Ελλάδα, η χώρα των καρτέλ....

Από τον Απόστολο Τσοράκη Αν και το επιχείρημα στηρίζεται σε μια οικονομική θεωρία που αναφέρει ότι η βαθιά ύφεση με ταυτόχρονα υψηλό ...

Από τον Απόστολο Τσοράκη

Αν και το επιχείρημα στηρίζεται σε μια οικονομική θεωρία που αναφέρει ότι η βαθιά ύφεση με ταυτόχρονα υψηλό πληθωρισμό παραπέμπει σε αγορά καρτέλ, στην Ελλάδα δεν χρειάζεται να μπούμε τόσο βαθιά στην τεχνοκρατική ανάλυση για να το καταλάβουμε, ούτε και να είμαστε καθηγητές πανεπιστημίου για να το αφομοιώσουμε. Με μια επίσκεψη στην αγορά είναι προφανές, βιωματικά, ότι κάθε μέτρο της κυβέρνησης είτε για αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, είτε για εισπρακτικούς λόγους η έτσι απλά για τον εξορθολογισμό της λειτουργεί στραγγαλιστικά για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τον καταναλωτή, μια που...
 το όποιο κόστος υλοποίησης του μέτρου και επιτυχίας του, μετακυλύετε σε αυτούς εκδικητικά.

Και για να καταλάβουμε ποιος είναι υπεύθυνος για την λειτουργία αυτών των καρτέλ ας δούμε ένα από τα νέα μέτρα που θέλει να θεσπίσει η κυβέρνηση και αφορά την αύξηση σε 23% του ΦΠΑ στο φαγητό που φέρνουν οι delivery boys στις αγχωμένες ελληνικές οικογένειες που εργάζονται δύο φορές περισσότερο για να πάρουν δύο φορές λιγότερα για να επιβιώσουν.
Τι σημαίνει με απλούς όρους αυτό το μέτρο στην λογική θωράκισης των αγορών καρτέλ;
Απλά ότι με τον τρόπο αυτό θα μειωθεί η ζήτηση για τέτοιου είδους προϊόντα, με άμεσο αποτέλεσμα την συρρίκνωση του κλάδου υπέρ της αύξησης της αγοραστικής ζήτησης προϊόντων από τα Super Market, μια που ακόμα και αν δεν αγοράζει ο έλληνας από το delivery boys θα πρέπει οπωσδήποτε να φάει για να επιβιώσει.
Βέβαια η κυβέρνηση θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει μερικούς από τους μετατάξιμους υπάλληλους του Δημοσίου Τομέα ώστε να δημιουργήσει ένα μηχανισμό που θα αντιμετώπιζε την φοροδιαφυγή στο κλάδο του delivery, μαζί με την μαύρη εργασία και την εισφοροδιαφυγή των επιχειρήσεων σε βάρος των εργαζομένων που πάνω στα μηχανάκια προσπαθούν να βγάλουν τα προς το ζην. Χωρίς τεχνοκρατική μελέτη φαντάζομαι ότι το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν περίπου αντίστοιχο με αυτά που θα καταφέρει να εισπράξει από την αγορά αυτή μετά την αύξηση του ΦΠΑ και την ταυτόχρονη μείωση της ζήτησης. 
Mόνο που στην περίπτωση αυτή τα καρτέλ δεν θα είχαν όφελος. Ο όρος καρτέλ βέβαια δεν αφορά μόνο την εμπορική επιχειρηματικότητα μια που και οι συνδικαλιστές που επιχειρούν τις οργανώσεις τους κοιτάζουν το κέρδος και όχι την κοινωνική και εργασιακή ισορροπία με αποτέλεσμα να καταδικάζουν ακόμα και υγιείς μεταρρυθμίσεις που μπορεί μια κυβέρνηση εν τέλη να αποφασίσει.
Και το ερώτημα που τίθεται είναι πως σε μια αγορά που λειτουργεί υπό το καθεστώς καρτέλ είναι δυνατό να υπάρξει εσωτερική υποτίμηση με μέτρα που εξόφθαλμα θωρακίζουν την ταξική ανισότητα συντηρώντας στασιμοπληθωρισμό;

Ψιλά γράμματα θα μου πείτε, η ζύμωση όμως αυτή ήδη εξελίσσεται στην κοινωνία των αγανακτισμένων και η Αργεντινοποίηση της αγανάκτησης δεν είναι μακριά και δεν απέχει πολύ ο κόσμος να στραφεί, εκτός των πολιτικών που χαρακτηρίζει ως κλέφτες, και κατά των επιχειρηματιών των καρτέλ που με άλλοθι την προσφορά εργασίας μέσω των επενδύσεων τους, συμπιέζουν ταξικά τους καταναλωτές και πελάτες τους.

Το ντόμινο έχει ξεκινήσει και τα φαινόμενα αγανάκτησης μεγαλώνουν και δεν αφορούν αυτόνομα την πολιτική, αφορούν μια ολιστική συστεμική στρέβλωση της κοινωνίας μας και των συμφερόντων της κάθε τάξης απέναντι στην άλλη.