Θέαμα, χωρίς άρτο...

Του Κώστα Γιαννακίδη Στην εγχώρια πολιτική αρένα υπάρχουν αναμετρήσεις που θα ήταν κρίμα να φυτευτούν στις μικρές γλάστρες του τοπικού ...

Του Κώστα Γιαννακίδη

Στην εγχώρια πολιτική αρένα υπάρχουν αναμετρήσεις που θα ήταν κρίμα να φυτευτούν στις μικρές γλάστρες του τοπικού θεάματος. Φέρτε στο μυαλό σας μία τηλεοπτική αντιπαράθεση μεταξύ Άδωνι Γεωργιάδη και Παναγιώτη Καμμένου-εύκολα έρχεται, το πρόβλημα είναι να μείνει και το μυαλό σας εδώ. Ωραία. Τώρα δώστε εύρος στη φαντασία σας, επιτρέψτε της να τρέξει ελεύθερη, σαν ματιά, κατά προτίμηση αλλήθωρη. Δεν έχετε μπροστά σας ένα στείρο debate. Άλλωστε το debate βρίσκεται ανάμεσα σε σας και στον εαυτό σας: αλλάζεις κανάλι ή τηλεόραση, αφού...
προηγουμένως την έχεις σπάσει; Αυτό που βλέπετε δεν είναι πολιτική. Είναι θεάμα. Και αν το αντιμετωπίσεις με όρους θεάματος, ξέρεις και πώς να το αξιοποιήσεις.
Yπάρχουν άνθρωποι που πληρώνουν για να δουν σε μία οθόνή παραστάσεις της Metropolitan Opera. Πιστεύω ότι θα υπάρξουν πολλοί περισσότεροι που θα δώσουν τον αριθμό της κάρτας και το θερμότερο χειροκρότημα τους για ένα καλοστημένο debate Άδωνι-Πάνου. Αξίζει τα λεφτά του. Εν ανάγκη έχουν φωνές που θα έκαναν και την αυλαία της όπερας να ριγήσει. Φυσικά και δεν είναι οι μοναδικοί, μη σας πω ότι θεωρούνται απλοί κομπάρσοι μπροστά σε μεγαλύτερους και λαμπρότερους αστέρες του εγχώριου πολιτικού θεάματος. Διότι ναι, δεν χρειάζεται να υψώνεις τη φωνή και να τραβάς το εκουαλάιζερ στα άκρα για να βγεις μπροστά την ώρα της ψήφου και τη υπόκλισης. Αρκεί μια ατάκα, μια ματιά, ένα σχόλιο στην κατάλληλη στιγμή. Υπάρχουν συγγραφείς που ανταλλάσσουν ψυχή για λίγο από το συναίσθημα σας. Αλλά υπάρχουν και Έλληνες πολιτικοί που χωρίς να σας δώσουν τίποτα, ούτε καν την ησυχία σας, θα σας πάρουν τα πάντα.
Στον πολιτισμένο κόσμο η πολιτική γίνεται με όρους επικοινωνίας. Εδώ πλέον γίνεται με όρους θεάματος. Αυτό δεν πρέπει να μας τρομάζει. Είναι φυσιολογικό. Σε μία οριακή συγκυρία εκδηλώνονται και ακραία επικοινωνιακά φαινόμενα. Θέλουν να μιλήσουν όλοι και στο δρόμο προς το δημόσιο βήμα πέφτει κλωτσοπατινάδα. Εκ των πραγμάτων αν επιθυμείς να ακουστείς πρέπει να φωνάξεις και να προβληθείς περισσότερο από τους άλλους. Θα γίνεις κόκορας ή παγώνι. Και ναι, μέχρι ένα σημείο η εξέλιξη έχει μία διασκεδαστική ελαφρότητα. Όμως αυτό είναι απολαυστικό όσο το θέαμα αντιγράφει τη ζωή. Όταν γίνεται το αντίθετο, όταν η ζωή ακολουθεί το θέαμα, τότε η απόλαυση χάνεται μαζί με τη λογική.
Σε αυτήν την προεκλογική περίοδο θα δούμε και θα ακούσουμε απίστευτα πράγματα. Και φοβούμαι ότι θα νοσταλγήσουμε την παλιά καλή εποχή των «υψηλών τόνων» και των αντιπαραθέσεων με αστική ευγένεια - εξαιρείται η περίπτωση της Δήμητρας όπου διέγειρε το ένστικτο της κλειδαρότρυπας. Παλαιότερα ο Ανδρέας αποκαλούσε τον Μητσοτάκη «Εφιάλτη» και η κοινωνία ντρεπόταν να σηκώσει τα μάτια να δει τα πρωτοσέλιδα. Τώρα τα «προδότης για κρεμάλα και κλέφτης για εξορία» ακούγονται στις πρωινές εκπομπές όπως το δελτίο καιρού. Τέρατα, συνωμοσίες και μοχθηρές προδοσίες ξεπηδούν από το καζάνι του δημόσιου λόγου. Πολιτικοί άνδρες ουρλιάζουν σαν υστερικές καθολικές δασκάλες, δημοσιογράφοι κρίνουν σαν ιεροεξεταστές και ανώνυμοι της κοινωνικής δικτύωσης βγάζουν φιδίσια γλώσσα. Ναι, θα έχουν γέλιο αυτές οι εκλογές. Ένα υστερικό χάχανο.