ομιλητές τους δημοσιογράφους, κ. Πάσχο Μανδραβέλη (Καθημερινή) και κ. Ριχάρδο Σωμερίτη (Το Βήμα). Ρόλο συντονιστή και -εύστοχου- σχολιαστή, είχε ο υπεύθυνος της διοργάνωσης αυτής της εξαιρετικά ενδιαφέρουσας ημερίδας, καθηγητής του τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Δημήτρης Χαραλάμπης. Δυστυχώς στην εκδήλωση δεν παρευρέθησαν πολλοί φοιτητές, όπως θα ανέμενε κανείς, αλλά πραγματικά εκείνοι έχασαν.
Θα παραθέσω, εν συνεχεία, ό,τι συγκράτησα από τους δύο δημοσιογράφους -κυρίως- και...
 ενδεχομένως ως το τέλος της ημέρας να ανεβάσω και την ηχητική καταγραφή της εκδήλωσης (πατήστε εδώ).
Ο κ. Σωμερίτης, μιλώντας για την επικοινωνιακή τακτική της περιόδου του "μικροκαραμανλισμού" (όρο που από τούδε θα υιοθετήσω για τις αναφορές μου στην εποχή ακυβερνησίας του Καραμανλή του Νεώτερου), ανέφερε ότι στην ουσία η δημοσιογραφία είχε καταστεί σ' ένα "παιχνίδι δοσοληψίας σε σχέση με τις πηγές". Ο επικοινωνιολόγος του τότε Πρωθυπουργού, κ. Λούλης, "προσπάθησε να επιβάλλει πολιτική άποψη, σε αντίθεση με τον κ. Ρουσόπουλο" κατά τον δημοσιογράφο του Βήματος. ¨Ο Καραμανλής προσπάθησε να πείσει τον κόσμο ότι εκφράζει τον κεντρώο χώρο και γι' αυτό έδιωξε τον κ. Καρατζαφέρη και άνοιξε διάλογο με τα κόμματα της Αριστεράς (επισκέψεις σε ξερονήσια, γεύματα με σημαίνοντα πρόσωπα της Αριστεράς). Φλέρταρε με τον Μίκη Θεοδωράκη, αφήνοντάς τον να πιστεύει ότι θα τον προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας και με τον Νίκο Κωνσταντόπουλο, τον οποίο παραμύθιασε ότι θα τον καταστήσει πρόσωπο με πολυσήμαντο ρόλο. Μας είχε πείσει σχεδόν όλους ότι θα το κάνει", δήλωσε με καταφανέστατη ειρωνική διάθεση ο κ. Σωμερίτης. "Εν τέλει επέλεξε, τον παπανδρεϊκό και αντισημιτικό Κάρολο Παπούλια, στην προσπάθειά του να πλήξει τον εκσυγχρονισμό που προηγήθηκε".
Δεν γνωρίζω αν ο δημοσιογράφος αγνόησε, λησμόνησε ή σκοπίμως παρέλειψε το γεγονός ότι ο Κώστας Καραμανλής έδωσε άφεση αμαρτιών στον κ. Σημίτη, λέγοντας από βήματος της Βουλής ότι επί ημερών του η χώρα γνώρισε την πρόοδο, την ανάπτυξη και την οικονομική ευημερία και ότι δεν κατηγόρησε κανέναν τελικώς για την υπόθεση του Χρηματιστηρίου.
Στη συνέχεια και ειδικεύοντας την κριτική του στον πρώην Εκπρόσωπο Τύπου και υπουργό Επικρατείας κ. Ρουσόπουλο, ο κ. Σωμερίτης αφού έδωσε έναν υποκειμενικό ορισμό της προπαγάνδας ("προβάλλονται τα ευχάριστα, κρύβονται τα δυσάρεστα") επιχειρηματολόγησε στο ότι αυτό συνέβη κατά κόρων την περασμένη 6ετία. "Με βάσει, δε, τις δημοσκοπήσεις, έπρεπε να χτυπηθεί το Σημιτικό σύστημα και παράλληλα η διαφθορά. Αυτό εικονικά επιτελέσθη με: 1)τη δήλωση περί "νταβατζήδων" στον Μπαϊρακτάρη. 2) τις απανωτές απογραφές που κατέστησαν τη χώρα αναξιόπιστη, 3) τη συστηματική δυσφήμηση του Κώστα Σημίτη, με την έμμεση συμπαράσταση του Παλαιού ΠΑΣΟΚ, 4) την επαναλαμβανόμενη αμφισβήτηση των ικανοτήτων του Γιώργου Παπανδρέου, αλλά και των συνεργατών του (με την συνδρομή της πλειονότητας των δημοσιογράφων), 5) τη σταδιακή ανατροπή της εξωτερικής πολιτικής, με την εγκατάλειψη του Σχεδίου Ανάν. Την ίδια στιγμή, ο κυνικά ικανός Θόδωρος Ρουσόπουλος και το σύστημά του, είχε καταφέρει να ποδηγετήσει τη δικαιοσύνη, να χρησιμοποιήσει την αστυνομία και να εξαγοράζει δημοσιογράφους και έτσι παρόλο που ήταν γελοία στην ουσία τα περισσότερα επιχειρήματα, εκείνος, το προφίλ του Καραμανλή και η Κυβέρνηση άντεχε. Χαρακτηριστικό τέτοιου παραδείγματος είναι η χαζή δικαιολογία την περίοδο των μεγάλων πυρκαγιών ότι η χώρα βάλλεται από εχθρούς, όπως γελοία ήταν και η πληρωμή με πολλά λεφτά των πληγέντων. Όλα, όμως άλλαξαν και γύρισαν εναντίον του Καραμανλή, μετά την απομάκρυνση Ρουσόπουλου".
Ο κ. Μανδραβέλης ξεκίνησε την παρουσίασή του, κάνοντας μια αναδρομή ενός χρόνου πίσω και διαπίστωσε ότι τότε, στις 8 Μαΐου του 2009, "κλείνει νύχτα η Βουλή" και έτσι "φθάσαμε σήμερα στη χρεοκοπία ανέμελοι", παρά τις πολλές επισημάνσεις και τις κρούσεις κινδύνου από πολλούς, όπως από τον κ. Σημίτη (στις 18/12/08, προειδοποιούσε από τη Βουλή, ενώ μόνο μία εφημερίδα είχε την είδηση και οι υπόλοιπες ασχολούνταν με το αν ανέφερε στην ομιλία του το όνομα του Γιώργου Παπανδρέου ή τη λέξη "ΠΑΣΟΚ"), από τον κ. Αλέκο Παπαδόπουλο (που και αυτός προειδοποιούσε για την επικείμενη χρεοκοπία, δύο μέρες μετά στις 20/12/08), αλλά και από τον κ. Στέφανο οΜάνο, λίγες μέρες αργότερα. Ο κ. Μανδραβέλης επέμεινε στο κακό που έκαναν στην ενημέρωση οι πολλές κρατικές διαφημίσεις που δίνονταν σκόπιμα και επιλεκτικά (ανέφερε το παράδειγμα της "Χώρας της Κυριακής" του κ. Τράγκα, που ενώ το 2003 είχε πάρει κρατική διαφήμιση ύψους 403.886 ευρώ, το 2007 έφθασε να παίρνει -παρά τις περιορισμένες πωλήσεις φύλλων- 9.003.000 ευρώ!). Ο δημοσιογράφος τόνισε ότι "στις δομικές αδυναμίες χτίζεται η σχέση χειραγώγησης των ΜΜΕ" και έκλεισε λέγοντας ότι "η μεγάλη συμβολή του Καραμανλή είναι ότι αφού έφερε την έκρηξη, μας έκανε να δούμε κατάματα τις μεγάλες αδυναμίες στις δομές της χώρας". (Ολόκληρη την παρουσίαση του κ. Μανδραβέλη μπορείτε να την διαβάσετε εδώ: http://www.medium.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3522:2010-05-12-07-53-35&catid=44:mme-a-&Itemid=65 )
Όλοι τους όμως -και είναι αυτό που εγώ κρατώ στην προσπάθειά μου να κατακτήσω την επιστημονικότητα της επικοινωνίας- στην ουσία μίλησαν για ένα επιτυχημένο σύστημα επικοινωνιακής πολιτικής και νομίζω ότι μέσω των επικρίσεών τους, στην ουσία θεοποίησαν το σύστημα Ρουσόπουλου. Μπρος, δε, σ' ένα αντικειμενικά απαίδευτο νεανικό κοινό, εξήραν άθελά τους τον ίδιο τον Ρουσόπουλο, σημειώνοντας τ' αρνητικά της πολιτικής Καραμανλή, τα οποία όμως στην ουσία είναι και τα θετικά της τακτικής Ρουσόπουλου, αφού αργήσαμε όλοι να τα συνειδητοποιήσουμε και να διαπιστώσουμε την ανικανότητα εκείνων που μας κυβέρνησαν. Θεωρώ ότι παρόλο την εμπειρία τους, οι παρακαθήμενοι του πάνελ, στην ουσία κατέστησαν τον κ. Ρουσόπουλο από έναν δημοσιογράφο που απλά ενέργησε βάσει όσων διδάχθηκε από το σύστημα στο οποίο γαλουχήθηκε, σε Guru της Επικοινωνίας. Τον παρουσίασαν στα μάτια νέων ανθρώπων που επιθυμούν και ευελπιστούν να γίνουν σύμβουλοι επικοινωνίας- image makers- opinion leaders- επικοινωνιολόγοι από έναν απλό κυβερνητικό εκπρόσωπο σε άνθρωπο ορχήστρα, ικανό για τα πάντα και κυρίως για την επίτευξη οφθαλμαπάτης και παρουσίασης του μαύρου σε άσπρο. Μετά από την παρακολούθηση της συγκεκριμένης ημερίδας, θεωρώ οι τακτικές του κ. Ρουσόπουλου θα πρέπει να διδάσκονται σε εκπαιδευτικά ιδρύματα στο βασικό πρόγραμμα σπουδών ως case studies (=περιπτώσεις μελέτης) και όχι μόνο να αναλύονται σε ημερίδες.. Δεν ειρωνεύομαι.
Ούτε να τους πλήρωνε ο Θόδωρος, για μια τέτοια κατά λάθος αβάντα.