2012: Χρονιά καταστροφής ή ελπίδας;;..

Γράφει ο  Κων/νος Μανίκας Οικονομολόγος–Ψυχολόγος Η χρονιά που μόλις μας άφησε ήταν γεμάτη μεχαμένες κοινωνικές θυσίες, εμμονές σε αδιέξο...

Γράφει ο Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος–Ψυχολόγος

Η χρονιά που μόλις μας άφησε ήταν γεμάτη μεχαμένες κοινωνικές θυσίες, εμμονές σε αδιέξοδες επιλογές κι αναποτελεσματικότητα, σε εγχώριο επίπεδο, ασάφειες, αναποφασιστικότητα κι ακόμα εντονότερες πολιτικές εμμονές σε διεθνές πεδίο. Η φετινή χρονιά θα είναι, έτσι κι αλλιώς έτος ορόσημο για τους πάντες. Για την Ελλάδα που οι καθυστερημένες πρωτοβουλίες και η περιορισμένη οπτική του δομικού παραγωγικού της προβλήματος, την οδηγούν όλο και πιο κοντά στη χρεοκοπία ή την επενδυτική Κινεζοποίηση. Για την Ευρώπη που περνά σε υφεσιακά εδάφη και αδυνατεί να κατανοήσει ότι η δημοσιονομική πειθαρχεία δεν αρκεί για την υπέρβαση θεμελιωδών ανισορροπιών, αλλά και...
για τον υπόλοιπο κόσμο (ΗΠΑ και αναδυόμενες αγορές) που ακόμα βιώνει τα απόνερα της κρίσης.
Είναι δεδομένο ότι στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον η διακρατική διασύνδεση των εξελίξεων είναι τεράστια. Όση τάξη κι αν βάλλει η χώρα μας στην κρατική διαχείριση, έστω και με χαρακτηριστική καθυστέρηση και συνεχείς κυβερνητικές αστοχίες. Όση ελπίδα,αποτελεσματικότητα και κοινωνική συνοχή αν επιτύχει η ενισχυμένη από τη λαϊκή εντολή νέα κυβέρνηση. Όσο «κούρεμα» χρέους κι αν αποφασίσει και επιβάλλει το Ευρωπαϊκό «ιερατείο». Δεν πρόκειται να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη στην αγορά ομολόγων που κάποτε θεωρούταν άτρωτη, ούτε να διαμορφωθεί αποκλειστικά με αυτά τα μέσα ένα περιβάλλον σταθερότητας και οικονομικής ανάπτυξης.
Αν στην Ευρώπη συνεχίσουμε να θεωρούμε ότι μπορούμε να βιώνουμε τεράστιες διαφορές εμπορικών πλεονασμάτων (η Κίνα δείχνει έστω κι αμυδρά να αρχίζει να το αντιλαμβάνεται με την απόφαση για σχετική ενίσχυση των εισαγωγών της). Αν δεν απαντήσουμε με σαφήνεια για τηνπαραγωγική προοπτική που οραματιζόμαστε απέναντι στον ανταγωνισμό των νέων ισχυρών διεθνών «παικτών». Αν δεν αποκτήσουμε διοικητικές και οικονομικές δομές που να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις ενός τόσο φιλόδοξου εγχειρήματος όσο το ευρώ. Το πιθανότερο είναι ακόμα κι αν δεν καταλήγουμε σε μια οριστική καταστροφή, η βραδυφλεγής βόμβα της διάλυσης να παραμένει ως παράγοντας ανασφάλειας και αναξιοπιστίας.
Το 2012 μπορεί τελικά να μην αποδειχτεί ούτε το χρονικό σημείο της ολικής αποσύνθεσης, ούτε η απαρχή της ολοκληρωτικής ανάτασης. Είναι όμως δυνατόν με έστω μερικά πιο θαρραλέα διεθνή βήματα και μια ικανή και με διαφοροποιημένες προτεραιότητες νέα Ελληνική κυβέρνηση να υπάρξει ένα έναυσμα αναπτυξιακής πνοής και μια αρχική αναπτέρωση ηθικού. Σε συνδυασμό με τις εκλογικές υποχρεώσεις στις "ηγέτιδες" Ευρωπαϊκές κι άλλες δυνάμεις δεν αποκλείεται το 2012 να λειτουργήσει ως ο συνδετικός κρίκος για το πέρασμα σε κομβικές εξελίξεις. Τουλάχιστον μπορούμε να το ελπίζουμε!
Καλή χρονιά!