ΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ...

Γράφει η Εκάβη Σέχη Μικροί , μεγάλοι, διάσημοι και άσημοι. Καταραμένοι και ευλογημένοι. Πολλοί μπορεί να χάθηκαν στην ματαιότητα και στη...

Γράφει η Εκάβη Σέχη

Μικροί, μεγάλοι, διάσημοι και άσημοι. Καταραμένοι και ευλογημένοι.
Πολλοί μπορεί να χάθηκαν στην ματαιότητα και στην ατυχία, καθώς για πολλούς ίσως δεν μάθαμε. Οι περισσότεροι μπόρεσαν με την βαθιά αγάπη τους για τις λέξεις, την γραμματική, την σύνταξη και την γλώσσα να απαριθμήσουν ώρες ατελείωτες πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί και να μας κάνουν να αισθανθούμε μέσα από την δική τους καρδιά και να δούμε μέσα από τα δικά τους μάτια. Στην ουσία μας χάρισαν τα πολύτιμα όργανα τους…
Τοποθεσία: Ιδιωτικός Κήπος, Βάρκιζα
Μας βοήθησαν να μάθουμε πως ήταν τα...
πράγματα τότε, πως είναι τώρα και πως θα είναι στο μέλλον. Πόσοι από εμάς απαντάμε με τους στίχους τους; Πόσοι από εμάς καρφώσαμε στις γλώσσες μας σαν αγκάθια τις λέξεις που χρησιμοποίησαν πεπεισμένοι πλέον πως ο πόνος είναι γλυκός; Πόσοι από εμάς μάθαμε για τον έρωτα μέσα από την αριστοκρατική πλέξη των στίχων τους;
Όλοι τους ανεξαιρέτως στάθηκαν αρωγοί στην προσπάθεια μας να λατρέψουμε την γλώσσα και να διαπιστώσουμε πως το λεξιλόγιο μας παραθέτει ένα τρόπο ζωής ολοκληρωμένο και τέλειο. Οι πιο δυνατοί βουτήξανε στα έγκατα της ψυχής τους και μας εξομολογήθηκαν την δική τους προσωπική αλήθεια. Οι αδύναμοι αυτοκτόνησαν και τα ποιήματα τους στάθηκαν ακέραιοι συνοδοιπόροι στην πατρίδα του πάντα και του πότε. Άλλοι παντρεύτηκαν ποιήτριες και χάριζαν απλόχερα μέσα από τον έρωτα τους την έμπνευση.
Πίσω από τις ποιητικές συλλογές τους διέκρινα την ανθρωπιά, τον έρωτα, την προδοσία, μια απλή καθημερινή ημέρα, μια φιλία που χάθηκε, τα θύματα ενός πολέμου, το πάθος για τον τόπο τους και την πίστη τους στον Θεό. Μέσα από τις ποιητικές τους συλλογές ανακάλυψα πως υπάρχουν δάκρυα που κυλάνε στο μάγουλο μου σαν λάβα. Μέσα από τους ποιητές ανακάλυψα έναν ακόμη λόγο που αξίζει να είμαι άνθρωπος…

"Να επισκεπτόμαστε τους επιζώντες ποιητές.

Aν μάλιστα τυχαίνει να μένουμε στην ίδια πόλη

να τους βλέπουμε που και που γιατί εκεί που ζούμε ήσυχοι

βέβαιοι πως ζούνε κι αυτοί -ξεχασμένοι έστω-

εκεί έρχεται το μαντάτο τους.

Οι καλοί ποιητές μας φεύγουνε μια μέρα

όχι γιατί πεθαίνουνε από έμφραγμα ή από καρκίνο

αλλά γιατί φυτρώνουνε στα βλέφαρά τους λουλούδια τρομερά.

Ανοίγουνε κιτάπια στην αρχή

πάνε μετά στον οφθαλμίατρο

ρωτάνε κηπουρούς βοτανολόγους

η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά

λόγια φοβισμένα κι αόριστα

οι περαστικοί κι οι γείτονες σταυροκοπιούνται.

Έτσι σιγά σιγά οι ποιητές μαζεύονται

αποτραβιούνται σπίτι τους

ακούγοντας δίσκους παλιούς

γράφοντας λίγο

όλο και πιο λίγο

πράγματα μέτρια.

Στο μεταξύ μες στην κλεισούρα

τα τρομερά λουλούδια αρχίζουν να ξεραίνονται

και να κρεμάνε κι οι ποιητές δε βγαίνουν πια

μήτε για τα τσιγάρα τους στο διπλανό περίπτερο.

Μόνο σκεβρώνουνε κοντά στο τζάκι

ζητώντας την απόκριση από τη φωτιά

που πάντα ξεπετάει στο τέλος μια της σπίθα

κι αυτή γαντζώνεται

στα ξεραμένα φύλλα πρώτα

ύστερα στα ξερά κλαριά σ' όλο το σώμα

και τότε λάμπει το σπίτι λάμπει ο τόπος

για μια μόνο στιγμή

κι αποτεφρώνονται."

Γιάννης Βαρβέρης

Το ποίημα δεν είναι σαν τα φύλλα που ο άνεμος σέρνει στους δρόμους.

Δεν είναι η ακίνητη θάλασσα, το αραγμένο καράβι.

Δεν είναι ο γαλάζιος ουρανός

και η καθαρή ατμόσφαιρα.Το ποίημα είναι ένα καρφί

στην καρδιά του κόσμου.

Ένα φωτεινό μαχαίρι

μπηγμένο κάθετα στις πόλεις.

Το ποίημα είναι σπαραγμός.

Κομμάτι γυαλιστερό μέταλλο,

πάγος, σκοτεινή πληγή,

το ποίημα είναι σκληρό- πολυεδρικό διαμάντι.

Συμπαγές - λαξευμένο μάρμαρο.

Ορμητικό - Ασιατικός ποταμός.Το ποίημα δεν είναι φωνή,

πέρασμα πουλιού.

Είναι πυροβολισμός

στον ορίζοντα και την ιστορία.

Το ποίημα δεν είναι άνθος που μαραίνεται.

Είναι βαλσαμωμένος πόνος

Αναστάσης Βιστωνίτης