Η Ιταλία στα χνάρια της Ελλάδας...

Από το  badmoney.gr Μέχρι πρότινος οι Ιταλοί γελούσαν με την ευρωπαϊκή κρίση χρέους. 'Δεν είμαστε Ελλάδα', έλεγαν. Όχι πλέον. Οι α...

Από το badmoney.gr

Μέχρι πρότινος οι Ιταλοί γελούσαν με την ευρωπαϊκή κρίση χρέους. 'Δεν είμαστε Ελλάδα', έλεγαν. Όχι πλέον. Οι αναλογίες ανάμεσα στις δύο χώρες έγιναν ξαφνικά πολύ έντονες, ευτυχώς όμως για την Ιταλία υπάρχει ακόμη μια μεγάλη διαφορά.
Ας ξεκινήσουμε με τις ομοιότητες. Πρώτον, η Ιταλία και η Ελλάδα μοιάζουν μεταξύ τους κατά την πολιτική κουλτούρα. Και οι δυο τους έχουν πολιτική κουλτούρα πελατειακών σχέσεων που καθιστά τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις από δύσκολες έως αδύνατες. Όμως αυτό...
έχει συντελέσει στη διάβρωση της ανταγωνιστικότητας και των δύο χωρών, αν και η Ιταλία βρίσκεται σε πολύ καλύτερη θέση. Δεύτερον, Ιταλοί και Έλληνες έχουν εθισμό στη φοροδιαφυγή. Το 2007 η παραοικονομία εκτιμώνταν στο ένα πέμπτο του ιταλικού ΑΕΠ και η Ιταλία ερχόταν δεύτερη μετά την Ελλάδα σε παραοικονομία μεταξύ των κρατών του ΟΟΣΑ.
Αυτοί οι δύο παράγοντες έχουν επιβαρύνει, μεταξύ των άλλων, και το πρόβλημα του ιταλικού χρέους που φτάνει στο 120% του ΑΕΠ – όσο ήταν και το ελληνικό όταν ξεκίνησε η δική μας κρίση...
Η τρίτη ομοιότητα έχει να κάνει με την ταυτόχρονη εκδίωξη των πρωθυπουργών και των δύο χωρών από την Ευρώπη με αρκετά βάναυσο τρόπο. Στην Ελλάδα μεσολάβησε η ριψοκίνδυνη απόφαση Παπανδρέου να πάει σε δημοψήφισμα προκειμένου να εγκριθεί ή να απορριφθεί η νέα δανειακή σύμβαση και ακολούθησε η υποχρέωσή του σε παραίτηση από το γαλλογερμανικό δίδυμο και η αναζήτηση σημάτων εθνικής σωτηρίας. Αντιστοίχως και στην Ιταλία θα πρέπει να είναι στραβός όποιος δεν είδε πως το έναυσμα για την εκδίωξη του Μπερλουσκόνι το έδωσαν Μέρκελ και Σαρκοζί, με δημόσιους υπαινιγμούς και γελάκια περί 'αναξιοπιστίας' του Ιταλού πρωθυπουργού των μπούνγκα- μπούνγκα – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο Μπερλουσκόνι δεν συμβολίζει μια 20ετία σκανδάλων – επειδή δεν προχώρησε τις απαιτούμενες από την Ευρώπη μεταρρυθμίσεις. Η τέταρτη ομοιότητα έχει να κάνει με τις τεχνοκρατικές λύσεις που προωθούνται και στις δύο χώρες στο όνομα της 'εθνικής σωτηρίας' καθώς και στις προτάσεις για τα ονόματα που αποδίδουν τον ηγετικό ρόλο σε πρόσωπα συνδεδεμένα με τα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων. Στην Ελλάδα, καθώς φαίνεται, αποκτήσαμε από χτες για πρωθυπουργό έναν τεχνοκράτη, τον τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμο, πρώην αντιπρόεδρο της ΕΚΤ, ενώ στην Ιταλία προωθείται για την ίδια θέση ο πρώην επίτροπος στην ΕΕ Μάριο Μόντι. Η πέμπτη ομοιότητα ανάμεσα στις δύο χώρες είναι πως αυτές οι κυβερνήσεις συνεργασίας δεν θα πάνε πολύ μακριά και θα ακολουθήσουν σύντομα – πιθανόν στο πρώτο τρίμηνο το 2102 – εκλογές. Και η έκτη ομοιότητα είναι πως είναι ανόητο να περιμένει κανείς ότι με όλα αυτά τα τερτίπια θα υπάρξουν γρήγορες λύσεις ή αποκατάσταση της πολιτικής σταθερότητας – Ελλάδα και Ιταλία οδεύουν σε μια παρατεταμένη περίοδο πολιτικής και κοινωνικής αστάθειας
Η λίστα με τις ομοιότητες τελειώνει εδώ. Η βασική διαφορά της Ιταλίας σε σχέση με την Ελλάδα είναι πως το σημερινό ιταλικό αδιέξοδο δεν έχει ξεκινήσει από αδυναμία εξυπηρέτησης του χρέους της χώρας – η Ιταλία δεν έχει καθόλου έλλειμμα – αλλά από κατάρρευση της πίστης στην Ευρωζώνη. Το κόστος εξυπηρέτησης του ιταλικού χρέους είναι μόλις 85 δις ευρώ έναντι προβλεπόμενων φορολογικών εσόδων 900 δις ευρώ. Επίσης η Ιταλία διαθέτει παραγωγή και υψηλές αποταμιεύσεις, με το δημόσιο χρέος να βρίσκεται μόλις το 23% του πλούτου των νοικοκυριών. Από την άλλη μεριά αρκούν αυτά για να τη σώσουν όταν το ένα τέταρτο των ιταλικών ομολόγων ύψους 1,9 τρις ευρώ ωριμάζει μέσα στα δύο επόμενα χρόνια και το κόστος δανεισμού της Ιταλίας για τα 10ετή ομόλογά της έχει σκαρφαλώσει στο 6.5%; Από τη στιγμή που η περιφέρεια της Ευρωζώνης σαρώνεται από τη λιτότητα, στην οποία εισέρχεται, έστω και με ένα ήπιο πρόγραμμα, έως και η Γαλλία, από τη στιγμή που τα κρατικά ομόλογα του ευρωπαϊκού Νότου θεωρούνται συλλήβδην πλέον ως επικίνδυνα περιουσιακά, υπάρχει περίπτωση να δούμε μια σημαντική μείωση του επιτοκίου της Ιταλίας μέσα στις επόμενες βδομάδες;