Το καλύτερο σχόλιο στον καλύτερο εκπρόσωπο του καθεστώτος...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου Τα νέα για την Ελλάδα τα πληροφορούμαι σχεδόν αποκλειστικά από τον ξένο τύπο και από πρωτογενείς πηγές, οι...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Τα νέα για την Ελλάδα τα πληροφορούμαι σχεδόν αποκλειστικά από τον ξένο τύπο και από πρωτογενείς πηγές, οι οποίες, όπως ίσως έχετε παρατηρήσει, δεν μου έχουν μεταφέρει ανακρίβειες μέχρι στιγμής. Όπως σας τα έχω πει έτσι εξελίσσεται η ελληνική κρίση. Αυτό όμως δεν αρκεί για να καταλάβεις τι πραγματικά τρέχει στην Ελλάδα και τις πιθανές προοπτικές. Πρέπει παράλληλα να μελετήσεις την εξέλιξη του πολιτικού λόγου και την συγκυριακή διαμόρφωση του λεγόμενου «social mood», ως την κινητήρια δύναμη για πολιτική δράση, ως το κοινωνικό στοιχείο που διαμορφώνει την αίσθηση και επηρεάζει τον πολιτικό χαρακτήρα της ελληνικής κρίσης.

Μη διαθέτοντας άλλα μέσα για να προσεγγίσω το «social mood» στην ελληνική συγκυρία, έχω γίνει φανατικός μελετητής σχολίων στο διαδίκτυο, που αναρτώνται κάτω από ιδιαίτερα προκλητικά ως προς την πολιτικότητά τους ή την αφελή απολιτικότητά τους, posts. Έτσι έπεσε το μάτι μου στο καλύτερο σχόλιο που...

 απευθύνεται σε ένα άρθρο του καλύτερου εκπροσώπου του καθεστώτος στην χώρα μας. Το σχόλιο έγινε από τον Παναγιώτη προς τον κ. Σταύρο Ψυχάρη ως ανάδραση σε ένα ακόμη «μνημείο» πολιτικού αμοραλισμού υπό τον τίτλο «Οι εκδοχές της εκτροπής», το οποίο αποτελεί από μόνο του εκτροπή στην δομή οποιασδήποτε μορφής συστηματικής προσέγγισης του θυμού και της αποστροφής που εκδηλώνει ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων για το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα. Ο κ. Ψυχάρης εκφράζει την ανησυχία του ορμώμενος από το επεισόδιο παρεμπόδισης βουλευτών να εξέλθουν του «ναού της δημοκρατίας» και ως μάλλον ειδικός στους «ναούς», αναρωτιέται «τι θα συμβεί αν ξεκινήσει η επανάσταση». Και αφού (μας) «απειλήσει» με «ένοπλη καταστολή», διερωτάται: «Δηλαδή εκτροπή από τη συνταγματική τάξη. Αυτό θέλουν;».

Ο Παναγιώτης, που δεν φαίνεται να τρομοκρατείται από εκείνους που μάλλον ορέγονται την ένοπλη καταστολή για να περισωθεί το καθεστώς, απαντά:

«Έχετε δίκιο… Και εγώ δε μπορώ να καταλάβω προσωπικά τι φταίει και αυτοί οι άνθρωποι νιώθουν αγανακτισμένοι. Δεν πάει πουθενά το μυαλό μου. Να πεις ότι υπήρχε διαφθορά και αλαζονεία των πολιτικών, ότι δεν αποδίδεται δικαιοσύνη για κατάχρηση δημοσίου χρήματος, ότι υπάρχει άδικη φορολόγηση, ότι στη Βουλή οι νόμοι ψηφίζονται εν κρυπτώ, ότι το κράτος δε διατηρεί τον έλεγχο της εθνικής κυριαρχίας, των περιουσιακών στοιχείων, ότι τα ΜΜΕ προβάλλουν κατευθυνόμενες ειδήσεις... τότε να πω ναι, ορθώς διαμαρτύρονται. Αλλά αυτό τώρα... γιατί; Θα είναι πάλι οι παρακρατικοί του ΣΥΡΙΖΑ.»

Εδώ παραδίδω την πένα μου σε ένδειξη σεβασμού προς τον Παναγιώτη, τον κάθε Παναγιώτη που με το διεισδυτικό χιούμορ του ξεπερνά όλους εμάς που τα τελευταία χρόνια προσπαθούμε μέσω του διαδικτύου να ερεθίσουμε συνειδήσεις και να προκαλέσουμε πολιτικό προβληματισμό περισσότερο ή λιγότερο συστηματικά. Δεν αμφιβάλω ότι η έκφραση αυτή εκτίμησης προς πολίτες που δεν «μασάνε» ενώπιον του συστηματικού εκφοβισμού του καλύτερου εκπροσώπου του καθεστώτος, θα εκληφθεί από τους επαγγελματίες λαϊκιστές ως ένδειξη λαϊκισμού εκ μέρους μου. Ας μην ανησυχούν όμως. Όχι μόνον κανείς δεν θα καταφέρει να τους ξεπεράσει στο είδος του λόγου που καλλιεργούν, αλλά αντίθετα, δεν νομίζω πια ότι αξίζει να τους παίρνει κάποιος στα σοβαρά. Τα κατάφεραν να καταστήσουν τους εαυτούς τους ρεντίκολο.

Την επώδυνη για την ελληνική κοινωνία κατάρρευση του καθεστώτος, συνοδεύει ο απόλυτος εξευτελισμός της πολιτικο-επιχειρηματικής τάξης και των δημοσιογραφικών (επικοινωνιακών) εκφραστών της, οι οποίοι ούτε αυτές τις κρίσιμες στιγμές για την διατήρηση της συνοχής της ελληνικής κοινωνίας, δεν μπορούν να συγκρατηθούν και να σοβαρευτούν λιγάκι. Συνεχίζουν να πιστεύουν ότι ο λόγος «τραβεστί» που καλλιέργησαν στην θέση του πολιτικού λόγου τα τελευταία είκοσι χρόνια, είναι ικανός να διασκεδάσει εντυπώσεις και πολιτικές πρακτικές ενός καθεστώτος που πλέον δεν κρύβει τον αναθεωρητισμό του ως προς την συνταγματική τάξη και το νομικό πολιτισμό της χώρας. Οραματίζονται την μετατροπή του Συντακτικού Χάρτη σε μηχανισμό μετεξέλιξης της κοινωνίας σε μια ελευθέρια αγορά και της πολιτικής σε μπίζνες. Οι άνθρωποι που ταυτίζουν την λειτουργία της αγοράς με την τσέπη τους και την λειτουργία της κοινωνίας με τα προνόμιά τους, είναι εύλογο ότι η μόνη μορφή «πολιτικού λόγου» που θα μπορούσαν να αναπτύξουν είναι η discourse της απειλής. Η μόνη στρατηγική που μάθανε είναι αυτή του λεγόμενου «securitization» της πολιτικής ζωής. Ορίζουν διαρκώς νέα πλαίσια απειλής εντός των οποίων επιχειρούν να περιορίσουν την πολιτική δράση, ευνουχίζοντας κάθε πιθανότητα προοδευτικής εξέλιξης και στο τέλος τον ίδιο τους τον εαυτό.

Εδώ βρισκόμαστε σήμερα. Οι φορείς του καθεστώτος που χρεοκόπησε αυτο-ακρωτηριάζονται δείχνοντας την πολιτική γύμνια τους, θεωρώντας μάλιστα ότι όσοι παρεμβαίνουμε πολιτικά είμαστε δήθεν κάποιοι «δυσαρεστημένοι που αναζητούν πρόταση εξουσίας». Ούτε αυτό δυστυχώς μπορούν να διακρίνουν ορθά. Δεν υπάρχουν πια δυσαρεστημένοι με το καθεστώς και καμία απολύτως πρόταση εξουσίας δεν θα μπορούσε να στηριχθεί πάνω του. Το σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα σάπισε, χρεοκόπησε, ναυάγησε πολιτικά στο πλαίσιο της διεθνούς πολιτικής και δεν διαθέτει υλικό προς αναπαραγωγή. Το πολιτικό φαινόμενο στην Ελλάδα, θέλει δεν θέλει ο καλύτερος εκπρόσωπος του καθεστώτος, θα επαναπροσδιοριστεί εκ θεμελίων. Και το δίλημμα αυτή την φορά δεν θα είναι κάτι ανάλογο του «Καραμανλής ή τανκς». Το ερώτημα σήμερα είναι, εάν μετά το πλήγμα που υπέστη ο μικροαστισμός, τα μεσαία στρώματα θα συμμαχήσουν με τα λαϊκά, ώστε να συμβάλουν στην αναγέννηση της πολιτικής και της δημοκρατίας στην χώρα. Αυτοί που δολοφόνησαν την πολιτική ομνύοντας σε έναν καιροσκοπικό οικονομισμό, στέρησαν από τον εαυτό τους την ευκαιρία να συμπράξουν στην δημιουργία μιας νέας εποχής για την Ελλάδα. Ας αποσυρθούν δίχως απειλές και άλλες γελοιότητες σε κάποιο «μοναστήρι», όπου ίσως συνεχίζουν να νοιώθουν άνετα και ευχάριστα, μήπως και εξαγνίσουν τουλάχιστον την ψυχή τους.