Ο ΜΠΑΛΟΣ...

Γράφει η Πόπη Συνοδινού αποκλειστικά για το PRESS-GR Αχόρταγα τα μάτια στον μπάλο, τα πόδια μπλέκουν με τον ήλιο, μασάς ένα στ...

Γράφει η Πόπη Συνοδινού

αποκλειστικά για το PRESS-GR

Αχόρταγα τα μάτια στον μπάλο,

τα πόδια μπλέκουν με τον ήλιο,

μασάς ένα στάχυ χρυσό,

οι φτερούγες σου ανοίγουν σε κάθε αναπήδημα,

πετάς,

μαζί με τον αέρα, μαζί με το φυσικό βασίλειο,

κρατάς ένα...
λευκό κεντημένο μαντηλάκι,

του άφησα κάποιο φιλί, του άφησα μια ευχή,

τίποτε δεν περιμένω εκτός από το να σε βλέπω,

ήχοι με βιολί δαφνοστόλιστο,

δάκρυα διάφανα, πως ξόδιασε ο ήλιος τόση λάμψη πάνω σου,

πως στόλισε το μέτωπο σου με ιδρώτα,

σταγόνες του ανεβαίινουν στα δέντρα, ακούς;

κρατώ σημειώσεις λιγάκι παραγκωνισμένα,

να εξατμιστώ ζητάω κάτω απ τα αστέρια,

με λίγωσε η τόση ζωή,

χόρευε εσύ τώρα,

γίνε ταπεινός καβαλάρης της σελήνης της ακούραστης στα ψέμματα,

γίνομαι πρώτο και δεύτερο πρόσωπο στο ορατό συμπόσιο,

κάτω από τον ουρανό και μέσα στην θάλασσα,

πλάσματα με βελόνες με κεντούν,

να μην ξεχάσω πως τίποτε εδώ δεν είναι δύσκολο,

χορέψετε τώρα κραδαίνοντας την μια μπλε μου φλέβα,

ορίστε με μια σφεντόνα τα όρια στον χορό,

μα πως να ορίσεις όρια στα πόδια οταν ταξιδεύουν ανάμεσα σε λέξεις, πρόσωπα και αισθήσεις λιτές,

λιτή η ομορφιά τους με πλανεύει,

άραγε ποιο πονά περισσότερο αυτός που χει πλανευτεί ή η ιδια η πλάνη,

λεπτές πτυχές σε ένα μου όνειρο,

πως χορεύουν αιώνια οι άνθρωποι έναν κοσμικό μπάλο σε μια νύχτα που χει μόνο μαύρο και μπλε...