Γιατί εδώ, γιατί τώρα;;..

Toυ Tariq Ali Γιατί άραγε να εκρήγνυνται πάντα οι ίδιες περιοχές, ανεξαρτήτως του λόγου; Απλή σύμπτωση; Μήπως έχει σχέση με τη φυλετική κα...

Toυ Tariq Ali

Γιατί άραγε να εκρήγνυνται πάντα οι ίδιες περιοχές, ανεξαρτήτως του λόγου; Απλή σύμπτωση; Μήπως έχει σχέση με τη φυλετική καταγωγή και με την ταξική θέση κάποιου και με την θεσμοποιημένη φτώχεια και με την καθαρή ζοφερότητα της καθημερινής ζωής;

Οι πολιτικοί του κυβερνητικού συνασπισμού (περιλαμβανομένων των Νέων Εργατικών, που μπορεί να μπει σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας αν η ύφεση βαθύνει σύντομα) με τις απολιθωμένες ιδεολογίες τους δεν μπορούν να το πουν αυτό, γιατί και τα τρία κόμματα είναι εξίσου υπεύθυνα για την κρίση. Αυτοί μας έφεραν σ’ αυτό το χάλι.

Δίνουν προνόμια στους πλούσιους. Ανακοινώνουν ότι οι...
δικαστές [judges and magistrates] θα πρέπει να παραδειγματίσουν τον κόσμο δίνοντας τιμωρητικές ποινές σε διαδηλωτές που βρέθηκαν με το περίστροφο. Ποτέ δεν αναρωτιούνται στα σοβαρά γιατί κανένας αστυνομικός δεν διώκεται ποτέ για τους 1000 και πλέον θανάτους κατά την κράτηση από το 1990. Ανεξάρτητα από το κόμμα και από το χρώμα του δέρματος του βουλευτή, όλοι λένε με στόμφο τα ίδια κλισέ.
Ναι, ξέρουμε ότι η βία στους δρόμους του Λονδίνου είναι κάτι κακό. Ναι, ξέρουμε ότι το πλιάτσικο δεν είναι σωστό. Αλλά γιατί συμβαίνει τώρα; Γιατί δεν συνέβη πέρυσι; Γιατί η αγανάκτηση χτίζεται με την πάροδο του χρόνου, γιατί όταν το σύστημα επιβάλλει το θάνατο ενός νεαρού μαύρου πολίτη από μια υποβαθμισμένη περιοχή, ταυτόχρονα και ίσως υποσυνείδητα επιβάλλει και την απάντηση.
Και η κατάσταση θα μπορούσε να χειροτερέψει πολύ αν οι πολιτικοί και η επιχειρηματική ελίτ, με τη βοήθεια της εξημερωτικού τύπου τηλεόραση και τα δίκτυα του Murdoch, αποτύχουν να αντιμετωπίσουν την οικονομία, τιμωρήσουν τους φτωχούς και τους λιγότερο ευνοημένους χάριν των κυβερνητικών επιλογών που προωθούνται για πάνω από τριάντα χρόνια. Η απανθρωποποίηση του “εχθρού”, εσωτερικού ή εξωτερικού, ο φόβος και οι φυλακίσεις χωρίς δίκη δεν θα πιάνουν για πάντα.
Αν υπήρχε ένα σοβαρό αντιπολιτευτικό κόμμα σ’ αυτή τη χώρα , θα επιχειρηματολογούσε για την διάλυση της ετοιμόρροπης σκαλωσιάς του νεοφιλελεύθερου συστήματος πριν καταρρεύσει και τραυματίσει ακόμα περισσότερους ανθρώπους. Σε όλη την Ευρώπη, οι διαχωριστικές γραμμές που κάποτε διαφοροποιούσαν την κέντρο-αριστερα από την κέντρο-δεξιά, τους συντηρητικούς από τους σοσιαλδημοκράτες, έχουν εξαφανιστεί. Η ομοιότητα των επίσημων πολιτικών απομακρύνει τα λιγότερο προνομιούχα τμήματα του εκλογικού σώματος, (δηλαδή) την πλειοψηφία.
Οι νέοι άνεργοι ή οι ημί-απασχολούμενοι μαύροι στο Τότεναμ και στο Χάκνυ, στο Ένφιλντ και στο Μπρίξτον ξέρουν πολύ καλά ότι το σύστημα οχυρώνεται ενάντιά τους. Οι γκαρίδες των πολιτικών δεν έχουν πραγματικό αντίκτυπο στους περισσότερους ανθρώπους, πόσο μάλλον σ’ αυτούς που ανάβουν τις φωτιές στους δρόμους.
Οι φωτιές θα σβήσουν. Θα υπάρξει κάποια γελοία έρευνα ή κάτι άλλο για να εξακριβωθεί το γιατί πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε ο Mark Duggan, θα εκφραστούν συλλυπητήρια, θα σταλούν λουλούδια από την αστυνομία στην κηδεία. Οι συλληφθέντες διαδηλωτές θα τιμωρηθούν και όλοι θα αναστενάξουν από ανακούφιση και θα συνεχίσουν τη ζωή τους μέχρι να ξανασυμβεί.

μετάφραση: Δημήτρης Σουφτάς, 

στο ilesxi.wordpress.com

To κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στις 9/8/2011 στο London Review of Books