ΑΙ ΜΩΡΑΙ ΠΑΡΘΕΝΑΙ ΚΑΙ Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΜΕ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ...

Yπογράφει η τρελή από κούνια                        (που σε κούναγε) Αγαπώ τα παραμύθια κι αποφάσισα να σου γράψω ένα. Μια φορά και έναν κ...

Yπογράφει η τρελή από κούνια

                       (που σε κούναγε)

Αγαπώ τα παραμύθια κι αποφάσισα να σου γράψω ένα.

Μια φορά και έναν καιρό -τον κακό μας τον καιρό για την ακρίβεια- ζούσαν τέσσερις μωραί παρθέναι, όπου...
κυβερνούσαν.
Μια πράσινη (γνωστή και ως ΓΑ.ργάρα Π.εριοπής), μια από σπόντα πράσινη (γιατί τα ράσα δεν κάνουν τον παπά φίλε μου Δήμο), μια μπλε (λάτρης της φύσης και των ζώων με έφεση στα γαιδούρια τα ξεΣΑΜΑΡωτα) και μία κόκκινη (σκασμένη από χρόνια, συναντάται κυρίως χέρι-χέρι).
Που τις έχανες, που τις έβρισκες, γύρω από την στρογγυλή τραπέζη να ‘’μαγειρεύουν’’ ιστορίες, ιδέες και συνειδήσεις. Δεν τις είχε ενημερώσει κανείς όμως, ότι το κουτόχορτο έπαψε να είναι gourmet πίατο στην Ελλαδίτσα και έτσι λοιπόν οι νοικοκουράδες συνέχισαν τα ‘’μαγειρέματα’’.

Όταν δε, διαπίστωσαν ότι η κατσίκα δε μασάει ταραμά,άρχισαν να πουλάνε φύκια και μεταξωτές κορδέλες. Κορδέλες, τυλιγμένες γύρω απ το λαιμό του κάθε έλληνα.
Κάπου παρακάτω, αυτονομάστηκαν σε εθνοσωτήρες. ’’Καθάριζαν’’ για μας..

Όμως πιο ξεκάθαρη βρωμιά δε συνάντησε ο τόπος. Είχαν βάλει "στόχους", όπου ευρωπαικα προφέρεται ως ‘’στόκους’’.. Να μπέρδεψαν άραγε την ερμηνεία; Δεν εξηγείται διαφορετικά. 

Αποφάσισαν να δουλέψουν σκληρά για καλύτερη ποιότητα ζωής, για το κοινό καλο (ο τονισμός είναι προαιρετικός, λίγουσα ή παραλίγουσα;).
Και εις βάρος όλων μας, συνεχίζουν και παίζουν, ένα παιχνίδι σικέ, ένα παιχνίδι σάπιο και μεις; θεατές και κομπάρσοι μαζί. Κάπου εδώ εμφανίζεται και η ΤΡΟΙΚΑ, γιατί παραμύθι δίχως δράκο γίνεται; Όχι….
Αλλά είναι νωρίς να γράψω το τέλος… Κι έτσι, έζησαν αυτοί στον κόσμο τους και μεις σ᾽ αυτόν που μας όρισαν... πιο φτωχοί από ποτέ, όχι τόσο από χρήματα, αλλά από όνειρα...