Η Ταμπακιέρα...

Του Τάκη Μίχα Όσο προχωράμε προς τις εκλογές τόσο οι πολιτικοί μας θα βγάζουν μανιφέστα που θα εξυμνούν είτε τον εκσυγχρονισμό είτε τον στα...

Του Τάκη Μίχα

Όσο προχωράμε προς τις εκλογές τόσο οι πολιτικοί μας θα βγάζουν μανιφέστα που θα εξυμνούν είτε τον εκσυγχρονισμό είτε τον σταλινισμό είτε τον εθνικισμό ενώ παράλληλα θα διαβεβαιώνουν όποιον θέλει να ακούσει ότι αύριο ξεκινάει μια...
νέα ημέρα, ένα διαφορετικό μέλλον μακριά από τις αμαρτίες του παρελθόντος.
Παραδόξως όμως κανείς τους, είτε προέρχονται από την δεξιά είτε από την αριστερά δεν πρόκειται να θίξει την ταμπακιέρα. Το γεγονός ότι έκλεψαν τουλάχιστον 200 δις από τον δημόσιο κορβανά προκειμένου να προωθήσουν με τον πιο στυγνό τρόπο τα πολιτικά τους συμφέροντα.
Κάθε δημόσιος υπάλληλος κοστίζει στο κράτος περίπου 1 εκατομμύριο ευρώ. Αν δεχθούμε ότι τουλάχιστον 200 χιλ. υπάλληλοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα είναι υπεράριθμοι που διορίσθηκαν με ρουσφέτι (ο πραγματικός αριθμός είναι φυσικά πολύ μεγαλύτερος) το συνολικό ποσό ανέρχεται σε 200 δις.
Με άλλα λόγια κάθε φορά πού ένας πολιτικός διόριζε ένα «πελάτη» του στο δημόσιο του έκανε ένα δωράκι 1 εκατομμυρίου ευρώ. Τα λεφτά φυσικά δεν προέρχονταν από την τσέπη του αλλά ήσαν χρήματα των φορολογουμένων. Και επαναλαμβάνω σε αυτή την ληστεία εμπλέκονται πολιτικοί προερχόμενοι από όλα τα υπάρχοντα σήμερα κόμματα. Όμως σε αυτό το σκανδαλώδες θέμα δεν πρόκειται να αναφερθεί κανένας πολιτικός.
Στην τεράστια αυτή απάτη που αντιπροσωπεύει ένα ποσό που ισοδυναμεί με μεγάλο μέρος του εξωτερικού χρέους της χώρας εμπλέκονται φυσικά δύο μέρη: Ο πολιτικός πού έκανε το «δωράκι» και ο πολίτης που το αποδεχόταν. Φυσικά η λύση του προβλήματος δεν απαιτεί ούτε την έκδοση ευρωομολόγων ούτε την επίλυση της πολύπλοκης θεωρητικής διαμάχης μεταξύ του Χάγιεκ και του Κέινς. Απαιτεί μία βασική αίσθηση δικαίου, αυτή που είναι έμφυτη στην ανθρώπινη φύση και την βρίσκουμε ακόμα και στα νήπια.
Από την πλευρά τους οι πολιτικοί και τα κόμματα πού έκαναν διορισμούς θα πρέπει να πάψουν να έχουν πολιτική παρουσία. Από την άλλη πλευρά ο πολίτης που διορίσθηκε με ρουσφέτι θα πρέπει να παραιτηθεί αμέσως.
Όμως το θέμα δεν σταματάει εδώ. Τοσο οι διορισθέντες όσο και οι διορίσαντες θα πρέπει να επιστρέψουν στο δημόσιο τα 400 δις που ιδιοποιήθηκαν. Πως ακριβώς θα κατανεμηθεί το ποσό μεταξύ των δύο πλευρών είναι κάτι που αφορά τους ίδιους. Αυτό το σημείο είναι ουσιαστικό: Στην βάση ποιάς ακριβώς διεστραμμένης λογικής ζητούν από τους δανειστές του ελληνικού κράτους να απολέσουν το 75% του κεφαλαίου τους όταν οι πολιτικά και οικονομικά ωφελημένοι από τα ρουσφέτια αρνούνται να επιστρέψουν τα κλοπιμαία; Στη βάση ποιάς λογικής ζητάμε από τους φοροφυγάδες να επιστρέψουν ποσά το σύνολο των οποίων δύσκολα υπερβαίνει τα 40 δις την στιγμή που ούτε καν συζητάμε για την επιστροφή των 200 δις:
Μόνο λοιπόν αν υπάρξει μια ανοιχτή συζήτηση για την ταμπακιέρα και μία επανόρθωση συμβατή με τις βασικές αρχές του δικαίου τότε μπορούν οι πολιτικοί να αναμένουν ότι θα ξαναρχίσουμε να παίρνουμε σοβαρά τα πονήματα και τις δηλώσεις τους. Όσο αυτό δεν γίνεται όχι απλά χάνουν και τα τελευταία ερείσματα αξιοπιστίας αλλά δυναμιτίζουν και τις θεσμικές βάσεις του πολιτεύματος της χώρας.