Η Συνδιάσκεψη Ρεύματος Νέων Σοσιαλιστών...

Από το ΡΕΥΜΑ ΝΕΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ Πραγματοποιήθηκε η 18η Πανελλήνια Συνδιάσκεψη Ρεύματος Νέων Σοσιαλιστών. Το κείμενο των συμπερασμάτων μας. ...

Από το ΡΕΥΜΑ ΝΕΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ

Πραγματοποιήθηκε η 18η Πανελλήνια Συνδιάσκεψη Ρεύματος Νέων Σοσιαλιστών. Το κείμενο των συμπερασμάτων μας.
Το μνημόνιο, αποτελεί κοινή παραδοχή, ότι θα επαναπροσδιορίσει τον πολιτικό χάρτη της χώρας με βάση τις νέες διαφοροποιήσεις που καταγράφονται. Η νεοφιλελεύθερη αντίληψη με την κευνσιανή συγκρούονται σε παγκόσμιο επίπεδο ως προς την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Η Ευρώπη επιλέγοντας την νεοφιλελεύθερη και...
 μονεταριστική οδό επέβαλε, άμεσα, το δρόμο της λιτότητας και έμμεσα, τις κυβερνήσεις, που θα τον υπηρετήσουν, στις αδύναμες χώρες της ευρωπαϊκής κοινότητας. Η λογική της αναγωγής του επιμέρους σε κυρίαρχο θέμα, αποτελεί απλά μια προσπάθεια να κρύψει τις αδυναμίες των Ευρωπαίων να αντιμετωπίσουν το συστημικό πρόβλημα και να αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους για να καλύψουν τις ευθύνες και τις πολιτικές τους επιλογές για την νέα Ευρώπη. Μια Ευρώπη που αποφασίζει μέσω της δημοσιονομικής προσαρμογής να συρρικνώσει το μισθολογικό κόστος εργασίας και το κοινωνικό κράτος αποσαθρώνοντας τον κοινωνικό ιστό και καταργώντας κάθε είδους εργασιακά δικαιώματα. Η λύση των μνημονίων φαίνεται καταστροφική ακόμα και σε χώρες που μη έχοντας τις ίδιες διαρθρωτικές αδυναμίες εισέρχονται στην ύφεση λόγω της συνταγής που ακολουθείται. Η λύση θα προέλθει αν αντί να εφαρμόσουμε το «μεσαιωνικό» μοντέλο εργασίας της Κίνας ή το ανύπαρκτο κοινωνικό κράτος των ΗΠΑ, παραδειγματιστούμε από την νομισματική πολιτική που οι προαναφερθέντες έχουν επιλέξει για την αντιμετώπιση της κρίσης. Η μεν πρώτη κρατά υποτιμημένο το νόμισμα της για να είναι η πιο ανταγωνιστική από τις μεγάλες οικονομίες και η δεύτερη, μέσω της κεντρικής της τράπεζας, τροφοδοτεί με δολάρια την αγορά. Μόνο η Ευρώπη διατηρεί τη γερμανική ιδεοληψία περί σκληρού νομίσματος που οδηγεί στην εξαθλίωση όσους δεν προλαβαίνουν να «ακρωτηριαστούν».
Χρειαζόμαστε επιτέλους ενιαία οικονομική διακυβέρνηση με έκδοση αναπτυξιακού ευρωομολόγου, μια χαλαρότερη νομισματική πολιτική, πραγματική ανακεφαλαίωση του ευρωπαϊκού τραπεζοπιστωτικού συστήματος ύστερα από το απαιτούμενο stress test, διαχείριση συνολικά του προβλεπόμενου από τη συνθήκη του Μάαστριχ χρέους (60%) των κρατών–μελών από την Ε.Κ.Τ., αναδιανομή στο σύνολο της ένωσης μέρους των πλεονασμάτων του βορρά, αλλά και δημοκρατικά νομιμοποιημένη λειτουργία της Ε.Ε., για να αντιμετωπιστεί η κρίση και τα παράγωγα της και να επανέλθουμε στην ανάπτυξη.
Το πολιτικό προσωπικό της χώρας αδύναμο να διαχειριστεί ιδεολογικά, πολιτικά και οικονομικά τις τύχες της χώρας υιοθέτησε και ιδεολογικοποίησε τον επιβληθέντα από το εξωτερικό «μονόδρομο». Το μνημόνιο υιοθετήθηκε ως το καλύτερο από τα δυο «κακά» του εκβιαστικού διλλήματος «μέτρα» ή «χρεοκοπία», και κάθε φορά ακούγαμε από τους υποστηρικτές του ότι οι αντενδείξεις του «φαρμάκου» απλά αποτελούσαν κάποιες ακόμα κυβερνητικές αστοχίες.

Όσοι έγκαιρα προειδοποιήσαμε για την ατυχή κατάληξη, λοιδορηθήκαμε και η άποψη μας περί αναδιάρθρωσης του χρέους της Ελλάδας αλλά και των περιφερειακών οικονομιών της ευρωζώνης ποινικοποιήθηκε, στη λογική ότι οδηγεί στη καταστροφή και στη δραχμή. Η αργοπορία στη συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας αυτής οδήγησε στη τωρινή αβεβαιότητα του εγχειρήματος αφού το ποσοστό κουρέματος για να καταστήσει βιώσιμο το χρέος θα έπρεπε να είναι πολύ μεγαλύτερο από τη μεριά των ιδιωτών καθώς οι Ευρωπαίοι δεν είναι διατεθειμένοι να δεχτούν κάποια άλλη θεσμική λύση. Επιλέγουν να αντιμετωπίσουν το χρέος, αλλά όχι το συνεχές παραγόμενο έλλειμμα που αποκτά τρομακτικές διαστάσεις λόγω της ύφεσης. Μέχρι στιγμής η αδυναμία περιορισμού του ελλείμματος αντιμετωπίζεται με παρόμοια λογιστικά κόλπα για τα οποία οι Ευρωπαίοι μας κατηγορούν υποκριτικά. Το μόνο δεδομένο αποτέλεσμα της εφαρμοζόμενης μνημονιακής πολιτικής αποτελεί η δραματική συρρίκνωση των δημόσιων εσόδων, η διάλυση του κοινωνικού κράτους και της υπαρκτής οικονομίας, καθώς και το γεγονός ότι οι πιστωτές μας συνεχίζουν να κερδίζουν τον πολύτιμο, για αυτούς, χρόνο, για να επανασχεδιάσουν το μέλλον τους εις βάρος των συμφερόντων της χώρας μας.
Η μυωπική αντιμετώπιση των προβλημάτων οδήγησε στο σήμερα, όπου ο λαϊκισμός υπέρ του μνημονίου οδηγεί στον λαϊκισμό κατά του μνημονίου κι όπου ανεύθυνες φωνές μετατοπίζουν την πολιτική τους άποψη κατά το δοκούν. Σοβαρός πολιτικός διάλογος οφείλει να γίνει αφού αποκλειστούν οι δογματισμοί και η τρομολαγνεία περί επιστροφής στη δραχμή. Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια για την ορθότητα της λύσης που προτείνει, παρά μόνο για την οπτική πολιτική γωνία μέσα από την οποία αντιμετωπίζει το ζήτημα.
Προοδευτική λύση εξόδου από την κρίση υπάρχει και οφείλουμε να αγωνιστούμε για αυτήν.
Αυτό προϋποθέτει ότι με ψυχραιμία και χωρίς καιροσκοπισμό, όσοι τοποθετούνται με βάση τις αρχές του σοσιαλισμού και της αριστεράς, αντιλαμβανόμενοι την ευθύνη τους απέναντι στη χώρα και την κοινωνία θα αναλάβουν την πρωτοβουλία για την αναγέννηση της δημοκρατικής παράταξης. Μια παράταξη που θα κληθεί να εκφράσει ξανά τις ανάγκες και τις απαιτήσεις των Ελλήνων, χωρίς να συνθηκολογήσει με αυτούς που μας οδήγησαν εδώ. Θέτοντας το παρασιτικό κεφάλαιο και τα εκδοτικά συμφέροντα που το στηρίζουν, ως μόνιμο αντίπαλο και όχι απλά ευκαιριακό, για να ξυπνήσουν εκλογικά τα αριστερά αντανακλαστικά του κόσμου. Μια παράταξη που θα υπηρετήσει τα εθνικά μας συμφέροντα και όχι των πιστωτών και των υπέρμαχων του νεοφιλελευθερισμού.
Το ΠΑΣΟΚ σήμερα αδυνατεί να εκπροσωπήσει την ευρύτερη δημοκρατική παράταξη, εγκλωβισμένο σε ένα απολιτικό στροβιλισμό αρχηγικών φιλοδοξιών. Εμείς έχουμε επιλέξει εδώ και δυο χρόνια, έχοντας αποστασιοποιηθεί από τις κυβερνητικές επιλογές, να δώσουμε τον αγώνα «εντός» για την επαναριζοσπαστικοποίηση του Κινήματος και της επανασύνδεσης του με τα κοινωνικά στρώματα που παραδοσιακά εκπροσωπούσε. Μιλήσαμε για ένα πιο αμεσοδημοκρατικό μοντέλο εκπροσώπησης σε εθνικό και κομματικό επίπεδο. Συγκρουστήκαμε με την επιλογή εφαρμογής της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής σε όλα τα όργανα του Κινήματος. Προτείναμε ένα προοδευτικό δρόμο για την έξοδο από την κρίση. Διαφωνήσαμε με τη στήριξη της κυβέρνησης Παπαδήμου και ζητήσαμε εκλογές, ώστε ο κυρίαρχος λαός να αποφασίσει για το μέλλον του!
Επιλέγουμε πλέον στις προσεχείς εκλογές, αν δεν αλλάξει το ιδεολογικό και πολιτικό πρόσταγμα του, να μην στηρίξουμε εκλογικά αυτό το «κόμμα» που είναι πολιτικά και ιδεολογικά αποστασιοποιημένο από τις αρχές του και αποκομμένο από τις κοινωνικές ανάγκες, λειτουργώντας υπό το πρίσμα ενός αυτοκρατορικού μοντέλου εξουσίας. Ένα συρρικνωμένο και νεοφιλελεύθερο «μόρφωμα» θα ψηφιστεί μόνο από τους αξιωματούχους του κι όχι από τα προοδευτικά τμήματα της κοινωνίας!
Ή το ΠΑΣΟΚ θα αλλάξει, ή δεν έχει λόγο ύπαρξης!