Τα δευτερεύοντα της κυρίας Δαμανάκη…

Γράφει ο Δ. Τρικεριώτης Αποδείξαμε ότι στο πλαίσιο του πολιτικού μας συστήματος μπορεί να υπάρξει πολιτικό έγκλημα χωρίς τιμωρία. Και σ...

Γράφει ο Δ. Τρικεριώτης

Αποδείξαμε ότι στο πλαίσιο του πολιτικού μας συστήματος μπορεί να υπάρξει πολιτικό έγκλημα χωρίς τιμωρία. Και συνεχίζουμε με τα νέα μέτρα να αποδεικνύουμε ότι τελικά δεν μπορεί να υπάρξει ούτε φορολογική δικαιοσύνη. Ακόμα, ότι το κράτος δεν μπορεί να αυτοπεριοριστεί κι ότι η αρκούδα του δικομματισμού μπορεί να φτάσει στο σημείο να βάζει τ’ αρκουδάκια της σε χειμερία νάρκη αρκεί να κερδίσει λίγο χρόνο μπας και κοπάσει η μπόρα. Το μόνο, ίσως, που μένει ν’ αποδειχθεί είναι το αν τελικά μπορεί να υπάρξει και τραγωδία χωρίς κάθαρση!
Στο όνομα της ελάχιστης λογικής που επιμένει στο μέσο νου, που δεν έχει ολότελα στραγγιστεί στο χωρίς μαλακτικό πλυντήριο της κατευθυνόμενης σκέψης, ας αναρωτηθούμε έστω ρητορικά, για κάποια ζητήματα από τα...
«δευτερεύοντα» στο μυαλό της κυρίας Δαμανάκη:
Πρέπει ή όχι αντικείμενο της μεταρρύθμισης να είναι το χρεοκοπημένο κράτος και σκοπός η αξιοποίηση-ενίσχυση σε ό,τι σήμερα παλεύει να είναι υγιώς κερδοφόρο και παραγωγικό; Και αν ναι τότε πώς αυτά εξασφαλίζονται; Με εισπρακτική φοροεπιδρομή και ανισοβαρή φορολογία; Με επίθεση στον ελεύθερο επαγγελματία και τον επιχειρηματία που αγωνίζονται για να κρατήσουν ζωντανή την πραγματική οικονομία; Με την περιφρόνηση στον απολυόμενο ιδιωτικό υπάλληλο; Ή μήπως δίνοντας τη δυνατότητα στο δημόσιο υπάλληλο να μετατάσσεται από την κατάσταση της παρασιτικής εργασίας στην κατάσταση της παρασιτικής αργίας; Έτσι εξασφαλίζονται η δικαιοσύνη κι ο ανταγωνισμός;
Πρέπει ή όχι, για το συμφέρον της χώρας, οι εισπρακτικές τακτικές για την εξυπηρέτηση του χρέους, εκτός από τη διαφύλαξη των συμφερόντων των δανειστών και την αποτροπή αναστολής πληρωμών, να συνδιάζονται με μια στρατηγική για την ανάπτυξη που είναι και το κύριο ζητούμενο κατά της επώδυνης ματαιοπονίας και υπέρ της προοπτικής; Σημαίνει ή όχι αυτό πρακτικά ότι με κάθε πώληση-ιδιωτικοποίηση θα πρέπει να γίνεται συγκεκριμένη αριθμητική αποτίμηση όχι μόνο του άμεσου πιθανού εισπρακτικού οφέλους – έστω του καλύτερου δυνατού – αλλά και του κοινωνικού μακροπρόθεσμου οφέλους; Ποιο είναι λοιπόν για την κάθε περίπτωση αυτό το ολοκληρωμένο επιχειρηματικό σχέδιο για το πώς συγκεκριμένα θα ωφεληθεί η κοινωνία – και όσον αφορά τα κύρια ζητήματα, όπως η διασφάλιση των εθνικών συμφερόντων αλλά και για τα υπόλοιπα, όπως για παράδειγμα για τις θέσεις εργασίας και τα τιμολόγια των υπηρεσιών; Σε ποιες σελίδες του μεσοπρόθεσμου προγράμματος αυτά τα αναγκαία στοιχεία κρύβονται;
Έπρεπε ή όχι τα όποια μέτρα και σχέδια να είναι αντικείμενα διαπραγμάτευσης για την απόσπαση των καλύτερων δυνατών εγγυήσεων από την τρόικα και όχι να επιβάλλονται κατά σχεδόν δική της φραστική εντολή και με τρόπο εκβιαστικό στο λαό; Έπρεπε ή όχι στην πολιτική που εφαρμόζεται οι επαρκείς εγγυήσεις από την εφαρμογή του προγράμματος να μην είναι αποκλειστικό και μοναδικό δικαίωμα της τρόικα;
Για την κ. Δαμανάκη, όλα τα παραπάνω ανήκουν σε εκείνα τα «υπόλοιπα» που είναι «δευτερεύοντα στις σημερινές συνθήκες». Στη σκέψη της υπάρχει μόνο η υπόθεση ότι αν δεν υποβληθεί ο λαός σε σκληρές θυσίες η χώρα θα επιστρέψει στη δραχμή. Στην πραγματικότητα, όμως, παρά τις σκληρές – και αδιαμαρτύρητες – θυσίες για το μνημόνιο-1, ο λαός επέστρεψε στο ίδιο και χειρότερο σημείο από εκεί που ήταν πριν. Οι θυσίες του πήγαν όλες χαμένες. Η κ. Δαμανάκη επειδή ακριβώς δεν μπορεί να πείσει τεκμηριωμένα κι επιστημονικά, καταφεύγει στον εκβιασμό και το φόβο.
Και μεσούσης της ατιμωρησίας, τι άραγε προσθέτει στον ισχυρισμό της, πέρα από θράσος, το «αναλαμβάνοντας τις ευθύνες για το παρελθόν μας»; Και ο τελευταίος σκεπτόμενος Έλληνας γνωρίζει ότι τριάντα χρόνια και κάτι στάθηκαν αρκετά για να εξαγοραστεί το περισσότερο έμψυχο δυναμικό της χώρας με τα κοινοτικά δανεικά, και οι λεηλατημένες συνειδήσεις, με κυρίαρχο ιδανικό τα περισσότερα «ευρώ», να βρίσκονται σήμερα στο παρά πέντε για να παραδώσουν αμαχητί, ενεργητικά ή παθητικά, και το πάγιο δυναμικό της χώρας. Ωστόσο κι αυτήν την ύστατη στιγμή, η ιστορική εμπειρία του τόπου διδάσκει ότι τελικά δεν θα επικρατήσουν ο φόβος, η ηττοπάθεια και οι κραυγές της προδοσίας.
Κάποιοι από τους υπάρχοντες μαζί με νέους πολιτικούς θα εκφράσουν τη δυναμική της αχειραγώγητης νεολαίας που αρχίζει να μαζεύεται στις πλατείες. Θ’ αμφισβητήσουν τις πολιτικές και το πολιτικό σύστημα που οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο και θα διεξάγουν μια αξιοπρεπή διαπραγμάτευση με τους δανειστές – εφόσον αυτή είναι εφικτή – και με πραγματικές κόκκινες γραμμές. Και θα μετατρέψουν αυτήν τη διεφθαρμένη χώρα σε ένα σύγχρονο και δίκαιο κράτος. Με ή χωρίς ευρώ. Με ή χωρίς δραχμή. Και θα απαντήσουν, μαζί και με τους άλλους λαούς της Ευρώπης που βρίσκονται στην ίδια θέση, στο κωδικό ερώτημα: Ενωμένη Ευρώπη, πώς και για ποιόν; Γιατί κυρία Δαμανάκη και κύριε Παπανδρέου δεν ήταν και δεν είναι για όλους, όλα για τα φράγκα. Και δεν θ’ αφήσουμε να γίνει. Ειδικά σε αυτή τη χώρα…