ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ...

Τέλος της Ελλαδοφαγίας - Στο Καλάθι των Αχρήστων της Ιστορίας Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη Παρ’ όλο που οι επί δεκαετίες εφαρμοζόμενες πολι...

Τέλος της Ελλαδοφαγίας - Στο Καλάθι των Αχρήστων της Ιστορίας

Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Παρ’ όλο που οι επί δεκαετίες εφαρμοζόμενες πολιτικές οδηγούσαν την χώρα στο μάτι του Χρηματιστικού Κυκλώνα, αυτό θα μπορούσε να αποφευχθεί. Δεν υπήρχε την κρίσιμη περίοδο το αναγκαίο – όχι το υψηλό – επίπεδο ευθύνης από την μεριά των Πνευματικών, Πολιτικών, Οικονομικών Ελίτ της χώρας. Απλά γιατί η χώρα την περίοδο αυτή βρέθηκε χωρίς Ελίτ. Χωρίς ανθρώπους ευθύνης, ανθρώπους του Κράτους και του Έθνους. Όταν το σπίτι μας καίγονταν κυριολεκτικά, όχι μόνον...
 δημοσιονομικά, καίγονταν ταυτόχρονα, προσχεδιασμένα η Αθήνα και η Ολυμπία, στο πολιτικό επίπεδο επεβλήθηκαν κοινοί αλήτες, τυχοδιώκτες. Λόγω βλακείας, λόγω χειραγώγησης, λόγω των υπαρξιακών πλεγμάτων. Η εκφρασθείσα εδώ και χρόνια άποψη μου είναι ότι Επεβλήθηκαν Εξωθεσμικά και Εξωελλαδικά.
Από το 2008 – 2009 η χώρα ήθελε μια κυβέρνηση προσωπικοτήτων, τεχνοκρατών που θα υπεράσπιζε τα συμφέροντα και την αξιοπρέπεια της. Κατέγραψα τότε τις αντιδράσεις στην πρόταση μου από τους τυχοδιώκτες, αλήτες, από ορισμένες οικονομικές «Ελίτ» και τα ξυπόλυτα τάγματα της Αριστεράς. Ορισμένοι γνωστοί Επιχειρηματίες έλεγαν. «Τώρα είναι η σειρά του Γιωργάκη». Αυτή ήταν η Αμερικάνικη Γραμμή. Όχι η Ελληνική Γραμμή. Ο Καραμανλής λόγω επετηρίδας παρέδιδε. Αυτά όμως είναι ξένα με την Δημοκρατία, την Εθνική και Λαϊκή Κυριαρχία. Ταιριάζουν στους ολοκληρωτικούς και τους δορυφορικούς σχηματισμούς. Κοινώς Μπανανίες. Μάλλον «δημοκρατίες του Λαδιού» που επί πλέον το εξάγουν χύμα.
Έχει πολύ ενδιαφέρον αυτή η πολιτική περίοδος. Έχει πολλά κοινά με αυτήν του 1967. Απορώ γιατί οι λεγόμενοι Πανεπιστημιακοί δεν έδωσαν διπλωματικές εργασίες και διδακτορικά με αυτό το θέμα στους Φοιτητές τους. Εκεί θα δείτε την στάση των τυχοδιωκτών. Την Πολιτική ως Απάτη - όπως την ονομάζω στο βιβλίο μου - εκείνες τις μέρες του 2008 - 2009.
Είναι γνωστή η Επιστημονική άποψη μου για το Πολιτικό Προσωπικό. Όσοι έχουν μνήμη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. γνωρίζουν ότι από την δεκαετία του 70’ η άποψη μου ήταν ότι τους χαρακτηρίζει «η πολιτική και μορφωτική ανεπάρκεια». Μεθοδευμένα όμως και συστηματικά έπεσε πολύ χαμηλά ο πήχης της πολιτικής στην Ελλάδα. Στρατολογήθηκαν από τον Σημίτη «οι Νομάρχες» ένα είδος Παιδομαζώματος στην Περιφέρεια. Από τον Γιωργάκη οι Γλάστρες έως το παιδομάζωμα στην Θράκη, ο κόσμός του θεάματος, της Αρένας, η τηλεκρατία. Για αυτά τα περάσματα μιλώ στο βιβλίο μου.
Επεβλήθη Εξωθεσμικά η Κακιστοκρατία όταν η χώρα ήθελε την Αξιοκρατία, τους Αρίστους. Μνημεία κακιστοκρατίας είναι οι παρουσιαζόμενες ως ηγεσίες στο προσχεδιασμένο Πολιτικό Θεατράκι, τον Μπερντέ. Όχι πολιτικό σύστημα. Αυτό είναι κάτι σοβαρό. Πολιτικό θεατράκι Κομπάρσων, η Pespi η Cola και τα λοιπά. Το «Μικρή Ελλάδα» ήθελε Μικρούς πολιτικούς, Μικρούς ανθρώπους.
Η Πανεπιστημιακή έρευνα θα σας θυμίσει εάν χάσατε την μνήμη σας ποιοι μίλησαν για «Μικρή Ελλάδα».
Συμβαίνει πολλές φορές στην καθημερινή ζωή. Εδώ συμβαίνει και στην Δημόσια. Φοβούμενοι την οργή του Λαού ή την οργή του Θεού – δεν έχουν Θεό – αρνούνται την τελευταία στιγμή «όταν το καράβι…….» τα προνόμια, τα Λούσα. Παραδίδουν τα αυτοκίνητα. Άλλοι δημόσια Φαρισαϊκά, άλλοι ποιο Χριστιανικά ή Βουδιστικά. Το θέαμα είναι Παρακμιακό, Κωμικό. Αυτό που υποδηλώνει όμως είναι ότι δεν έχουμε να κάνουμε με δημόσιους άνδρες, δημόσια πρόσωπα, πολιτικά πρόσωπα.
Έχουμε να κάνουμε με χαμηλού επιπέδου υπαρξιακές, υποανάπτυκτες σφαίρες, τυχαίους ανθρώπους.
Η σφαίρα της πολιτικής είναι άλλη και ανώτερη. Πολλές φορές μίλησα για τον Πολιτικό Φόρο που πρέπει να επιβληθεί σε αυτόν τον υποανάπτυκτο, μη παραγωγικό πολιτικό Φεουδαρχισμό της κακιστοκρατικής πολιτικής νομενκλατούρας. Απορώ γιατί δεν τους το επέβαλε η Τρόικα και το Δ.Ν.Τ.. Αυτό όμως κατανοείται με το «Όμοιος….και το Κόρακας Κοράκου …..» Η Κερδοσκοπική συμμαχία και αλληλεγγύη είναι οργανικού τύπου.
Υπάρχει όμως ένα πεδίο της Πολιτικής, της σοβαρής πολιτικής. Θα μπορούσε να το θέσει ένα οποιοδήποτε πολιτικό υποκείμενο ατομικό (Βουλευτής) ή συλλογικό (Κόμμα) στο Κοινοβούλίο αν υπήρχε. Η ένα ώριμο Εναλλακτικό Κίνημα Πλατειών κλπ.. Θα πρότεινε ένα νομοσχέδιο που θα περιορίζει, θα μειώνει δραστικά το κόστος της Πολιτικής στην χώρα. Θα πετάξει αυτό το Λίπος.
Αυτό όμως είναι η αρχή για κάτι βαθύτερο. Το πέταγμα στο καλάθι των αχρήστων της ιστορίας – το χρονοντούλαπο είναι πολυτέλεια – αυτού του Επαρχιώτικου Χολιγουντιανού τύπου μπουλουκιού. Κάτι βαθύτερο πέταγμα της Ελλαδοφαγίας, των Ελλαδοφάγων.
Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη