Σκιές στην άμμο*...

Της Διονυσίας Μπίθα , Κοινωνικής Λειτουργού Έξω φώναζε η μέρα ... Και ο ήλιος έπαιζε ακόμα το παιχνίδι με τις ακτίνες του. Ένιωθα το χάδι...

Της Διονυσίας Μπίθα,
Κοινωνικής Λειτουργού

Έξω φώναζε η μέρα... Και ο ήλιος έπαιζε ακόμα το παιχνίδι με τις ακτίνες του. Ένιωθα το χάδι του απαλά κι αν κοίταζα λίγο έξω, ήξερα πως θα μου έγνεφε να πάρω πάλι τα κλειδιά, να ανέβω στ' αμάξι και να χαθώ κάπου μακριά... Όχι πολύ! Όχι για πολύ! Μόνο για...
μια ανάσα και μετά πάλι πίσω!
Οι ακτίνες, όμως, γίνονταν σκιές και ο ήλιος θόλωνε για λίγο. Από σύννεφα γκρι. Μια παρέα από γκρίζα σύννεφα που έμοιαζαν με τις σκέψεις μου. Ναι, μια χούφτα από σκιές γκρίζες.
Βρέθηκα σε λίγα λεπτά έξω. Πήρα μόνο μια μάλλινη εσάρπα μαζί. Τα χιλιόμετρα κι ο αέρας που έμπαινε από το παράθυρο με έπαιρναν μαζί τους. Κι εγώ χανόμουν στις γραμμές που ''έγραφε'' ο δρόμος και στο πράσινο που περνούσε βιαστικά από την άκρη των ματιών μου. Δεν πήγα μακριά. Και χωρίς να το καταλάβω πατούσα στην άμμο...
Στην άμμο που βούλιαζε και ήθελα να χαθώ εκεί μαζί της. Στην άμμο που απαλά άγγιζε τα γυμνά μου πόδια. Στην άμμο που ήταν ακόμα ζεστή από το φως της μέρας και τα ατελείωτα χάδια του ήλιου όλη μέρα. Τη ζήλεψα για λίγο. Κι ήθελα να την πάρω μαζί. Να την κλείσω σε ένα βάζο μαζί με αναμνήσεις και να την ''μετράω'' όταν οι μνήμες θα μου χτυπούσαν την πόρτα. Σαν και σήμερα...
Χούφτα ήρθαν πάλι οι αναμνήσεις σήμερα. Χούφτα και οι σκέψεις. Κι έψαχνα τρόπο να κρυφτώ να μη με βλέπει εκείνη... Κι έψαχνα λόγο να κλείνω λίγο τα μάτια και να βγαίνω για μια ακόμα ανάσα στον καθαρό αέρα. Τι μπορεί να σκέφτεται σαν με κοιτάζει με τα μεγάλα υγρά της μάτια; Πόσο ζηλεύω την αθωότητά σου; Πόσο μ΄ αρέσει που έρχεσαι κρυφά εκεί που κουλουριάζομαι στις σκέψεις μου και με μια σου λέξη με παίρνεις σε κόσμο μαγικό; Πόσο λατρεύω το άγγιγμα της αθωότητάς σου πάνω μου; Είναι μαγεία κι όνειρο μαζί. Είναι παράδεισος και ανάσταση μαζί. Κι είναι δικό σου και δικό μου...
Κι αυτή η αθωότητα μου δίνει λόγο να γίνομαι παιδί. Και να πηγαίνω κάθε τόσο πίσω στη δική μου αθωότητα και να μιλώ με το παιδί μέσα μου. Εκείνο το μικρό παιδί με τα όνειρα και τα παραμύθια στην αγκαλιά του. Εκείνη τη μικρή με τα σγουρά καστανά μαλλιά και το κατάλευκο δέρμα. Εκείνη τη μικρή που πάντα έμοιαζε λίγο μεγαλύτερη. Εκείνη τη μικρή που βιαζόταν να μεγαλώσει μιας και ζούσε σε ένα κόσμο μεγάλων. Εκείνη τη μικρή συναντώ τελευταία. Και θέλει να με γνωρίσει. Να μάθει για μένα και τις μέρες μου. Να μάθει για τα όνειρα και τα παραμύθια της. Τι απέγιναν κι αν ζωντανεύουν ξανά τις νύχτες. Για όνειρα και για παραμύθια, για σκέψεις και σκοτάδια, για κόσμους αληθινούς και αλλοτινούς. Θέλει να μάθει. Θέλει να με μάθει...
Κι είναι μαζί μου τώρα... εδώ δίπλα στη θάλασσα! Κι είναι κρυμμένη στην αγκαλιά μου. Τυλιγμένη στη μάλλινη εσάρπα για να μην κρυώνει. Για να μη φοβάται τώρα που πέφτει το σκοτάδι. Για να χαζεύει τον ουρανό εκεί που συναντιέται με τη θάλασσα. Για να στέλνει βότσαλα εκεί που σκάει το κύμα. Και της αρέσει η άμμος. Η αίσθηση όταν κυλάει μέσα από τα χέρια της...
Έτσι είναι κι ο χρόνος, της είπα. Κυλάει δίχως να το νιώθουμε. Φεύγει και χάνεται χωρίς να το καταλαβαίνουμε...
-Κι όταν χαθεί η στιγμή, τότε πως την φέρνουμε πάλι πίσω;-Η στιγμή περνά και μετά χάνεται. Μένει μόνο σαν ανάμνηση. Σαν τη γλύκα που αφήνει η ζάχαρη στο στόμα. Αλλά για λίγο μόνο.-Θέλω το χρόνο εδώ μαζί μου. Να μη χάνεται. Να μη φεύγουν οι στιγμές. Μπορώ;-Ο χρόνος δεν πιάνεται μικρή μου. Γι' αυτό ζήσε. Ζήσε την κάθε στιγμή σου. Ζήσε. Μην κοιτάς τι χάνεται. Μην κοιτάς τι φεύγει και τι μένει. Είναι όλα μέσα σου καλά φυλαγμένα. Σαν την άμμο που κλείνεις στα βαζάκια...
Δυό ανάσες κι άλλη μια. Πόσο κρατάνε οι ανάσες; Και χάθηκε η μικρή. Εκεί ανάμεσα στις καλαμιές. Τίναξε τα μαλλιά της. Έστρωσε καλά πάνω της το λευκό φορεματάκι με τη δαντέλα στο γιακά. Και με τα δυό της χέρια κρατούσε καλά το βάζο της με την άμμο. Σαν ''προίκα'' από το μέλλον. Από τα λόγια που είχε ακούσει κάπου. Και πίστευε στα λόγια που της άρεσαν. Στα λόγια που μιλούσαν στην παιδική ψυχή της. Άλλα τα΄κάνε φυλαχτό κι άλλα τα΄κρυβε σε βάζα. Σαν κι αυτό. Ένα βαζάκι με άμμο. Με χιλιάδες κόκκους καθάριας άμμου….
Και πίσω από τη μικρή ακολούθούσε μια σκιά. Με λευκό φουστάνι και μακριά σγουρά μαλλιά. Με ένα βάζο στα δυό της χέρια. Ένα βαζάκι με άμμο. Γεμάτο λόγια κι αναμνήσεις. Γεμάτο μυρωδιές και ήχους. Γεμάτο από εκείνη τη μκρή...
Και χωρίστηκαν για λίγο. Έδωσαν μια αγκαλιά η μιά στην άλλη. Κι ένα ραντεβού στο ίδιο μέρος με άδεια βάζα στα χέρια και ανοιχτές ψυχές...
Αντίο μικρή μου...

*http://youtu.be/RBswiNn23RU

Photo source: http://waitformeinthepouringrain.tumblr.com