ΟΤΑΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΧΩΡΙΖΟΥΝ...

Γράφει η Εκάβη Σέχη Αν δεν υπάρξει το κατάλληλο ερέθισμα , δεν μπορώ να απομονώσω το μυαλό μου από τους ανθρώπους και για άλλη μία φορά...

Γράφει η Εκάβη Σέχη

Αν δεν υπάρξει το κατάλληλο ερέθισμα, δεν μπορώ να απομονώσω το μυαλό μου από τους ανθρώπους και για άλλη μία φορά να δω πως το χαρτί είναι πιο υπομονετικό από αυτούς και να χαριστώ ολόκληρη στις λέξεις.
Είναι πιο υπομονετικό! Τα πάντα αντέχει. Οι λέξεις στο χαρτί είναι μια ημιδιάφανη κόλαση που κρύβει συναισθήματα. Εκεί δεν αντιδρούν, αλλά σου παρέχουν άλλοθι.
Πήγα μια βόλτα δίχως να πάρω ομπρέλα και με την πεποίθηση πως κάτι από την πόλη μου σήμερα θα με εμπνεύσει. Δεν κατάφερα να απομονωθώ από τους ανθρώπους, γιατί κατά την διάρκεια της βόλτας μόνο εκείνους σκεφτόμουν. Ούτε κατάφερα να αισθανθώ φωτογράφος μιας και καμία εικόνα δεν ήταν ισάξια της ψυχολογίας μου.
Γύρισα λοιπόν σπίτι αγχωμένη. Έψαξα ένα...
καλά κρυμμένο αρχείο και βρήκα την φωτογραφία όπου οι δρόμοι χωρίζουν. Για να είμαι ειλικρινής είναι και αυτή πρόχειρη. Δειλά όμως αναγνωρίζω πως είναι η πιο συμβολική, γιατί την απαθανάτισα την κατάλληλη στιγμή και με τον κατάλληλο άνθρωπο. Ήθελα να μάθω αν υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να είναι πιο υπομονετικός από το χαρτί και να πειστώ ρισκάροντας, πως αντέχουν αν όχι τα πάντα, τουλάχιστον την αλήθεια.
Όταν οι δρόμοι χωρίζουν και παρθούν αποφάσεις δίχως σκέψη και λογική τότε βιάζουμε την διαφορετικότητα των ατόμων και μια πραγματικότητα που δεν αντέχει την επιλεκτική ειλικρίνεια, αλλά την θέλει όλη. Ακατέργαστη, ανεξάρτητη και αυτόνομη. Αν οι συνοδοιπόροι δεν αντέξουν την επίκριση τότε αποφασίζουν τον πιο εύκολο δρόμο. Τον δρόμο της φυγής. Χωρίς να δουν πως η επίκριση αυτή γίνεται από αγάπη. Γιατί “Σε αγαπάω” σημαίνει σε εμπιστεύομαι τυφλά και σε αντιμετωπίζω με αλήθειες. Δικαιολογώ όμως τον δρόμο της φυγής και εύχομαι ο ήλιος να κάψει τα ψέματα και να μην εθελοτυφλούν οι άνθρωποι. Έτσι θα εξελιχθoύν χωρίς ποτέ να γίνουν τέλειοι. Να μην θες να γίνεις τέλειος! Στην τελειότητα δεν υπάρχει εξέλιξη αλλά μόνο μια πανέμορφη, άγνωστη και άπιαστη στασιμότητα.
Αν η φωτογραφία ήταν από την αντίθετη πλευρά οι δρόμοι αυτοί κάποια στιγμή θα ενώνονταν και τότε οι λέξεις των ανθρώπων θα ήταν καινούριες και πρωτόγνωρες. Οι δρόμοι θα γνωρίζονταν επιτέλους, γιατί μόνο μέσω των ανθρώπων μπορεί να επιτευχθεί αυτή η γνωριμία. Οι συνοδοιπόροι θα ήταν ενθουσιασμένοι και τα συναισθήματά τους τρυφερά και άγια.
Αναγνωρίζω όμως σήμερα πως ακόμα και από αυτήν την πλευρά τα πράγματα είναι όμορφα. Άλλωστε ποιος μπορεί να με πείσει πως δεν μπορούμε να είμαστε ταυτόχρονα και στις δύο πλευρές; Όταν κάτι χάσεις, κάτι θα κερδίσεις… Ατίθασα και ξαφνικά!
__________

Τοποθεσία: Balux Cafe The house project

Αὐτοὶ δὲν εἶναι οἱ δρόμοι ποὺ γνωρίσαμε

Ἀλλότριο πλῆθος ἕρπει τώρα στὶς λεωφόρους

Ἀλλάξαν καὶ τῶν προαστίων οἱ ὀνομασίες

Ὑψώνονται ἄσυλα στὰ γήπεδα καὶ στὶς πλατεῖες.

Ποιὸς περιμένει τὴν ἐπιστροφή σου; Ἐδῶ οἱ ἐπίγονοι

Λιθοβολοῦν τοὺς ξένους, θύουν σ᾿ ὁμοιώματα,

Εἶσαι ἕνας ἄγνωστος μὲς στὸ ἄγνωστο ἐκκλησίασμα

Κι ἀπὸ τὸν ἄμβωνα ἀφορίζουνε τοὺς ξένους

Ρίχνουνε στοὺς ἀλλόγλωσσους κατάρες

Ἐσὺ στοὺς σκοτεινοὺς διαδρόμους χώσου

Στὶς δαιδαλώδεις κρύπτες ποὺ δὲν προσεγγίζει

Οὔτε φωνὴ ἀγριμιοῦ ἢ ἦχος τυμπάνου·

Ἐκεῖ δὲ θὰ σὲ βροῦν. Γιατί ἂν σ᾿ ἀφορίσουν

Κάποιοι –ἀναπόφευκτα– στὰ χείλη τους θὰ σὲ προφέρουν

Οἱ σκέψεις σου θ᾿ ἀλλοιωθοῦν, θὰ σοῦ ἀποδώσουν

Ψιθυριστὰ προθέσεις, θὰ σὲ ὑμνήσουν.

Μὲ τέτοιες προσιτὲς ἐπιτυχίες θὰ ἡττηθεῖς.

Τεντώσου ἀπορρίπτοντας τῶν λόγων σου τὴν πανοπλία

Κάθε ἐξωτερικὸ περίβλημά σου περιττὸ

Καὶ τῆς Σιωπῆς τὸ μέγα διάστημα, ἔτσι,

Τεντώσου νὰ πληρώσεις συμπαγής.

Μανόλης Αναγνωστάκης*