Του Κώστα Γιαννακίδη Συνήθως αρχίζει με την ανησυχία να βγαίνει σαν καπνός από το λογιστήριο της επιχείρησης. Και μετά ο καπνός κατεβαίνει...
Του Κώστα Γιαννακίδη
Συνήθως αρχίζει με την ανησυχία να βγαίνει σαν καπνός από το λογιστήριο της επιχείρησης. Και μετά ο καπνός κατεβαίνει στο πάτωμα, μεταμορφώνεται σε φήμη και αρχίζει να σέρνεται από γραφείο σε γραφείο. Μέχρι να περάσουν τέσσερις ώρες οι περισσότεροι εργαζόμενοι έχουν πληροφορηθεί ότι η μισθοδοσία θα καθυστερήσει. Δεν είναι δίκαιο, αλλά...
πολλές φορές θεωρείται λογικό, αναπόφευκτο, αναμενόμενο.
Πράγματι, οι επιταγές σκάνε σαν δυναμίτες, απαιτητικοί προμηθευτές και ασυνεπείς οφειλέτες βάλλουν με μικρές και μεγάλες κανονιές κατά της επιχείρησης και η μισθοδοσία καθυστερεί. Και επειδή αυτό συμβαίνει συνέχεια, η μισθοδοσία θα γίνει σαν αυτοκίνητο που το προσπερνούν οι μήνες. Μέσα σε τέσσερις μήνες η επιχείρηση σου χρωστάει ένα μισθό, θυμίζοντας σου πως και εσύ της οφείλεις πολλά περισσότερα, όπως την παραμονή σου στην αγορά εργασίας. Όμως η κρίση είναι γάγγραινα, μέγγενη που πνίγει το ταμείο. Τα κέρδη μειώνονται ή και εξανεμίζονται, ενώ εκείνα που συγκεντρώθηκαν στην εποχή της ανεμελιάς δεν θεωρούνται πλέον διαθέσιμα. Η μισθοδοσία δεν αργεί απλώς να φτάσει, έρχεται και μικρότερη σε μέγεθος. Στην καλύτερη περίπτωση οι εργαζόμενοι έχουν κληθεί να υπογράψουν νέες συμβάσεις. Υπάρχουν και περιπτώσεις που το έμαθαν μόνοι και έκπληκτοι μπροστά στο ΑΤΜ. Το δίλημμα είναι εφιαλτικά απλό: απολύσεις ή περικοπή μισθών; Βέβαια στο τέλος γίνονται και τα δύο, αλλά εσύ, ως εργαζόμενος, προτιμάς να κρατιέσαι με ένα χέρι από το χείλος του γκρεμού, παρά να χαθείς στην άβυσσο που δεν έχει πάτο.
Υπάρχουν επιχειρήσεις που, αντικειμενικά, καταρρέουν κάτω από την πίεση της κρίσης. Αλλά υπάρχουν και επιχειρήσεις που χρησιμοποιούν την κρίση ως πρόσχημα για μία βολική και θεαματική περικοπή του εργατικού κόστους. Όπως και να έχει, λοιπόν, η αγορά εργασίας βρίσκεται πιο πέρα και πιο σκοτεινά και από τις αγριότερες φαντασιώσεις της τρόικας. Περικοπές μισθών και ημερών εργασίας, ανασφάλιστη απασχόληση, σιωπηρή κατάργηση δώρων και να ριγείς από το ρεύμα που προκαλούν τα σαγόνια της ανεργίας καθώς κλείνουν, κατασπαράζοντας τον διπλανό σου.
Εργαζόμενοι και εργοδότες προσέρχονται τώρα στη συζήτηση προκειμένου να συμφωνήσουν ένα πλαίσιο αποδοχών που συνάδει με τις απαιτήσεις της τρόικας. Ουσιαστικά καλούνται να διασχίσουν ένα αδιέξοδο, να εκλογικεύσουν έναν παραλογισμό: πώς γίνεσαι ανταγωνιστικός σε περιβάλλον ύφεσης; Όλοι τους γνωρίζουν ότι η αλήθεια της ζωής και η πραγματικότητα της αγοράς αγνοούν υπογραφές, ηθική και νόμους. Δεν θα μπορούν να πιάσουν τον εργαζόμενο από τον λαιμό; Ε, και; Θα του κόψουν το πόδι. Αυτό που θέλουν να προλάβουν, έχει ήδη συμβεί.
.jpg)
.JPG.webp)
ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΤΟ ΒΙΟΛΙ ΤΟΥ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου τον έχανες, που τον έβρισκες, σ' ένα αεροπλάνο.
Ο ιπτάμενος πρωθυπουργός. Μέσα σε δύο χρόνια, το προσωπικό του κοντεράκι είναι σίγουρο ότι έχει καταγράψει περισσότερες ώρες πτήσης από τον εμπειρότερο επαγγελματία πιλότο...υπερατλαντικών γραμμών.
Τώρα, ένας λόγος παραπάνω, χωρίς τις πρωθυπουργικές του υποχρεώσεις, στοχεύει να καταρρίψει το προσωπικό του ρεκόρ. Συνεχίζει με ηθικό ακμαιότατο, το γνωστό παλιό σπορ. Και την Παρασκευή, αφού πριν μερικές μέρες επέστρεψε από το Παρίσι και το Λονδίνο, τον χάνουμε πάλι για Λατινική Αμερική αυτή τη φορά. Τώρα, τον καλεί το καθήκον.
Ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς πετάει σε δύο μέρες για την εξωτική Κόστα Ρίκα.
Και γιατί άλλωστε να μην πάει;
Υπάρχει άραγε κάποιος ιδιαίτερος λόγος που θα έπρεπε να μείνει στην μικρή, ταπεινή και διεφθαρμένη, κατά τα λεγόμενα του πάντα, Ελλάδα;
Να πάρει και μια ανάσα ο άνθρωπος, να κολυμπήσει, να γυμναστεί, να αθληθεί γενικότερα. Εδώ, μέσα σε δύο χρόνια, με αυτά που υπέγραψε; κατάφερε να βάλει σε πρόγραμμα μια ολόκληρη χώρα, όλοι μαζί τώρα τι ορθοπεταλιές, τι extreme sports, τι κουπί τραβάμε; είναι άλλο πράγμα.
Επιτέλους με τη βοήθεια του, ο λαός αυτός κατάλαβε τι ακριβώς εννοούσαν οι αρχαίοι υμών πρόγονοι με το νους υγιής εν σώματι υγιεί.
Ας ξαναγυρίσω όμως στο θέμα μου. Έλεγα λοιπόν ότι δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να χάσει το ταξίδι του στην Κόστα Ρίκα ο Γιώργος Παπανδρέου και να παραμείνει στην Ελλάδα.
Αφού εδώ, όλα βαίνουν καλώς.
Ας μην ξεχνάμε- αν και δεν μπορούμε να το ξεχάσουμε με τίποτα- ότι στο πόδι του έχει αφήσει πρωθυπουργό ταχύτατο και κυρίως αποδοτικότατο.
Οι υπουργοί δε που τον στηρίζουν, ο ένας καλύτερος από τον άλλο.
Είναι όλοι τους αυτό που λένε '' ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση ''. Δεν ξέρω ποιον να αναφέρω πρώτα, την Άννα Διαμαντοπούλου, τον Μιλτιάδη Παπαϊωάννου, τον Ευάγγελο Βενιζέλο ή τον Ανδρέα Λοβέρδο ;
Γιατί, μήπως να αφήσω έξω τον Δημήτρη Αβραμόπουλο ή τον Άδωνη Γεωργιάδη; Δε θα αναφέρω άλλους, γιατί όλο και κάποιον θα ξεχάσω και δεν το θέλω. Πέρα από αυτά όμως, είναι γνωστό σε κάθε γωνιά της γης, ότι η χώρα βρίσκεται τα δύο τελευταία χρόνια σε πρωτοφανή ανάπτυξη, η ανταγωνιστικότητα της δε, έχει πιάσει ρεκόρ δεκαετίας.
Και έχουμε και πολλούς άλλους λόγους για τους οποίους ο πρώην πρωθυπουργός μπορεί να φύγει ήσυχος. Η κυβέρνηση, τα είπαμε ήδη, άξιοι άνθρωποι, συζητά με τους τραπεζίτες και το PSI προχωρά τόσο καλά που είναι απολύτως σίγουρο ότι την γλιτώσαμε την χρεοκοπία.
Αλλά και η Βουλή νομοθετεί περίφημα, σκοπεύει με τα νέα μέτρα που ψηφίζει να μας κρατήσει σε φόρμα για άλλα δέκα τουλάχιστον χρόνια.
Γιατί κρίμα δεν είναι; αφού τον κάναμε τον κόπο με την ορθοπεταλιά τόσο καιρό, να χαλάσουμε το πρόγραμμα μας και να πάνε όλα χαμένα;
Αλλά και με τα εσωκομματικά του ΠΑΣΟΚ; όλα είναι τέλεια.
Το περασμένο Σαββατοκύριακο πήγε ο Γιώργος Παπανδρέου τη βόλτα του μέχρι την Καισαριανή για να πει σε όλους το αυτονόητο : για να είσαι πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ υπάρχει μία και μοναδική ικανή και αναγκαία συνθήκη: να λέγεσαι Παπανδρέου, αν δεν την πληρείς την συνθήκη αυτή το πολύ-πολύ να καταφέρεις να λέγεσαι δελφίνος.
Αλλά μέχρι εκεί.
Σήμερα δε, στο Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ θα τους ξαναπεί μία από τα ίδια και αν υπάρξει και κάποιος που δυσκολεύεται να καταλάβει θα τους τα ξαναπεί και τον Μάρτιο για να τα εμπεδώσουν.
Και έτσι την Παρασκευή ο Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς θα φτάσει στην Κόστα Ρίκα ως Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ξανά. Και μην θεωρήσετε αυτό το δεύτερο λιγότερο σημαντικό από το πρώτο. Γιατί, ως Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, θα μπορέσει να διεκδικήσει, για άλλη μια φορά, τον Μάιο, την Προεδρία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Τα έχουμε πει όμως αυτά. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν κάνει απολύτως τίποτε τυχαία. Όλες οι κινήσεις του γίνονται σύμφωνα πάντα με καλά οργανωμένο σχέδιο που το ακολουθεί με θρησκευτική ευλάβεια. Άλλωστε πώς αλλιώς θα είχε φτάσει ως εδώ;
Γίνεται ποτέ κάποιος, ηγέτης, μόνο με το επώνυμο που του αφήνει ο μπαμπάς του στη διαθήκη του;
Γίνεται; 'Η μήπως στην Ελλάδα μόνο έτσι γίνεται ;