Το λάθος της ΓΣΕΕ...

Του Τάκη Μίχα Η πρόσφατη συζήτηση για το θέμα της κατάργησης του 13ου και 14ου μισθού έδειξε για πολλοστή φορά ότι η ΓΣΕΕ τουλάχιστον στις...

Του Τάκη Μίχα

Η πρόσφατη συζήτηση για το θέμα της κατάργησης του 13ου και 14ου μισθού έδειξε για πολλοστή φορά ότι η ΓΣΕΕ τουλάχιστον στις δημόσιες τοποθετήσεις της φαίνεται να είναι στραμμένη σε περασμένες εποχές και φιλοσοφίες. Συγκεκριμένα το ένα και μοναδικό σύνθημα της είναι να μην θιγούν τα εισοδήματα των σημερινών εργαζομένων. Όμως αυτή είναι μια πολύ κοντόφθαλμη στρατηγική. Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι πώς θα προστατευθεί το σημερινό εισόδημα αλλά ποια μέτρα θα πρέπει να ληφθούν προκειμένου να υπάρχουν βιώσιμες και ποιοτικές θέσεις εργασίας σήμερα και στο μέλλον. Πρόκειται φυσικά για δυο εντελώς διαφορετικά ερωτήματα. Το πρώτο σε καταδικάζει σε μια...
αμυντική χωρίς προοπτική στρατηγική, ενώ το δεύτερο διαμορφώνει προοπτικές για το αύριο.
Εδώ η ΓΣΕΕ θα πρέπει να αρχίσει να μελετά και να ενσωματώνει στην στρατηγική της τις εμπειρίες των Σκανδιναβικών κρατών και ιδιαίτερα της Δανίας. Μια από τις μεγάλες συμφωνίες που έγιναν την δεκαετία του 80 μεταξύ της κυβέρνησης της χώρας και των συνδικάτων ήταν η εξής: Τα συνδικάτα θα συγκρατούσαν τις μισθολογικές απαιτήσεις τους και σε αντάλλαγμα το κράτος και οι εργοδότες θα έκαναν σοβαρές επενδύσεις στον τομέα της δια βίου εκπαίδευσης έτσι ώστε οι εργαζόμενοι αλλά και οι άνεργοι να είναι ανά πάντα στιγμή έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις και τις ραγδαίες τεχνολογικές εξελίξεις. Με άλλα λόγια στο μεγάλο αυτό "παζάρι" τα συνδικάτα προσφέρουν συγκράτηση των αποδοχών και το κράτος-εργοδότες προσφέρουν βελτίωση του ανθρώπινου κεφαλαίου. Με αποτέλεσμα σήμερα η Δανία να είναι μια χώρα μαγνήτης για τις ξένες επενδύσεις έχοντας ως ένα από τα μεγαλύτερα συγκριτικά της πλεονεκτήματα το μορφωτικό επίπεδο του πληθυσμού.
Αυτή η συνεχής βελτίωση του ανθρώπινου κεφαλαίου είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξη και της Ελλάδας. Με την ταχύτατη εξέλιξη της τεχνολογίας αυτά τα οποία έμαθε κανείς στην τριτοβάθμια εκπαίδευση σε πολλές περιπτώσεις μετά από μια πενταετία είναι άχρηστα. Η φιλοσοφία του «πήραμε το χαρτί και τώρα θα την αράξουμε» -αρκετά διαδεδομένη στην χώρα μας –είναι καταστροφική για μια κοινωνία που αποτελεί μέρος ενός παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.
Σε αυτόν τον εξαιρετικά κρίσιμο τομέα η Ελλάδα υστερεί σημαντικά. Ο αριθμός των ατόμων που παρακολουθεί προγράμματα δια βίου μάθησης(ηλικίες 25-64) στην Ελλάδα είναι αισθητά μικρότερος από τον μέσο όρο της ΕΕ-27:Μόλις 2,9% έναντι 9,6% που είναι ο μέσος ορος της ΕΕ. Αναλυτικότερα η Ελλάδα βρίσκεται στην τρίτη θέση από το τέλος μεταξύ των χωρών της ΕΕ-27 όσον αφορά τον αριθμό των ατόμων που παρακολουθούν προγράμματα δια βίου μάθησης. Στις δυο τελευταίες θέσεις βρίσκονται η Ρουμανία (1,5%) και η Βουλγαρία (1,5%). Στην πρώτη θέση βρίσκεται η Σουηδία (32,4%) και στην δεύτερη η Δανία (30,2%). Η Ελλάδα είναι μια πραγματικά «αγράμματη» κοινωνία με την σύγχρονη έννοια του όρου. Σε αυτόν λοιπόν τον τομέα θα έπρεπε να στρέψει η ΓΣΕΕ τις διεκδικήσεις της αν θέλει να υπάρχουν αύριο ποιοτικές θέσεις εργασίας και όχι στη προστασία του 13ου η 14ο μισθού.