Μια καγκελάριος που έπαιζε με τη φωτιά...

Από το  banksnews.gr Η Γερμανίδα καγκελάριος πρέπει να είναι πλέον ικανοποιημένη. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι πάει καλά, τόσο το κόμμα τ...

Από το banksnews.gr

Η Γερμανίδα καγκελάριος πρέπει να είναι πλέον ικανοποιημένη. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι πάει καλά, τόσο το κόμμα της όσο και η ίδια. Δεν έχει πλέον σοβαρούς εσωκομματικούς αντιπάλους και η αριστερή αντιπολίτευση είναι διασπασμένη σε τέσσερα κόμματα. Η προσέγγισή της για την κρίση στην Ευρωζώνη έχει κυριαρχήσει σε...
ευρωπαϊκό επίπεδο ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται.
Επομένως όλα καλά; Μάλλον όχι. Οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες που σχηματίζουν μαζί με τους Χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ τον κυβερνητικό συνασπισμό βρίσκονται υπό κατάρρευση. Ακόμη κι αν επιβιώσουν στις κάλπες, ο σημερινός κυβερνητικός συνασπισμός δεν θα έχει ξανά πλειοψηφία. Βεβαίως την Μέρκελ δεν θα τη πείραζε να σχηματίσει κυβέρνηση με τους Σοσιαλδημοκράτες εφόσον η ίδια θα κρατούσε την πρωθυπουργία. Ενδεχομένως όμως ο νέος ηγέτης των Σοσιαλδημοκρατών Σίγκμαρ Γκαμπριέλ να μην τόσο εύκολος αντίπαλος.
Το πραγματικό πρόβλημα και ο μόνος πραγματικός κίνδυνος για τη Μέρκελ προέρχεται από το εξωτερικό. Και είναι η ευρωπαϊκή κρίση. Οι γερμανικές εκλογές θα γίνουν το φθινόπωρο του 2013 και εάν η Γερμανίδα καγκελάριος είναι άτυχη, η κρίση θα φτάσει στο απόγειο της περίπου στις αρχές της χρονιάς, όπου θα αρχίζουν και οι προεκλογικές εκστρατείες. Κι όλοι οι υπολογισμοί της Αγγέλα Μέρκελ να πάνε καλλιά τους, καθώς παρά την απογοήτευσή του από την Ευρώπη, το γερμανικό εκλογικό σώμα θα τιμωρήσει αυστηρά όσους θα επιτρέψουν την αποτυχία της Ευρώπης.
Η οικονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης οδεύει προς μια σοβαρή και πιθανότατα μακρόχρονη ύφεση, που θα την έχει προκαλέσει μόνη της. Την στιγμή που η Γερμανία προσπαθεί να ξορκίσει το φάσμα του υπερπληθωρισμού με αυστηρότατα μέτρα λιτότητας, οι χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας αντιμετωπίζουν πραγματικό κίνδυνο αποπληθωρισμού με δυνητικά καταστροφικές επιπτώσεις. Είναι απλώς θέμα χρόνου η οικονομική αποσταθεροποίηση να φέρει πολιτική αστάθεια.
Η Ουγγαρία, της οποίας η ολίσθηση προς τον αυταρχισμό βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, μας δίνει μια πρώτη γεύση από μια Ευρώπη στην οποία η κρίση και ο αποπληθωρισμός αποκτούν επίμονα χαρακτηριστικά. Τα πνεύματα στην ευρωπαϊκή περιφέρεια αλλά και στην Ιρλανδία είναι οξυμένα και αυτό όχι μόνο εξαιτίας της ολοένα μεγαλύτερης σύσφιξης και λιτότητας αλλά κυρίως επειδή λείπουν οι πολιτικές που θα προσφέρουν ελπίδα στον κόσμο για καλύτερο μέλλον. Την εκρηκτική φύση των τάσεων που βρίσκονται σε εξέλιξη σήμερα και που δείχνουν ότι το χρέος επανεθνικοποιείται σε όλα τα επίπεδα την υποτιμά το Βερολίνο.
Η κρίση έχει φτάσει κιόλας στην Ιταλία και απειλεί να περάσει στη Γαλλία. Με τον Μάριο Μόντι στην πρωθυπουργία, η Ιταλία έχει κινητοποιήσει τον καλύτερο κόσμο της και ούτε η Ιταλία ούτε η Ευρώπη θα έχουν καλύτερη κυβέρνηση στο προβλεπόμενο μέλλον. Αν η κυβέρνηση Μόντι ανατραπεί – είτε στο Κοινοβούλιο είτε στους δρόμους – θα ακολουθήσει η συντριβή της τέταρτης σε μέγεθος οικονομίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο Μόντι ζητά επειγόντως βοήθεια. Πού είναι;
Ούτε οι εξελίξεις στη Γαλλία, τη δεύτερη σε μέγεθος χώρα της Ευρωζώνης, σε χρονιά προεδρικών εκλογών πρέπει να υποτιμώνται. Αν η πλειοψηφία των Γάλλων καταλήξει στο συμπέρασμα ότι όλα αυτά που συμβαίνουν τους επιβάλλονται από το εξωτερικό και δη από τη Γερμανία, θα απαντήσουν με την παραδοσιακή γαλλική τους ισχυρογνωμοσύνη. Αυτό που κυρίως διακυβεύεται δεν είναι τόσο το αποτέλεσμα των εκλογών όσο η διαφορά ανάμεσα στο Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί και την υποψήφια της ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν καθώς και το ποιος απ’ τους δυο τους θα περάσει στο δεύτερο γύρο για να αναμετρηθεί με τον σοσιαλιστή Φρανσουά Ολάντ. Η υποψήφια της ακροδεξιάς δεν έχει πιθανότητες να πάρει την προεδρία, όμως μια νίκη της κατά του Σαρκοζί να δώσει νέο σχήμα στη γαλλική δεξιά. Γι’ αυτό το λόγο ενδεχόμενη συντριβή του Σαρκοζί θα περιορίσει δραστικά τα περιθώρια κινήσεων του σοσιαλιστή διαδόχου του και θα αλλάξει τη θέση της Γαλλίας στην Ευρώπη.
Και τη στιγμή που όλα αυτά διακυβεύονται, η γερμανική κυβέρνηση κάνει σαν να μη την αφορά τίποτα. Το μόνο που συζητιέται στο Βερολίνο είναι οι γερμανικές εκλογές και το βασικό ερώτημα δεν είναι ‘τι μπορεί να κάνει η Γερμανία προς όφελος της Ευρώπης’ αλλά ‘πόσα αναμένουμε να δεχτεί ο γερμανικός λαός – ειδικότερα πόση ειλικρίνεια;’.
Προφανώς και κανείς δεν ενεργεί κατά τρόπο που θέτει σε κίνδυνο τις εκλογικές προοπτικές του, τουλάχιστον όσο έχει ακόμα εναλλακτικές λύσεις. Επομένως είναι κατανοητό το ότι η Γερμανία δεν ενδιαφέρεται καθόλου να κάνει μια σοβαρή προσπάθεια να λύσει την ευρωπαϊκή κρίση, γιατί αυτό σημαίνει ότι θα αναλάβει μεγάλους κινδύνους και θα επενδύσει πολύ χρήμα.
Ο κυβερνητικός συνασπισμός της Αγγέλα Μέρκελ προτιμά να αποδίδει τα πάντα σε μια αγγλοσαξονική συνωμοσία που υποβοηθήθηκε από κάποιες χώρες της Ευρωζώνης που δεν θέλουν μεταρρυθμίσεις και οικονομική αποδοτικότητα και που μοναδικός στόχος τους είναι να τρώνε τα λεφτά των Γερμανών. Κατά κάποιο τρόπο είναι σαν η κυβέρνηση Μέρκελ να οδηγεί το αντίθετο ρεύμα και να θεωρεί ότι όλοι οι άλλοι πάνε λάθος.
Η αποδιάρθρωση της Ευρώπης έχει προχωρήσει πολύ περισσότερο απ’ όσο πιστεύουμε. Η δυσπιστία και οι εθνικοί εγωισμοί ενισχύονται, η αλληλεγγύη και οι κοινοί στόχοι εκπίπτουν. Θεσμικά η Ευρώπη βρισκόταν σε καλό δρόμο ως την τελευταία σύνοδο αλλά πλέον απειλείται με εκ βάθρων αποδιάρθρωση. Για να σωθεί το ευρώ – και αυτό είναι ουσιαστικό επειδή η μοίρα του ευρωπαϊκού σχεδίου εξαρτάται σήμερα από τη διάσωση της νομισματικής ένωσης – η Ευρώπη πρέπει να πάει πέρα από τα απαραίτητα μέτρα λιτότητας και τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και να εισάγει ένα βιώσιμο οικονομικό πρόγραμμα που θα εξασφαλίσει την ανάπτυξη. Αυτό δεν θα είναι φτηνό. Αν η κυβέρνηση Μέρκελ πιστεύει ότι αρκεί να εγκωμιάζει την ανάπτυξη παίζει με τη φωτιά. Στην κατάρρευση του ευρώ θα καούν όλοι.