Μανιφέστο διετούς πόνου...

Toυ Άρη Δαβαράκη Ο πρωθυπουργός μας αναφέρθηκε στον « πόνο » που θα υποστούμε τα επόμενα δύο χρόνια με τόση γλυκύτητα, ηπιότητα και ψυχραι...

Toυ Άρη Δαβαράκη

Ο πρωθυπουργός μας αναφέρθηκε στον «πόνο» που θα υποστούμε τα επόμενα δύο χρόνια με τόση γλυκύτητα, ηπιότητα και ψυχραιμία ώστε νοιώσαμε υπήκοοι μιας πολύ ευγενούς εξουσίας που στο τέλος θα μας ξαμολήσει να ζήσουμε πια στην ύπαιθρο, χαρούμενοι, κάτω από τα εσπεριδοειδή και τις ελιές –τώρα που (σε λίγες εβδομάδες τελοσπάντων) μπαίνει η άνοιξη και τα λουλούδια ανθίζουν.
Τι τα θέλουμε τα σπίτια, τους ηλεκτρισμούς, τα καύσιμα και τις «κλειστές», κοινωνικά απομονωμένες ομάδες, σαν αυτές της οικογένειας, του ζευγαριού, της φοιτητικής ζωής, του εργένη, ή της μοναχικής γερόντισσας; Οι εξελίξεις μας δείχνουν τον...
δρόμο: όλοι μαζί, στην ύπαιθρο, αγκαλιασμένοι, στον καθαρό αέρα, κοντά στη φύση, τη γη, το οξυγόνο, τη θάλασσα. Εντάξει, μπορεί για λίγες μέρες να έχουμε κάπου λίγο χαμηλές θερμοκρασίες (Ιανουάριος στη Φλώρινα π.χ.), αλλά αυτά είναι εξαιρέσεις και επιβεβαιώνουν τον κανόνα: η φύση στην Ελληνική χλωρίδα και πανίδα είναι φιλική προς τον άνθρωπο. Αν μάλιστα, με την βοήθεια κάποιων ευγενών (πλην όμως ευαίσθητων) πλουσίων οικογενειών που ασχολούνται με τα φιλανθρωπικά, μπορέσει να εφοδιασθεί ο πτωχός και πένης Έλληνας με μια σουλουμπάμια της προκοπής, ένα sleeping-bag δηλαδή, δεν νομίζω να υπάρχει κάν θέμα. Μπορούμε σιγά-σιγά να αρχίσουμε να εγκαταλείπουμε τα άθλια αυτά τσιμεντένια ψωροδιαμερίσματα (που άρχισαν να χτίζονται, όπως θυμούνται όλοι οι σοβαροί αριστεροί Έλληνες, επί Κωνσταντίνου Καραμανλή-του παλαιού- από στενούς του φίλους εργολάβους και κάνα δυό, πάντα φίλους του, αρχιτέκτονες). Αυτά τα διαμερίσματα έτσι κι’ αλλιώς είναι μικρές αποπνικτικές φυλακές όπου ο άνθρωπος δεν μπορεί ούτε να δημιουργήσει ούτε να ονειρευτεί. Απλώς κάθεται σε καναπέδες (φτηνούς και συνήθως άβολους) βλέποντας (συνήθως κακής ποιότητας) τηλεόραση. Στο ψυγείο του διατηρεί τροφές τίγκα στα χημικά τις οποίες συχνά καταναλώνει ακόμα και μετά την ημερομηνία που «λήγουν». Θερμαίνεται με κάτι άθλια καλοριφέρ που λειτουργούν με πετρέλαιο, συνεργώντας έτσι και στην υπερθέρμανση του πλανήτη αλλά και στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αφού προκαλούν όλο και μεγαλύτερη ζήτηση μαύρου χρυσού – γεγονός που, όπως είναι γνωστό, γίνεται αφορμή για ένα σωρό πολέμους στον πλανήτη. Είναι νομίζω ξεκαθαρισμένο πια σαφώς πως οι πόλεμοι στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και τα λοιπά γίνονται «για το πετρέλαιο».
Η εξέλιξη λοιπόν που μάθαμε να τη λέμε «κρίση», μπορεί με λίγη φαντασία (και στην εξουσία αλλά και στον λαό), να μετατραπεί σε τεράστια ευκαιρία. Οι παλαιότεροι από σας θα θυμάστε ίσως τους hippies, γνωστούς και σαν «παιδιά των λουλουδιών» και εκείνο το τραγούδι που ήταν ο ύμνος τους και έλεγε πως αν έχεις σκοπό να πάς στο Σαν Φρανσίσκο, να μην ξεχάσεις να στολίσεις τα μαλλιά σου με λίγα λουλούδια (be sure to wear some flowers in your hair). Αν, λοιπόν, αντί να γκρινιάζουμε, όλοι οι άνεργοι, άστεγοι, χρεωμένοι, απελπισμένοι κ.λπ., προτιμήσουμε να το δούμε θετικά (think positive, Zen, φεγκ-σούϊ) και εφοδιαστούμε με σουλουμπάμιες για τις αμέσως επόμενες λίγες εβδομάδες (να ξεπεράσουμε το ελάχιστο αυτό εμπόδιο των χαμηλών θερμοκρασιών που, στην Ελλάδα, δεν είναι παρά ένα ευχάριστο μικρό διάλλειμα στη διάρκεια του οποίου έχουνε και την ευκαιρία και τα παιδιά μας να παίξουν χιονοπόλεμο, να φτιάξουνε χιονάνθρωπους και να χαρούνε τα έλκηθρά τους), τότε η εικόνα αυτή που μας φαίνεται τόσο απαισιόδοξη θα αλλάξει αμέσως: εγκαταλείποντας τις τσιμεντουπόλεις θα ξεχυθούμε οι Έλληνες στις παραλίες και τις καταπράσινες πλαγιές της Ελλάδας μας, με τις υπέροχες ξερολιθιές τους και τα γευστικότατα φραγκόσυκα, τις φράουλες, τα σύκα, τα πεπόνια, τα καρπούζια, τις ντομάτες, τα φασολάκια –για να μην αναφερθώ στα ελαιόδεντρά μας που μας παρέχουν, εκτός από σκιά, και τις πιο νόστιμες ελιές του πλανήτη και το καλύτερο ελαιόλαδο για τις σαλάτες μας.
Δεν θέλω να επεκταθώ και στην κτηνοτροφία με την οποίαν θα ασχοληθούμε επιτέλους και πάλι σοβαρά, απολαμβάνοντας γάλα αγελαδινό αλλά και κατσικίσιο (όπως και τα αντίστοιχα τυριά), θαυμάσιο κρέας και αλλαντικά, γευστικότατα κοτόπουλα αλανιάρικα χωρίς καθόλου χημικά (και άλλες τέτοιες αθλιότητες), όπως και ολόφρεσκα αυγά χλιαρά ακόμα, καθώς θα προέρχονται κυριολεκτικά «κατ’ ευθείαν από το κώλο της κότας». Ούτε στον πλούτο των θαλασσών μας θα επεκταθώ, όπου με μια πετονιά κι’ ένα καμάκι θα μπορούμε να ψαρεύουμε ότι προτιμάει ο καθένας, από μαλάκια μέχρι λαβράκια και τσιπούρες, τόνους, ξιφίες ή και απλή μαριδούλα τραγανή και μυρωδάτη. Η Ελληνική φύση είναι γεμάτη μυρωδικά και μπαχάρια για να αναγεννήσουμε την πραγματική Ελληνική κουζίνα όπως μπορούσε να την γευτεί ο άνθρωπος πριν ενσκήψει αυτή η λαίλαψ του σύγχρονου πολιτισμού που μας ανάγκασε να ενδίδουμε σε κάθε είδους λαμογιά προκειμένου να εξασφαλίσουμε ένα κακό τραπέζι στα ακριβά gourmet εστιατόρια με τους σομελιέ και τα παρκαρισμένα φάτσα φόρα, διαφόρων μοντέλων και μεγεθών. Porsche ή Mercedes.
Αλλά ας μην τα θυμόμαστε αυτά, ας τα ξεγράψουμε επιτέλους από τη μνημόνιό μας και ας βάλουμε νέους στόχους –στόχους που μπορούν να επιτευχθούν εδώ και τώρα, στην Ελληνική ύπαιθρο, με προσωπική εργασία, χωρίς δάνεια, χωρίς χρηματοδοτήσεις, με μια απλή (αλλά ριζική) αλλαγή νοοτροπίας: να αποβάλλουμε από το μυαλό μας (και δι’ αυτού από το ίδιο το «σύστημα») την ιδέα του άστεως. Η ύπαιθρος, η φύση, η εξοχή, τα βουνά και οι θάλασσες μας, οι αγροί, οι ελαιώνες, τα δημητριακά, τα οπωροκηπευτικά, τα εσπεριδοειδή, οι κατσίκες, οι αγελάδες, τα ψάρια, τα γουρούνια μας είναι εδώ και μας περιμένουν.
Σας υπενθυμίζω ότι ήδη διανύουμε το πρώτο ήμισυ του (μεσογειακού ούτως ή άλλως) «χειμώνα» μας – και ότι απo τα μισά του μήνα Μάρτη , με τις αμυγδαλιές ανθισμένες, μπορούμε εμείς, εδώ, στα νοτιοανατολικά βαλκάνια, να εγκαινιάσουμε ένα εντελώς ανατρεπτικό lifestyle που θα αφήσει άφωνο όλον τον πολιτισμένο κόσμο – και θα ξαναφέρει την Ελλάδα στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Όχι όμως πια για χρέη, CDS και σκάνδαλα αλλά για τη δύναμη και την προσαρμοστικότητα της Ελληνικής ψυχής που ενστικτωδώς οδηγείται στην αρετή και την ελευθερία, δίνοντας το παράδειγμα σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, διασπείροντας παγκοσμίως το ουσιωδώς πολιτισμένο σύνθημα «επιστροφή στη φύση» και στις βασικές μας τις αρχές που είναι «ψωμί-παιδεία-ελευθερία» - και όχι τοστ ζαμπόν-τυρί και φραπουτσίνο, ΤΕΙ και ψευτοπανεπιστήμια «Οικονομικών και Πολιτικοκοινωνικών Επιστημών» όπου το μόνο που μαθαίνεις είναι πώς να κλέβεις καλύτερα το ομόλογο του διπλανού σου και «ελευθερία» αστικού τύπου όπου η μόνη ελευθερία που λειτούργησε απρόσκοπτα ήταν αυτή της αυτοδιαμόρφωσης των αγορών – με τα γνωστά αποτελέσματα που σήμερα απολαμβάνουμε.