Από το sofokleous10.gr Σε τέσσερις κινδύνους για την χρηματοπιστωτική σταθερότητα στην ευρωζώνη επέστησε την προσοχή των διαμορφωτών αποφ...
Από το sofokleous10.gr
Σε τέσσερις κινδύνους για την χρηματοπιστωτική σταθερότητα στην ευρωζώνη επέστησε την προσοχή των διαμορφωτών αποφάσεων η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Στην έκθεση για τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, που εκδίδεται δύο φορές το χρόνο και το τελευταίο τεύχος της κυκλοφόρησε την Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου, επισημαίνεται μάλιστα πως οι κίνδυνοι για τη σταθερότητα έχουν αυξηθεί σημαντικά το δεύτερο μισό του έτους, σε επίπεδα που ουδέποτε άλλοτε είχαν παρατηρηθεί από το φθινόπωρο του 2008, όταν...
κατέρρευσε η αμερικανική τράπεζα Λίμαν Μπράδερς.
Ο πρώτος κίνδυνος τον οποίο ξεχωρίζει η Φρανκφούρτη σχετίζεται με την μετάδοση της κρίσης σε νέα κράτη. «Η πιθανότητα πως περισσότερα κράτη της ευρωζώνης, ως συνέπεια, θα αντιμετωπίσουν δυσκολίες στην αναχρηματοδότηση των χρεών τους παραμένει μεταξύ των πιο πιεστικών κινδύνων για τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα της ευρωζώνης», αναφέρεται χαρακτηριστικά. Οι άλλοι τρεις κίνδυνοι είναι: Δυσκολίες στη χρηματοδότηση των τραπεζών, οικονομική ύφεση που θα επιδεινώσει τα υπαρκτά προβλήματα των τραπεζών και τρίτο «ανισορροπίες σε κρίσιμες παγκόσμιες οικονομίες και ο κίνδυνος μιας απότομης παγκόσμιας οικονομικής συρρίκνωσης».
Το ερώτημα ωστόσο που αβίαστα γεννιέται είναι το εξής: Τι ακριβώς κάνει ο θεματοφύλακας του ενιαίου νομίσματος ώστε οι τέσσερις παραπάνω ωρολογιακές βόμβες που πράγματι απειλούν την οικονομία να απασφαλιστούν. Στην πραγματικότητα όχι απλώς δεν κάνει το παραμικρό αλλά με την οικονομική πολιτική που εγκρίνει το μόνο το οποίο επιτυγχάνει είναι να φέρνει πιο κοντά την ώρα της κρίσης.
Πέραν των γενικών, όπως η πολιτική ακραίας λιτότητας που οδηγεί σε ασφυξία τα δημόσια έσοδα, μια νέα εστία κινδύνου έχει δημιουργηθεί στην ανατολική Ευρώπη όπου, αξίζει να θυμηθούμε, έκανε πρώτη φορά την εμφάνισή της επί ευρωπαϊκού εδάφους η οικονομική κρίση. Η λύση μάλιστα που είχε δοθεί τότε με την Συμφωνία της Βιέννης (ένα είδος ελεγχόμενης χρεοκοπίας με εθελοντική συμμετοχή των τραπεζών) και την παραπομπή στο ΔΝΤ των κρατών που αντιμετώπιζαν πρόβλημα στην κάλυψη των χρηματοδοτικών τους αναγκών, αντί της βοήθειας από την ΕΕ, θα μπορούσε να ειπωθεί πως αποτέλεσε σαφές δείγμα γραφής για τις λύσεις που προκρίθηκαν από την Γερμανία το 2010 και μετά όταν η κρίση πέρασε στην ευρωζώνη.
Ο κίνδυνος τώρα αφορά σε μια υποτροπή της οικονομικής κρίσης στην ανατολική Ευρώπη και την επέκταση της σε άλλες χώρες όπως η Πολωνία που έμειναν ανεπηρέαστες. Ρόλο θρυαλλίδας για μια ακόμη φορά θα διαδραματίσουν οι ξένες τράπεζες, που παντού έχουν μετατραπεί σε εστία κινδύνου και ιδιαίτερα στην ανατολική Ευρώπη, όπου όπως φαίνεται και στον πίνακα που παραθέτουμε κατέχουν την μερίδα του λέοντος στις τραπεζικές δραστηριότητες. Συγκεκριμένα, καθώς τα ευρωπαϊκά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα απολύουν προσωπικό και συρρικνώνουν τις δραστηριότητές τους έτσι ώστε να φθάσουν τον δείκτη κεφαλαιακής επάρκειας 9% ξεχωρίζει μια γενική τάση φυγής από την ανατολική Ευρώπη όπου όλες σχεδόν οι δυτικές τράπεζες κλείνουν καταστήματα και περιορίζουν κάθετα τον δανεισμό νοικοκυριών και επιχειρήσεων. Ενδεικτικά είναι τα στοιχεία που δημοσιεύονταν σε σχετικό ρεπορτάζ της Wall Street Journal στις 13 Δεκέμβρη. Έλεγε μεταξύ άλλων: «Στην Πολωνία και την Τουρκία τις οποίες κάποτε εποφθαλμιούσαν οι δυτικοί δανειστές τουλάχιστον επτά ευρωπαϊκές τράπεζες έχουν πουλήσει ή προσπαθούν να πουλήσουν τα τοπικά τους καταστήματα για να αντλήσουν το ρευστό που τόσο χρειάζονται. Οι αγοραστές φαίνεται να είναι ελάχιστοι».
Σε αυτό το πλαίσιο, οι ειλικρινείς κραυγές αγωνίας της ΕΚΤ μοιάζουν με τις εκκλήσεις του ανήλικα πατροκτόνου προς τους δικαστές από τους οποίους ζητά να τον λυπηθούν επειδή είναι ορφανός…
κατέρρευσε η αμερικανική τράπεζα Λίμαν Μπράδερς.
Ο πρώτος κίνδυνος τον οποίο ξεχωρίζει η Φρανκφούρτη σχετίζεται με την μετάδοση της κρίσης σε νέα κράτη. «Η πιθανότητα πως περισσότερα κράτη της ευρωζώνης, ως συνέπεια, θα αντιμετωπίσουν δυσκολίες στην αναχρηματοδότηση των χρεών τους παραμένει μεταξύ των πιο πιεστικών κινδύνων για τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα της ευρωζώνης», αναφέρεται χαρακτηριστικά. Οι άλλοι τρεις κίνδυνοι είναι: Δυσκολίες στη χρηματοδότηση των τραπεζών, οικονομική ύφεση που θα επιδεινώσει τα υπαρκτά προβλήματα των τραπεζών και τρίτο «ανισορροπίες σε κρίσιμες παγκόσμιες οικονομίες και ο κίνδυνος μιας απότομης παγκόσμιας οικονομικής συρρίκνωσης».
Το ερώτημα ωστόσο που αβίαστα γεννιέται είναι το εξής: Τι ακριβώς κάνει ο θεματοφύλακας του ενιαίου νομίσματος ώστε οι τέσσερις παραπάνω ωρολογιακές βόμβες που πράγματι απειλούν την οικονομία να απασφαλιστούν. Στην πραγματικότητα όχι απλώς δεν κάνει το παραμικρό αλλά με την οικονομική πολιτική που εγκρίνει το μόνο το οποίο επιτυγχάνει είναι να φέρνει πιο κοντά την ώρα της κρίσης.
Πέραν των γενικών, όπως η πολιτική ακραίας λιτότητας που οδηγεί σε ασφυξία τα δημόσια έσοδα, μια νέα εστία κινδύνου έχει δημιουργηθεί στην ανατολική Ευρώπη όπου, αξίζει να θυμηθούμε, έκανε πρώτη φορά την εμφάνισή της επί ευρωπαϊκού εδάφους η οικονομική κρίση. Η λύση μάλιστα που είχε δοθεί τότε με την Συμφωνία της Βιέννης (ένα είδος ελεγχόμενης χρεοκοπίας με εθελοντική συμμετοχή των τραπεζών) και την παραπομπή στο ΔΝΤ των κρατών που αντιμετώπιζαν πρόβλημα στην κάλυψη των χρηματοδοτικών τους αναγκών, αντί της βοήθειας από την ΕΕ, θα μπορούσε να ειπωθεί πως αποτέλεσε σαφές δείγμα γραφής για τις λύσεις που προκρίθηκαν από την Γερμανία το 2010 και μετά όταν η κρίση πέρασε στην ευρωζώνη.
Ο κίνδυνος τώρα αφορά σε μια υποτροπή της οικονομικής κρίσης στην ανατολική Ευρώπη και την επέκταση της σε άλλες χώρες όπως η Πολωνία που έμειναν ανεπηρέαστες. Ρόλο θρυαλλίδας για μια ακόμη φορά θα διαδραματίσουν οι ξένες τράπεζες, που παντού έχουν μετατραπεί σε εστία κινδύνου και ιδιαίτερα στην ανατολική Ευρώπη, όπου όπως φαίνεται και στον πίνακα που παραθέτουμε κατέχουν την μερίδα του λέοντος στις τραπεζικές δραστηριότητες. Συγκεκριμένα, καθώς τα ευρωπαϊκά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα απολύουν προσωπικό και συρρικνώνουν τις δραστηριότητές τους έτσι ώστε να φθάσουν τον δείκτη κεφαλαιακής επάρκειας 9% ξεχωρίζει μια γενική τάση φυγής από την ανατολική Ευρώπη όπου όλες σχεδόν οι δυτικές τράπεζες κλείνουν καταστήματα και περιορίζουν κάθετα τον δανεισμό νοικοκυριών και επιχειρήσεων. Ενδεικτικά είναι τα στοιχεία που δημοσιεύονταν σε σχετικό ρεπορτάζ της Wall Street Journal στις 13 Δεκέμβρη. Έλεγε μεταξύ άλλων: «Στην Πολωνία και την Τουρκία τις οποίες κάποτε εποφθαλμιούσαν οι δυτικοί δανειστές τουλάχιστον επτά ευρωπαϊκές τράπεζες έχουν πουλήσει ή προσπαθούν να πουλήσουν τα τοπικά τους καταστήματα για να αντλήσουν το ρευστό που τόσο χρειάζονται. Οι αγοραστές φαίνεται να είναι ελάχιστοι».
Σε αυτό το πλαίσιο, οι ειλικρινείς κραυγές αγωνίας της ΕΚΤ μοιάζουν με τις εκκλήσεις του ανήλικα πατροκτόνου προς τους δικαστές από τους οποίους ζητά να τον λυπηθούν επειδή είναι ορφανός…
Διείσδυση τραπεζών ευρωζώνης σε ανατολική Ευρώπη
(ποσοστό συμμετοχής τους στο σύνολο του τραπεζικού ενεργητικού)
Πολωνία 53%
Τσεχία 73%
Ουγγαρία 57%
Ρουμανία 72%
Βουλγαρία 62%
ΠΓΔΜ 57%
Σερβία 69%
Κροατία 91%
Πηγή: Fitch Ratings
.jpg)
.JPG.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση