Η Κοίμησις των Αφυπνισμένων...

Του Γιώργου Πήττα « Ελλάδα, η χώρα των παράλληλων μονολόγων » Γιώργος Σεφέρης Πρέπει να υπάρχουν πολλά πράγματα που μας διαφεύγουν σαν πρ...

Του Γιώργου Πήττα

«Ελλάδα, η χώρα των παράλληλων μονολόγων» Γιώργος Σεφέρης

Πρέπει να υπάρχουν πολλά πράγματα που μας διαφεύγουν σαν προσπαθούμε να αναλύσουμε, να κατανοήσουμε τα όσα συμβαίνουν. Δυστυχώς, όλοι μας είμαστε τέκνα της στιγμής και της πορδής.

Ένα «πραφ» είναι το πέρασμα μας από τη ζωή και η μνήμη που φιλτράρει την κρίση μας είναι κατ’ εξοχήν βιωματική και πολύ λιγότερο γνωστική. Φυσικό είναι αυτό. Ο προσωπικός μας κόσμος, είναι μοιρασμένος στις...
χαρές και τις οδύνες που βιώσαμε.
Οι ευφροσύνες και οι λύπες που συνέβησαν σε κάποιους άλλους, πριν από μας, είναι απλά ένα ανάγνωσμα, μία μελέτη, άντε και λίγες συζητήσεις.
Όμως είναι όλα θεωρητικά. Δεν μπορεί να είναι οργανική μνήμη ας πούμε η ένταση της μάχης στις Πλαταιές, το χειροκρότημα στον Αριστοφάνη όταν παρουσίαζε για πρώτη φορά ένα έργο του, ούτε καν το σφύριγμα του βομβαρδισμού στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Και όταν η Παιδεία είναι κουτσή στραβή κι ανάποδη, μπολιασμένη με προπαγάνδα, θρησκευτικά φληναφήματα και προγονοπληξία είναι εύλογο μια κοινωνία , μία χώρα ολόκληρη να καταλήγει σε αυτό που ο σοφός των ποιητών μας, ο Γιώργος Σεφέρης διατύπωσε: «Ελλάδα, η χώρα των μονολόγων».
Το αυτό, ισχύει ασφαλώς με κάποιες παραλλαγές για την Κύπρο.
Βρέθηκα και εγώ, μαζί με μερικές χιλιάδες συμπολιτών στην συγκέντρωση έξω από το Προεδρικό Μέγαρο της Λευκωσίας στις 12 Σεπτεμβρίου. Ο κόσμος ήταν αρκετός, αλλά ασφαλώς δεν ήταν η «μητέρα όλων των συγκεντρώσεων» και η συμμετοχή δεν αντιλαλούσε πουθενά το πάθος των πρώτων συνάξεων. Και ήσαν αρκετοί, εκείνοι που μετά από την ομιλία ενός εκ των τραγικών οικογενειών αποχώρησαν με το κεφάλι σκυφτό και απογοητευμένο. Ο λόγος εξαιρετικά απλός κι εύλογος. Οι «Αφυπνισμένοι» είχαν μεταλλαχθεί σε μεγάλο βαθμό από Πολίτες που διεκδικούν Δικαιοσύνη και Αξιοπρέπεια σε ακροατήριο εθνικιστικού παραληρήματος.
Κάποιος –δεν με ενδιαφέρει να γράψω ποιος- ανέφερε την Κύπρο απλά ως νότια επαρχία της Ελλάδας (θίγοντας την κρατική της οντότητα χειρότερα και από τους εισβολείς) και λίγο πολύ ομίλησε επί του Κυπριακού, των διαπραγματεύσεων και επί παντός. Αγνοώντας με χυδαίο τρόπο τους συμπολίτες που ήσαν εκεί αιτούμενοι την αξιοπρέπεια τους, που θεωρούν τους χειρισμούς του Προέδρου επιεικώς τρισάθλιους αλλά, ωστόσο συμβαίνει να είναι Αριστεροί και ενδεχομένως, για παράδειγμα να συμφωνούν με την γραμμή που κρατά στο Κυπριακό. Και δεν ήσαν ένας και δύο. Το ΑΚΕΛ αρέσει δεν αρέσει, έχει ένα ποσοστό που τουλάχιστον πριν την τραγωδία άγγιζε το 32% περίπου.
Ασφαλώς αυτή τη στιγμή το ποσοστό έχει τρωθεί σημαντικά και θα αναδιαμορφωθεί μέχρι τις εκλογές ανάλογα, προς τα πάνω ή προς τα κάτω. Αλλά δεν είναι το ΑΚΕΛ το ζήτημα. Όπως δεν είναι κανένα κομματικό ιερατείο. Το ζήτημα, είναι πως η τραγωδία στο Μαρί, τα 13 τραγικά θύματα του και οι επικοινωνιακοί χειρισμοί του Προεδρικού στη συνέχεια που δεν μπορούσαν να είναι χειρότεροι, δημιούργησαν ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον μάγμα στην κοινωνία. Ένα ηφαιστειακό υλικό που αρχικά έλαμψε με την αυτονομία του, την ωριμότητα του, την απόσταση από τα κομματικά μαντριά. Πρώτα βεβαίως του επιτέθηκαν οι αναμενόμενοι κύκλοι και οι φυλλάδες τους. Φρόντισαν να σπιλώσουν, να λερώσουν, να υβρίσουν εν τέλει ώστε να προσκαλέσουν ουσιαστικά την ακροδεξιά να αναμιχθεί ενεργά και να δώσει ρυθμό.
Είναι ελάχιστοι μεν, κάνουν φασαρία δε. Και μετά, επήλθε η 12η του μηνός και τα εθνικοπατριωτικά λογύδρια με σαφές ιδεολογικό στίγμα σε μία υπόθεση που όφειλε να μείνει μακριά από χρώματα. Ανάμεσα στα θύματα υπήρξαν νεκροί από όλο το φάσμα. Αυτό, το αγνόησαν και το τσαλαπάτησαν όλοι. Οι μεν μιλώντας για την νέα ΕΟΚΑ Β’ και οι δε ξεφωνίζοντας συνθήματα του 50 και του 60. Όμως, η αξιοπρέπεια αυτής της πολιτείας δεν δοκιμάζεται μόνο από την ανεπάρκεια των εκπροσώπων της. Δοκιμάζεται και από την επιλεκτικότητα της οργής που διακρίνει την κοινωνία.
Μπορεί ο Χουσεΐν Αλί να έχασε τη ζωή του σε ένα φρικτό εργατικό ατύχημα, αλλά, ο θάνατος του τουρκοκύπριου εργάτη που δούλευε στην ελεύθερη Κύπρο περιέχει αρκετούς άβολους συμβολισμούς για το πώς αντιδράμε, πότε αντιδράμε και γιατί. Και είμαι βέβαιος πως αν κάποιους στοίχειωσε αυτή η τραγωδία του ενός, είναι εκείνους που βρέθηκαν στις συνάξεις των Αφυπνισμένων ως ελεύθεροι Πολίτες και όχι ως υστερικοί και κραυγαλέοι συνθηματολόγοι που μοιάζουν να επιζητούν πάνω στους 13 νεκρούς πολιτική καριέρα. Σε τούτη την χώρα των παράλληλων μονολόγων πρέπει πια να σπάσουμε τα δοχεία που κρατούν στεγανό τον διάλογο.
Αλλιώς, η κοίμησις των Αφυπνισμένων θα μεταβληθεί σε χρόνιο κώμα.