Η αραβική άνοιξη συνεχίζεται και το καλοκαίρι...

Tου Πατρίκ Απέλ Μίλερ* Η ορμή της αραβικής άνοιξης δεν βάλτωσε στη λιβυκή άμμο μαζί με τις υποσχέσεις για έναν σύντομο πόλεμο, οι οπο...

Tου Πατρίκ Απέλ Μίλερ*

Η ορμή της αραβικής άνοιξης δεν βάλτωσε στη λιβυκή άμμο μαζί με τις υποσχέσεις για έναν σύντομο πόλεμο, οι οποίες είχαν δοθεί στη γαλλική κοινή γνώμη. Εκεί ο συνασπισμός διαλύεται σιγά-σιγά, με τον Αμερικανό επικεφαλής του επιτελείου να παραδέχεται την αποτυχία, την Ιταλία να αποσύρει ένα αεροπλανοφόρο, ύστερα τη Νορβηγία να κάνει το ίδιο με τα καταδιωκτικά βομβαρδιστικά της. Στο στρατόπεδο των φίλων του Μπερνάρ Ανρί Λεβί,(του Γάλλου φιλόσοφου που υποστήριξε την επέμβαση-ΣΣ) οι στρατηγοί που έχουν προσχωρήσει σε αυτό αλληλοπυροβολούνται σε ένα σταυροδρόμι και η Βεγγάζη βοά από...
φήμες για προδοσίες. Το τίμημα γίνεται βαρύτερο για τους αμάχους και επίσης και για τη Γαλλία, που ρίχνει σε αυτόν τον βρόμικο πόλεμο καθημερινά 1,2 εκατομμύρια ευρώ την ημέρα.
Αντιθέτως, οι επαναστάσεις στηνΤυνησία και την Αίγυπτο δεν έχουν κλείσει, προς μεγάλη απογοήτευση των φίλων των Μπεν Αλί και του Επιτελείου στο Κάιρο που, με τις αμερικανικές ευλογίες, ευνοεί ανοικτά ισλαμιστικές αντιδράσεις. Καλύτερα οι ισλαμιστές παρά οι δημοκράτες και οι συνδικαλιστές, πιστεύει η ολιγαρχία. Αλλά τα κινήματα αυτά έχουν στο επίκεντρό τους την εξέγερση κατά των ολοφάνερων ανισοτήτων των εισοδημάτων, την άρνηση της παγκόσμιας οικονομικής τάξης που λεηλατεί τις χώρες τους και υποβάλλει τους λαούς στον νόμο της ζούγκλας των χρηματοπιστωτικών αρπακτικών.
Ενώ, στην πόλη Χάμα, τα άρματα του καθεστώτος Άσαντ επιχειρούν εκ νέου να συνθλίψουν ένα σύνθετο κίνημα, ο ιός έπληξε μια χώρα που εθεωρείτο η πιο κλειστή έναντι των κινημάτων που συγκλόνιζαν τους γείτονές της. Η ισραηλινή νεολαία ορθώθηκε κατά των κοινωνικών αδικιών, της έλλειψης στέγης κυρίως, και βρέθηκε στο ίδιο μήκος κύματος με την αυξανόμενη δυσαρέσκεια του πληθυσμού. Στο εξής έχουν τη στήριξη του μεγάλου συνδικάτου Ισταντρούτ, που πρόσκειται στο Εργατικό Κόμμα. Η πολεμική οικονομία, την οποία έχουν επιβάλει τα διαδοχικά καθεστώτα, πνίγει την προοπτική της ευημερίας, ενώ μια αρπακτική οικονομία διατρέχει υπογείως την κοινωνία.
Οι 100.000 διαδηλωτές στο Τελ Αβίβ, την Ιερουσαλήμ ή τη Χάιφα κατήγγειλαν, το Σάββατο, τα βιομηχανικά καρτέλ, που οργανώνονται έτσι ώστε να διογκώνουν τις τιμές στην κατανάλωση και να βάζουν στις τσέπες τους μεγάλα κέρδη. «Πρέπει να καταλάβουμε ότι τα βασικά μας προβλήματα σχετίζονται με την κοινωνική ασφάλεια», αναγκάστηκε να παραδεχθεί ο αναπληρωτής πρωθυπουργός, Σιλβάν Σαλόμ. Η αναγνώριση ενός παλαιστινιακού κράτους στα δίκαια σύνορα είναι πλέον αναγκαία για το Ισραήλ. Το τείχος που περικλείει τα παλαιστινιακά εδάφη, κλείνει επίσης και την άλλη πλευρά…

*Από την L' Humanite, μετάφραση από την Αυγή