Κοσμοπλημμύρα στο Φανάρι για την εικοσαετία του Πατριάρχη...

Από το amen.gr Σε έντονα συγκινησιακά φορτισμένη ατμόσφαιρα ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, εόρτασε σήμερα την συμπλήρωση είκοσι χ...

Από το amen.gr

Σε έντονα συγκινησιακά φορτισμένη ατμόσφαιρα ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, εόρτασε σήμερα την συμπλήρωση είκοσι χρόνων από την ανάρρησή του στον Πατριαρχικό Θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Το πρωί τελέστηκε θεία λειτουργία χοροστατούντος του Οικουμενικού Πατριάρχη με την παρουσία των Πατριαρχών Σερβίας Ειρηναίου – ο οποίος πραγματοποιεί την πρώτη ειρηνική επίσκεψή του - και Γεωργίας Ηλία, του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου, εκπροσώπων Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, Ιεραρχών του Θρόνου απ’ όλο τον κόσμο, Πρεσβευτών, Γενικών Προξένων και Διπλωματών, Αρχόντων του Θρόνου και πλήθους πιστών.
Εκ μέρους της Ιεραρχίας του Θρόνου συγχαρητήρια ομιλία απηύθυνε ο...
Μητροπολίτης Γέρων Νικαίας Κωνσταντίνος, ο οποίος αναφέρθηκε στην προσωπικότητα και το έργο του Οικουμενικού Πατριάρχη.
Ακολούθως χαιρετισμούς απηύθυναν ο Πατριάρχης Γεωργίας Ηλίας και ο Αρχιεπίσκοπος Νάρο-Φομινσκι Ιουστινιανός, εκπρόσωπος του Πατριάρχη Μόσχας.
«Όλως ιδιαιτέρως η ημέρα αύτη και η σύναξις όλων ημών επί το αυτό είναι καιρός απολογισμού και επιγνώσεως», τόνισε, μεταξύ άλλων στην ομιλία του, ο Οικουμενικός Πατριάρχης.
«Καθ’όλην την πορείαν ημών ηγωνίσθημεν δια την ευστάθειαν της Ορθοδοξίας και ελπίζομεν ο Κύριος της δόξης να ευδοκήση ώστε να φθάσωμεν εις την Αγίαν και Μεγάλην Σύνοδον. Προηγάγομεν τον οικουμενικόν διάλογον δια της συνεχούς παρουσίας εις τους οικουμενικούς θεσμούς, δια των διμερών διαλόγων, δια της συμμετοχής εις διασκέψεις, συνέδρια και συνελεύσεις, δια της ανταλλαγής επισκέψεων και της αποστολής αντιπροσωπειών, δια κοινών διακηρύξεων. Προωθήσαμεν τον διαθρησκειακόν διάλογον μετά του Ιουδαϊσμού και του Ισλάμ, μετά θετικών επιπτώσεων εις την καταλλαγήν και την αλληλοκατανόησιν. Ανελάβομεν ποικίλας οικολογικάς πρωτοβουλίας, ηγήθημεν συνεδρίων εν πλω, με απτά αποτελέσματα δια την προστασίαν της κτίσεως», συνέχισε ο Πατριάρχης και πρόσθεσε:
«Συνεζητήσαμεν ευθαρσώς μετά της πολιτικής ηγεσίας ενταύθα δια τα προβλήματα ημών, δια τα δίκαια ημών. Μέγα και θαυμαστόν το όνομα του Κυρίου, ο Οποίος ηξίωσεν ημάς να λειτουργήσωμεν εις Ναούς της Μικράς Ασίας, και όχι μόνον, μετά δεκαετίας εγκαταλείψεως και σιωπής».
Αναφερόμενος στην σημερινή εποχή ο Οικουμενικός Πατριάρχης σημείωσε ότι ο λόγος της Εκκλησίας πρέπει να παραμείνει λόγος αγάπης, αδελφοσύνης και αλληλεγγύης.
«Εις το πεδίον της αλληλεγγύης δοκιμάζεται σήμερον η εικών του Θεού και του ανθρώπου, την οποίαν έχουν αι θρησκείαι. Ημείς οι χριστιανοί οφείλομεν να αναδεικνυώμεθα οι «πλησίον» προς τους αδελφούς, συγκεκριμένως και προσωπικώς. Η «αδάπανος ευλάβεια», την οποίαν στιγματίζει ο Μέγας Βασίλειος, είναι συχνότατα ο αυτάρεσκος φαρισαϊσμός των κενών λόγων, δίχως αντίκρυσμα εν τη πράξει και τη ζωή. Αυτό το οποίον ημείς οι πιστοί πρέπει να αντιτάξωμεν, ομού και ομοθυμαδόν, εις τον αλαζονικόν προμηθεϊσμόν της εποχής ημών, εις την θεοποίησιν της αμετρίας των αναγκών, εις την διάχυτον ανθρωπολογικήν και ηθικήν σύγχυσιν, είναι ο πολιτισμός του προσώπου, η ζωή ως κοινωνία και σχέσις, η ζωή εν Εκκλησία», τόνισε ο Οικουμενικός Πατριάρχης.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας του Οικουμενικού Πατριάρχη:
Εν συγκινήσει πολλή ηκούσαμεν όσα ανέφερεν ο Ιερώτατος Μητροπολίτης Νικαίας και αγαπητός ημίν εν Χριστώ αδελφός, δια το πρόσωπον ημών, εκ μέρους συνόλου της Ιεραρχίας της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, επί τη συμπληρώσει είκοσιν ετών από της ελέω Θεού αναρρήσεως της ημετέρας Μετριότητος, εις διαδοχήν του αοιδίμου Οικουμενικού Πατριάρχου κυρού Δημητρίου, εις τον πάνσεπτον Αποστολικόν και Πατριαρχικόν Θρόνον της εν Κωνσταντινουπόλει Εκκλησίας. Ευχαριστούμεν εκ βάθους καρδίας.
Η χάρις του πανοικτίρμονος Θεού ηξίωσεν ημάς να εορτάσωμεν την 13ην παρελθόντος Αυγούστου την πεντηκοστήν επέτειον της εις διάκονον χειροτονίας ημών, εν ευχαριστιακή συνάξει και κατανύξει, εις την νήσον Ίμβρον. Αγαπώμεν υπερβαλλόντως την «παιπαλόεσσαν» Ίμβρον, διότι εκεί ητενίσαμεν το πρώτον τας αυγάς του ηλίου και εκεί ελάβομεν την ολόφωτον χάριν του Αγίου Πνεύματος, την τιμήν της ιερωσύνης.
Ο φιλάνθρωπος Δοτήρ ηυδόκησε να συμπληρώσωμεν εφέτος πεντήκοντα έτη από της αποφοιτήσεως ημών εκ της τροφού Ιεράς Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Και μετά παρέλευσιν τοσούτου χρόνου, όσα εβιώσαμεν κατά την επταετή μαθητείαν ημών εις τον Λόφον της Ελπίδος, παραμένουν ανεξίτηλα εις την μνήμην και την καρδίαν ημών. Ήτο εμπειρία κοινωνίας, αγάπης, διαλόγου, μελέτης και μορφώσεως, προσευχής, ευχαριστίας και ασκήσεως. Η Χάλκη εδίδαξεν ημάς να είμεθα «μαθηταί» εις ολόκληρον την ζωήν ημών. Προσευχόμεθα αδιαλείπτως, όπως επιτρέψη ο Κύριος να κτυπήση και πάλιν χαρμόσυνα ο κώδων της Σχολής, καλών τους νέους Χαλκίτας εις τα έδρανα.
Δοξολογούμεν τον παντεπόπτην και πανάγαθον Θεόν δι’ όσα επεδαψίλευσεν εις ημάς, αναπληρών τα ελλείποντα και κρατύνων εις όσα Αυτός έταξεν ημάς διάκονον. Αναφωνούμεν μετά του κλεινού Αποστόλου των Εθνών Παύλου: «Τι δε έχεις ο ουκ έλαβες;» (Α Κορ. 4,7). Ομοίως μετά του Ψαλμωδού: «Τι ανταποδώσω τω Κυρίω περί πάντων, ων ανταπέδωκέ μοι;» (Ψαλμ.115,3). Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκα!
Το εόρτιον ήμαρ είναι δι’ ημάς, εκτός από καιρός δοξολογίας, καιρός ενθυμήσεως και μνήμης. Ενθυμούμεθα και μνημονεύομεν ευγνωμόνως όλους, εις όσους οφείλομεν, μετά τον Θεόν, τα πάντα, το ζην και το ευ ζην, την τροφήν και την ανατροφήν, την υγείαν κατ’άμφω και την μόρφωσιν, την αγάπην δια τα γράμματα και δια την Εκκλησίαν, την υπευθυνότητα και το σχεσιακόν ήθος, την ανθρωπιστικήν και την θεολογικήν παιδείαν, τον φόβον Θεού και την ενθάρρυνσιν εις την πορείαν προς την ιερωσύνην. Ταύτα πάντα τα οφείλομεν εις πολλούς συντελέσαντας εις την πρόοδον ημών, αλλά πολλών ένεκα μνημονεύομεν ευγνωμόνως τον μακαριστόν Γέροντα ημών Μητροπολίτην Χαλκηδόνος κυρόν Μελίτωνα.
Όλως ιδιαιτέρως η ημέρα αύτη και η σύναξις όλων ημών επί το αυτό είναι καιρός απολογισμού και επιγνώσεως. Το όραμα ημών και η ελπίς, όταν εισήλθομεν εις τον ευλογημένον κλήρον του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ήτο η εκκλησιαστική διακονία. Δια τον πιστόν και ιδίως δια τον ιερέα, έλεγε σύγχρονος σπουδαίος θεολόγος, «δεν υπάρχει προσωπική ζωή στην ατομική της απόκρυψη και κατάχρηση. Το προσωπικό βάθος της ζωής έχει την πλήρη αποκάλυψή του, στη συνεχή πραγματοποίησή της ως σχέση με τον Άλλο και τους άλλους. Κανείς επομένως δεν έχει τη δική του ζωή. Η ζωή μας δόθηκε ως χάρισμα και αυτό σημαίνει ως δωρεά προς τους άλλους» (π. Μ. Καρδαμάκης).
Η Εκκλησία επιτελεί «έργον διακονίας» (Εφεσ. 4,12), παραμένουσα πιστή εις τον Κύριον αυτής, ο Οποίος ήλθε διακονήσαι και όχι διακονηθήναι (Ματθ. 20,28). Η εκκλησιαστική διακονία είναι διάστασις του ευχαριστιακού τρόπου του βίου και της εσχατολογικής αναφοράς αυτού. Η Εκκλησία, ως «κοινωνία σχέσεων» και «κοινωνία των εσχάτων», εκπληρώνει την καθοριστικήν αποστολήν διακονίας «εν τω κόσμω», ως απόρροιαν και απόδειξιν του «ουκ εκ του κόσμου» χαρακτήρος αυτής. Δεν είναι δυνατόν να αδρανή, όταν καταρρακώνεται ο κατ’εικόνα και καθ’ομοίωσιν Θεού πλασθείς άνθρωπος, όταν απειλήται η καταστρέφεται η «καλή λίαν» δημιουργία του Θεού.
Δια την Εκκλησίαν υπάρχει, βεβαίως, καιρός του σιγάν και καιρός του λαλείν. Όμως η Εκκλησία ομιλεί και σιωπά δια τον ίδιον λόγον, δια τον Θεόν, και αυτό σημαίνει και δια το καλόν του ανθρώπου και του κόσμου αυτού. Κάθε φοράν που εσιγήσαμεν, εσιγήσαμεν δια τον Θεόν και κάθε φοράν που ωμιλήσαμεν, το επράξαμεν δια τον Θεόν, κατά τα ιερά λόγια του Αββά Ποιμένος: «Ο λαλών δια τον Θεόν, καλώς ποιεί• και ο σιωπών δια τον Θεόν, ομοίως» (Γεροντικόν).
Καθ’όλην την πορείαν ημών ηγωνίσθημεν δια την ευστάθειαν της Ορθοδοξίας και ελπίζομεν ο Κύριος της δόξης να ευδοκήση ώστε να φθάσωμεν εις την Αγίαν και Μεγάλην Σύνοδον. Προηγάγομεν τον οικουμενικόν διάλογον δια της συνεχούς παρουσίας εις τους οικουμενικούς θεσμούς, δια των διμερών διαλόγων, δια της συμμετοχής εις διασκέψεις, συνέδρια και συνελεύσεις, δια της ανταλλαγής επισκέψεων και της αποστολής αντιπροσωπειών, δια κοινών διακηρύξεων.
Προωθήσαμεν τον διαθρησκειακόν διάλογον μετά του Ιουδαϊσμού και του Ισλάμ, μετά θετικών επιπτώσεων εις την καταλλαγήν και την αλληλοκατανόησιν. Ανελάβομεν ποικίλας οικολογικάς πρωτοβουλίας, ηγήθημεν συνεδρίων εν πλω, με απτά αποτελέσματα δια την προστασίαν της κτίσεως.
Ουδόλως παρημελήσαμεν τον αγώνα δια την ειρήνην και την συμφιλίωσιν των λαών και των πολιτισμών, διαλεγόμενοι μετά πολιτικών, μετ ἐκπροσώπων θεσμών και της κοινωνίας των πολιτών, μετά διανοουμένων, μετά νέων ανθρώπων. Συνεζητήσαμεν ευθαρσώς μετά της πολιτικής ηγεσίας ενταύθα δια τα προβλήματα ημών, δια τα δίκαια ημών. Μέγα και θαυμαστόν το όνομα του Κυρίου, ο Οποίος ηξίωσεν ημάς να λειτουργήσωμεν εις Ναούς της Μικράς Ασίας, και όχι μόνον, μετά δεκαετίας εγκαταλείψεως και σιωπής.
Αδελφοί και τέκνα εν Χριστώ,
Εντός της αυξανομένης ασαφείας και αμφισημίας των ανθρωπίνων πραγμάτων, ο λόγος της Εκκλησίας πρέπει να παραμείνη λόγος αγάπης, αδελφοσύνης και αλληλεγγύης. Απορρίπτομεν την άποψιν ότι η θρησκεία και η πίστις ανήκουν εις την ιδιωτικήν σφαίραν και ότι δεν έχουν λόγον η θέσιν εις τον δημόσιον χώρον.
Εις το πεδίον της αλληλεγγύης δοκιμάζεται σήμερον η εικών του Θεού και του ανθρώπου, την οποίαν έχουν αι θρησκείαι.
Ημείς οι χριστιανοί οφείλομεν να αναδεικνυώμεθα οι «πλησίον» προς τους αδελφούς, συγκεκριμένως και προσωπικώς.
Η «αδάπανος ευλάβεια», την οποίαν στιγματίζει ο Μέγας Βασίλειος, είναι συχνότατα ο αυτάρεσκος φαρισαϊσμός των κενών λόγων, δίχως αντίκρυσμα εν τη πράξει και τη ζωή. Αυτό το οποίον ημείς οι πιστοί πρέπει να αντιτάξωμεν, ομού και ομοθυμαδόν, εις τον αλαζονικόν προμηθεϊσμόν της εποχής ημών, εις την θεοποίησιν της αμετρίας των αναγκών, εις την διάχυτον ανθρωπολογικήν και ηθικήν σύγχυσιν, είναι ο πολιτισμός του προσώπου, η ζωή ως κοινωνία και σχέσις, η ζωή εν Εκκλησία.
Έχομεν μίαν παράδοσιν πίστεως, η οποία απελευθερώνει ανεξαντλήτους δυνάμεις μαρτυρίας και κατ’ αλήθειαν ζωής.
Αυτήν την παράδοσιν ζώμεν και φυλάσσομεν ως κόρην οφθαλμού. Την αλήθειαν αυτής αποκαλύπτει η μαρτυρία των Αγίων, η θυσία των μαρτύρων, ο ένθεος βίος και το σταυροαναστάσιμον ήθος των πιστών, τα μυστήρια της Εκκλησίας, τα όσια και τα ιερά του Γένους, οι ναοί ημών, τα προσκυνήματα και τα αγιάσματα, αι ιεραί εικόνες, το φως της Αναστάσεως. Καλούμεθα εις εγρήγορσιν και νήψιν δια να διασώσωμεν αυτό το οποίον έσωσε και σώζει ημάς, το «αληθεύειν εν αγάπη», κατά την προτροπήν του Ιερού Χρυσοστόμου: «Νήψωμεν, αδελφοί, γρηγορήσωμεν, συγκροτήσωμεν εαυτούς, πάσαν σπουδήν περί πάντας γνησίαν επιδειξώμεθα, περί πάντα γενώμεθα ευλαβείς».
Ελπίζομεν και εμπιστευόμεθα, αδελφοί και τέκνα ηγαπημένα, εις το μέλλον, διότι το μέλλον είναι ο ίδιος ο Χριστός, «το άλφα και το ωμέγα, ο πρώτος και ο έσχατος, η αρχή και το τέλος» (Αποκ. 22,13). Η Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία θα παραμείνη πιστή εις την παράδοσιν των Πατέρων, θα είναι τόπος και τρόπος αγιασμού, διάκονος καταλλαγής, κέντρον διαλόγου, μαρτυρία εν Χριστώ ελευθερίας, σεβασμού της ιερότητος και ωραιότητος του προσώπου.
Χαιρετίζομεν αγαλλόμενοι την ευλογημένην παρουσίαν εν μέσω ημών του Μακαριωτάτου Πατριάρχου Σερβίας κ. Ειρηναίου, η ειρηνική επίσκεψις του οποίου συνέπεσε μετά της σημερινής επετείου, ως και του Μακαριωτάτου Πατριάρχου Γεωργίας κ. Ηλιού και του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αλβανίας κ. Αναστασίου. Ως ευ παρέστητε, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί και συλλειτουργοί. Εύχεσθε δι’ ημάς, δια την Πόλιν, δια το Γένος, δια τους αδελφούς, τους εγγύς και τους μακράν.
Ευχαριστούμεν πάντας υμάς δια την ευγενή παρουσίαν σας εν Φαναρίω, δια να συμπροσευχηθώμεν και να συνεορτάσωμεν.
Η χάρις του εν Τριάδι Θεού είη μετά πάντων υμών.