Αποχαιρετώντας την έφηβη...

Γράφει η Λίνα Φυτιλή αποκλειστικά για το PRESS-GR Η νύχτα εκείνη ήταν η ευκαιρία. Την έψαχνες καιρό και δεν το ομολογούσες. Μπορεί να μη...

Γράφει η Λίνα Φυτιλή

αποκλειστικά για το PRESS-GR

Η νύχτα εκείνη ήταν η ευκαιρία. Την έψαχνες καιρό και δεν το ομολογούσες. Μπορεί να μην ήθελες να το πιστέψεις. Ο φόβος, ο ανελέητος φόβος καραδοκούσε στη γωνία. Προσπαθούσε να κόψει τα φτερά σου, τη στιγμή που νόμιζες ότι βρισκόσουν σε καλό δρόμο. Σκληρή πραγματικότητα που δεν αγάπησες. Και τι πρόλαβες ν΄ αγαπήσεις στη σύντομη ζωή σου; Σίγουρα μερικά καλά ποιήματα. Τους φίλους σου. Τον Η. 

Έφεγγες τη νύχτα με το χαμόγελό σου. Με μια ασυνήθιστη ομορφιά περιέγραφες τον...
κόσμο. Επικήδειος λόγος επ΄ ουδενί. Αποχαιρετισμός ήσυχος. "Μακριά από ξεχειλωμένες ενοχές και ευφάνταστες προσδοκίες, ο χρόνος περνάει καλύτερα" έλεγες. "Ο χρόνος πάντα μας καταδιώκει..." Από τότε το ήξερες. Οι κουβέντες μας κόπηκαν στη μέση. Δυο στόματα μαύρες τρύπες. Άλαλες. Οι μεγάλες υποσχέσεις δεν τηρήθηκαν ποτέ. Πήρες τη ζωή λάθος αλλά αγαπούσες υπερβολικά τα λάθη σου. Αυτή ήταν η αρχή του κακού; δεν ξέρω. Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις. Ούτε αντίο χωρίς γέλια και κλάματα, στιγμιότυπα δανεικά από το παρελθόν. "Η εφηβεία μοιάζει με το θάνατο" έλεγες. Πάντα ήσουν έφηβη, δε μεγάλωσες ποτέ. Σε έναν άδειο δρόμο βάδιζες με ματωμένα χείλη, γδαρμένα πέλματα, καρδιά κομματιασμένη. Εκεί σε βρήκαν μόνη να κοιτάς το κενό σε στάση εμβρυακή, περιμένοντας την ευκαιρία της τελευταίας νύχτας, που τελικά δεν ήρθε. 

Αντίο Χ. Απόψε η νύχτα θα σε βρει κάπου αλλού, ούτε που ξέρω πού. Στο γκρίζο λιβάδι της απουσίας, πετώντας μακριά χωρίς φτερά, ξυπόλυτη έφηβη, να θυμάσαι πως σ΄ αγαπούσα.