Σουβλάκια και πολιτική...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου Η πολιτική βουβάθηκε στον τόπο αυτό, καθώς προσβεβλημένη από τους πολιτικούς υποχώρησε μπροστά στις συνταγές...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Η πολιτική βουβάθηκε στον τόπο αυτό, καθώς προσβεβλημένη από τους πολιτικούς υποχώρησε μπροστά στις συνταγές του οικονομισμού του ΔΝΤ. Οι τηλεπολιτικές την αντικατέστησαν στον δημόσιο διάλογο και απέμειναν μόνον οι κομματικές ανακοινώσεις και οι κοινοβουλευτικές κορώνες να την αναπαριστούν, ξεκομμένη όμως από την ύλη της: τον πολίτη, την πόλη, την πατρίδα, τη φύση. Η πολιτική κάνει γενική απεργία εδώ και χρόνια, διαμαρτυρόμενη για τον εξευτελισμό της, αλλά η εκκωφαντική της σιωπή, που δείχνει ακριβώς την αδυναμία και την στρέβλωση της δημοκρατίας μας, εκλαμβάνεται ως ανοχή στους πολιτικάντηδες.

Λάθος! Η πολιτική σιωπά για να προκαλέσει την αναζήτησή της, όταν διαισθανθείς την ανάγκη της. Η πολιτική διδάσκει ότι «και πουπουλένιος να ‘ναι ο ζυγός, ο σβέρκος σου θα γύρει» και ότι η κάθε κοινωνία πρέπει να διερευνά τον δικό της δρόμο ανάπτυξης, μαθαίνοντας, προφανώς, από την επιστημονική και...

 εξουσιαστική  εμπειρία του κόσμου και της ανθρωπότητας. Η πολιτική μάς λέει ότι δεν διδασκόμαστε μέσω των αριθμών (learning by numbers), αλλά μέσω των σχέσεων εξουσίας, των οποίων είμαστε υποκείμενο. Τα «νούμερα» έρχονται να νομιμοποιήσουν σχέσεις εξουσίας και να τις εμφανίσουν ουδέτερες. Στην Ελλάδα δεν πάσχουμε από αστοχία των αριθμών, αλλά από την ανυπαρξία εθνικής πολιτικής και στρατηγικής. Το «σκάφος» δεν ναυάγησε επειδή έκανε λάθος λογαριασμούς ή επειδή εμφάνιζε πλαστές αριθμητικές αναπαραστάσεις της οικονομικής πραγματικότητας, αλλά επειδή η πρακτική αυτή ήταν ενταγμένη στον λαϊκισμό και στο πελατειακό κράτος και όχι σε μια εθνική στρατηγική παραγωγικής ανάπτυξης και πολιτισμικής ανασυγκρότησης.

Η χώρα τα τελευταία δέκα χρόνια ασπάζεται δήθεν τον εκσυγχρονισμό πατώντας όμως φιλάρεσκα και συμπλεγματικά εκεί που γυάλιζε (Σύμφωνο Σταθερότητας, Ολυμπιάδες και φανταχτερές περικοκλάδες), αγνοώντας παράλληλα την κοινή  εμπειρία και τον ποιητή που προειδοποιούσε: «όπου γυαλίζει μην πατάς, αν θες να μην γλιστρήσεις».

Και σαν να μην έφτανε η υποχώρηση, μέχρις εξαφανίσεως, της πολιτικής, όλοι όσοι μιλούσαμε πολιτικά, στην αρχή χαρακτηριστήκαμε  «θολοκουλτουριάριδες», ενώ τώρα μας αποκαλούν «θολοεθνικιστές». Η πολιτική φαίνεται να «θολώνει» την απλοϊκότητα της προσέγγισης της ζωής, της κοινωνίας και του κόσμου και να προκαλεί συμπλεγματικές αντιδράσεις σε εκείνους που δεν έχουν τη γνώση, την παιδεία και το κουράγιο να ξεφύγουν από φονταμενταλισμούς που νομιμοποιούν την υποκριτική τους ύπαρξη ή τέλος πάντων την διάθεση και επάρκεια να κατανοήσουν την πηγή της θολούρας τους.  

Όχι, η εθνική ή/και διεθνής πολιτική στην σύγχρονη μορφή παγκοσμιοποίησης δεν έπαψε να έχει ως άξονα το εθνικό κράτος. Η πολιτική για να έχει σήμερα οποιαδήποτε λειτουργική αξία δεν μπορεί παρά να είναι κοσμοπολιτική ή και διεθνιστική, ανθρωπομορφίζοντας όμως σε κάθε περίπτωση την πατρίδα. Δεν υπάρχει εθνική πολιτική δίχως τον σχηματισμό της αίσθησης του συμφέροντος στο πλαίσιο της πατρίδας. Ακόμη και εάν αναφερόμαστε σε αυτήν με απολύτως μαρξιστικούς όρους. Η ιστορία γεννά συνείδηση μέσω ανθρωπομορφισμών, σχέσεων και ταυτοτήτων: διεθνών, υπερεθνικών, εμπορικών και άλλων σχέσεων και εθνικών, θρησκευτικών, κοινωνικών και άλλων πολλών ιδιαίτερων ταυτοτήτων. Ο τρόπος ανθρωπομορφισμού της Ελλάδας σήμερα φανερώνει την πολιτική διάσταση των κυρίαρχων σχέσεων εξουσίας στη χώρα μας και εκθέτει ανεπανόρθωτα την πολιτική τάξη και τους συμμάχους της στο διεθνές επίπεδο.

Δεν θα πω περισσότερα. Θα αφήσω τον σουβλατζή μου να κλείσει αυτό το σημείωμα που γράφεται την ώρα της πιο κρίσιμης γενικής απεργίας των τελευταίων ετών. Θα αφήσω την ποίηση ενός βαθιά φιλοσοφημένου ανθρώπου, στο μαγαζί του οποίου έτρωγα κοψίδια και έπινα κρασί όταν ζούσαμε στην Ελλάδα, να γεφυρώσει τον πολιτικό λόγο μου με την σκοπίμως παρεξηγημένη έννοια της πατρίδας.

Γράφει, λοιπόν, ο Οδυσσέας Σ. Σερίφης στην συλλογή ποιημάτων του «Από ψυχής»:

Μην αφήσεις στα χέρια τους τούτη τη χώρα,

παρ’ το σταυρό και πρώτος προχώρα,

μην υπνωτίζεσαι με λόγια και θα,

η Ελλάδα δεν είναι για Γολγοθά.

Ο στόχος τους τώρα να σε κάνουν ραγιά,

να ξεχάσεις το όχι, να μάθεις το για,

η φθορά για κείνους είναι η αρχή,

μετά θα σου ‘ρθούνε  για αρχηγοί.

Το σταυρό και τα λάβαρα στα χέρια σου κράτα,

την γλώσσα, την μούσα σου και ορθός περπάτα,

αυτή είναι η Ελλάδα δική σου, σου ανήκει,

το νου σου μονάχα, γύρω σου λύκοι.

Σε αυτή τη βάση ανθρωπομορφισμού της πατρίδας μας μπορεί να αρχίσει να αναπτύσσεται μια δημοκρατική πολιτική εξόδου από την κρίση. Και αυτό το υποστηρίζει ένας αθεϊστής, κοσμοπολίτης, που όμως έμαθε από νωρίς ότι αν δεν σέβεσαι τον τόπο σου και τους ανθρώπους του δεν μπορείς να αγαπάς την πατρίδα σου. Και αν δεν δοξάζεις το νερό, το χώμα και τη γλώσσα που μεταλλάσει την ύλη, τότε η πολιτική είναι τέχνασμα και όχι βαθύτερη κοινωνική δημιουργία, πολιτισμός και επιστήμη. Πολιτικές μπορεί κανείς να αναπτύξει άπειρες, αγνοώντας την έννοια της πατρίδας. Εθνική πολιτική όμως δεν μπορεί.

Είδατε τι ζημιά κάνουν τα σουβλάκια; Μεταλλάσσουν θολοκουλτουριάριδες, σε  θολοεθνικιστές. Μεγάλη θολούρα τελικά σκιάζει, όχι ασφαλώς τη δική μας σκέψη, αλλά  την πολιτική στην Ελλάδα. Αυτό οφείλεται στο ότι η πολιτική έπεσαι στα χέρια πατριδοκάπηλων, απολιτικών γιάπηδων, τυχοδιωκτών, κρυφορατσιστών, ντερμπεντέρηδων, λεσχών και στοών και  λογής-λογής επαιτών της παγκόσμιας διακυβέρνησης.