«Προοδευτικοί» εναντίον «συντηρητικών»...

Γράφει Ν. ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ Εκπαιδευτικός, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών,  μέλος ΔΣ ΕΛΜΕ Σάμου Στις εκλογές που έρχονται, πολλοί θα θυμηθούν...

Γράφει Ν. ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ

Εκπαιδευτικός, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών, 

μέλος ΔΣ ΕΛΜΕ Σάμου

Στις εκλογές που έρχονται, πολλοί θα θυμηθούν την «επάρατον δεξιά» και θα προσπαθήσουν να συσπειρώσουν και να πολώσουν τη δήθεν «δημοκρατική» παράταξη εναντίον της «συντηρητικής». Ήδη μεταξύ ΠΑΣΟΚ και δορυφόρων του (ΚΟΙΣΥ, ΔΗΜΑΡ κλπ) καλλιεργείται αυτό ακριβώς το...
κλίμα. Μετεκλογικών δήθεν κυβερνητικών σεναρίων συνεργασίας των «προοδευτικών» δυνάμεων.
Ξεχνάνε βέβαια το απολύτως πρακτικό γεγονότος ότι ακόμα και με 21% η ΝΔ ως πρώτη που θα είναι, θα έχει κατ’ ελάχιστον 120 βουλευτές, άρα χωρίς αυτήν (όπως και χωρίς το ΚΚΕ το οποίο αρνείται να κυβερνήσει γιατί επιδιώκει την «λαϊκή επανάσταση») απλά δε «βγαίνουν τα κουκιά» για κυβερνητική πλειοψηφία, ακόμα κι αν τα βρουν με τον Τσίπρα, ο οποίος θέλει να βγούμε πάση θυσία τώρα από το Μνημόνιο (κάτι που δεν είναι στα πλάνα του ΠΑΣΟΚ και των δορυφόρων του).
Ξεχνάνε επίσης ότι στην ουσία η πλειοψηφία των κομμάτων που επιδιώκουν βάσιμα να εκπροσωπούνται στην επόμενη Βουλή είναι (με μικρές αποκλίσεις) ταγμένοι να ακολουθήσουν το οικονομικό πρόγραμμα της δανειακής σύμβασης, είτε τους αρέσει (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΣΥ), είτε δεν τους αρέσει (ΝΔ, ΔΗΜΑΡ, ΛΑΟΣ, Οικολόγοι-Πράσινοι, ΚΟΙΣΥ) και έχουν δημόσια δεσμευτεί να το τηρήσουν (με μικρές αποκλίσεις και διαφωνίες). Άρα και το μαράζι της αντιμνημονιακής πολιτικής , φούμαρο είναι. Όπως φούμαρο είναι και η δήθεν συνεργασία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, κόμματα που πέραν της ψήφισης του Μνημονίου διαφωνούν σε όλα τα άλλα.
Το ζήτημα λοιπόν θα τεθεί και πάλι σε ιδεολογική βάση. Ίσως όχι πια με τα γνωστά τσιτάτα της δεκαετίας του 80 (της οποίας ο λαϊκισμός τώρα καταλαβαίνουμε πόσο μας πλήγωσε), αλλά με πιο σαφή και υπαρκτά (ελπίζω) επιχειρήματα.
Δύο θα είναι τα βασικά ζητήματα. Η ανάπτυξη και η ασφάλεια.
Για την ανάπτυξη, οι «προοδευτικοί» έχουν σαφές μειονέκτημα, καθώς η κρατική μηχανή έχει κλατάρει και δεν έχει πια κανένα περιθώριο να ασκήσει επιχειρηματικότητα, η «κάνουλα» των κονδυλίων από ευρωπαϊκά κεφάλαια έχει κλείσει, αλλά και τα περιθώρια περαιτέρω φορολόγησης των πολιτών είναι πια ανύπαρκτα. Άρα η «μπάλα» είναι στα πόδια των «συντηρητικών», οι οποίοι οφείλουν να διευκρινίσουν και να συγκεκριμενοποιήσουν πώς ορίζουν την επιχειρηματικότητα και την ιδιωτική πρωτοβουλία και ποια όρια δύνανται να της βάλουν και γιατί. Να κάνουν φανερό άνοιγμα σε πιο φιλελεύθερη οικονομία, με απολύτως αναγκαία τη μείωση της κρατικής μηχανής και να πούνε πώς θα παρέχουν όπλα ανάπτυξης, όπως βασικά η άρση κάθε γραφειοκρατικού εμποδίου στην επιχειρηματικότητα, η σταθερή και πολύ μειωμένη φορολογία (σίγουρα όχι πάνω από 15%, τόσο σε επιχειρήσεις όσο και σε ιδιώτες) και η πολιτική σταθερότητα. Χωρίς αυτά ανάπτυξη δεν μπορεί να γίνει!
Στο θέμα της ασφάλειας οι «προοδευτικοί» έχουν ακόμα πιο δύσκολο έργο. Ψήφισαν όλοι μαζί, με ιδεολογικά κριτήρια και τυμπανοκρουσίες στις αρχές του 2010 το νόμο Ραγκούση- Καστανίδη για το μεταναστευτικό και την απόδοση ιθαγένειας. Ένα νόμο που πρότεινε και ψήφισε το όλον ΠΑΣΟΚ (και Κατσέλη και Δημαράς και λοιποί διαγραμμένοι) μαζί με όλη την Αριστερά (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ). Ένα νόμο που απέτυχε τόσο οικτρά, όσο και το Μνημόνιο. Ένα νόμο που έφερε σε δύσκολη θέση ακόμα και τη Frontex, η οποία πρόσφατα δημοσιοποίησε τα αποτελέσματα της δράσης της στα νότια σύνορα της Ε.Ε. . «Ο έλεγχος των συνόρων από μόνος του δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης στην Ελλάδα» ανέφερε ο εκπρόσωπος της Frontex Μίκαλ Πάρζιζεκ και προσέθεσε ότι χρειάζεται η Τουρκία να αποδεχθεί καλύτερο διακανονισμό επαναπροώθησης (να θυμίσουμε εδώ ότι ο ίδιος ο ΓΑΠ υπέγραψε πρόπερσι με τον Ερντογάν συμφωνία για περίπου 1000 άτομα ετησίως, αλλοίμονο). Επίσης δήλωσε ότι «δεν υπάρχει σε ολόκληρη την Ευρώπη παρόμοια κατάσταση με της Ελλάδας», καθώς στην τελευταία διετία του προγράμματος στην Ιβηρική χερσόνησο (Ισπανία, Πορτογαλία) η Frontex επέτυχε μείωση της λαθρομετανάστευσης κατά περίπου 25%, στην Ιταλική χερσόνησο (Ιταλία και Μάλτα), μικρή μείωση περίπου 5%, ενώ στην Ελλάδα η λαθρομετανάστευση σημείωσε αύξηση περίπου 230%! Λέτε σε μάς να απέτυχε ακόμα κι η Frontex ; Η ευθύνη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και όσων με ιδεολογικά κριτήρια ψήφισαν το νόμο αυτόν είναι μεγάλη, απόλυτη και αποκλειστική. Και φυσικά δεν υπάρχουν λόγια για να χαρακτηρίσουν τη βιαστική και λαϊκίστικη τακτική Χρυσοχοΐδη να ανατρέψει σήμερα τις δικές του προπέρσινες αποφάσεις να κλείσουν τα κέντρα υποδοχής μεταναστών που άνοιξε και λειτούργησε η κυβέρνηση Καραμανλή. Αντίθετα, ο πρόεδρος της ΝΔ από την αρχή καταψήφισε τον ιδεοληπτικό αυτό νόμο και ειδικά τη διάταξη περί απόδοσης ιθαγένειας, η οποία ευθέως προσκαλεί κάθε «πικραμένο» στην Ελλάδα. Και δικαιώθηκε και σε αυτό ο Α. Σαμαράς, τον οποίον τότε σύσσωμη η Αριστερά χαρακτήριζε «ακροδεξιό». Γεμίσαμε Πακιστανούς, Αφγανούς, Σύριους, Κούρδους, Σουδανούς, Νιγηριανούς, Ιρακινούς και άλλους πολλούς, οι οποίοι αλλάζουν βίαια τον κοινωνικό, οικονομικό και εθνικό ιστό της χώρας, με δικές τους συνήθειες, ανύπαρκτους κανόνες υγιεινής, πολλές ασθένειες και παραεμπόριο. Η Ελλάς ουδέποτε θα πυροβολήσει ανθρώπους σε φουσκωτές βάρκες και καρυδότσουφλα, όπως επανειλημμένως κάνουν οι ιταλικές αρχές. Αλλά δεν δύναται και να αποτελέσει δεύτερη πατρίδα για τον οιονδήποτε, όσο κι αν είναι «πικραμένος». Εννοείται όμως, ότι είναι ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε επί το ρεαλιστικότερο και το ανθρωπινότερο τις διαδικασίες απόδοσης ασύλου.
Η ευθύνη όσων επέλεξαν να επιβάλλουν πολιτικές Ραγκούση (Καλλικράτης, μεταναστευτικό) και Παπακωνσταντίνου (φορολογικός νόμος) είναι ακέραιες. Όλες αυτές οι πολιτικές είχαν ιδεολογικό υπόβαθρο και ψηφίστηκαν από την κυβερνητική πλειοψηφία του «όλου ΠΑΣΟΚ» μήνες πριν φθάσουμε στο Μνημόνιο. Που και αυτό βέβαια ήταν όπως αποδείχθηκε συνειδητή επιλογή του «όλου ΠΑΣΟΚ» (άλλωστε ο ίδιος ο Παπακωνσταντίνου «κάρφωσε» τον Βενιζέλο ότι εκείνος χειρίστηκε τις νομικές ρυθμίσεις και του Μνημονίου 1). Και οι δυνατότητες ελιγμών και οι συνθήκες (τόσο εσωτερικές, όσο και εξωτερικές) ήσαν απείρως καλύτερες για την πατρίδα μας την άνοιξη του 2010 από ότι το Φλεβάρη του 2012. Κι όμως τότε το όλον ΠΑΣΟΚ επέλεξε «να διαπραγματευτεί» με το ΔΝΤ. Αφού πρώτα επέλεξε να «ποινικοποιήσει» την ακίνητη περιουσία των πολιτών (ακόμα και την πρώτη κατοικία) επιβάλλοντας θρασύτατη και παράλογη φορολογία με το σοσιαλιστικό φορολογικό του νόμο. Και επέλεξε να τρομοκρατήσει την καθημερινότητα των Ελλήνων πολιτών (κυρίως των μεγάλων αστικών κέντρων) με εκατομμύρια ανθρώπων από κάθε γωνιά της Αφρικής και της Ασίας που έσπευσαν να διεκδικήσουν (όχι άδικα) την ελληνική ιθαγένεια.
Ε λοιπόν, ναι, αυτή τη φορά, -που ο ευρωπαϊκός δρόμος της πατρίδας μας εξασφαλίστηκε γιατί ενώ κάποιοι ανακοίνωναν δημοψηφίσματα για να αποφύγουν την ευθύνη της αποτυχίας τους, κάποιοι άλλοι έβαλαν το δίκιο τους «στην άκρη» για να αναλάβουν ευθύνες που δεν τους αναλογούν,
-που οι ιδεοληπτικές πολιτικές της αριστεράς αποδείχθησαν διεθνιστικές μανίες και γέφυρες μετανάστευσης και κατάρρευσης του εθνικού μας ιστού,
- που η σοσιαλιστική «προοδευτική» πολιτική, «μας εφαρμόστηκε» απόλυτα τόσο στο επίπεδο της φορολογίας, όσο και σε αυτό της ασφάλειας (θαυμάστε τα επιτεύγματα του Καμίνη και του Μπουτάρη),
-που τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα περί «λεφτά υπάρχουν», «τρίτος δρόμος για το σοσιαλισμό», «αλλαγή» και «εκσυγχρονισμό» τα νιώθουμε στο πετσί μας με επιτόκια πτώχευσης,
Αυτή τη φορά, η επιλογή των εκλογών είναι ιδεολογική. Από τη μια η πλήρης αποτυχία του «προοδευτισμού» και η κατάντια στην οποία μας έφεραν οι ιδεοληψίες και τα ψεύδη του επί τριανταπέντε χρόνια και από την άλλη η «συντηρητική» επιλογή της σταθερότητας.
Ε λοιπόν, ναι, αν προοδευτισμός είναι οι δηλώσεις Μπεγλίτη και Κουκουλόπουλου μπροστά στο άψυχο σώμα των Ελλήνων επιχειρηματιών, βιοτεχνών, εμπόρων, αγροτών και συνταξιούχων, τότε χίλιες φορές ο συντηρητισμός.
Χίλιες φορές η σταθερότητα να ξέρω τι μου ξημερώνει αύριο, να έχω τουλάχιστον τη σιγουριά ότι θα συντηρηθώ, ότι θα περπατήσω στο δρόμο χωρίς να κοιτάζω συνέχεια πίσω μου.
Να ξέρω ότι η θάλασσα, τα νησιά, ο υποθαλάσσιος πλούτος αυτής της χώρας δεν μας ανήκουν από κοινού με τους γειτόνους μας, ούτε ότι ανήκουν στα ψάρια της (όπως γελοιωδώς αντιτείνουν κάποιοι άλλοι παράφρονες).
Να ξέρω ότι η περιουσία που με κόπο ζωής μου κληροδότησαν οι γονείς μου δεν αποτελεί απόδειξη φοροδιαφυγής και κολάσιμη πράξη για την οποίαν πρέπει τώρα να πληρώσω ό,τι έχω και δεν έχω.
Να ξέρω ότι το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μου δεν είναι τεκμήριο ένοχου πλουτισμού.
Να ξέρω ότι αν μου επιτεθούν στο δρόμο ή και μέσα στο σπίτι μου οι πεινασμένοι, κάποιος θα προστρέξει, κάποιος με αρμοδιότητα να με προστατέψει.
Να ξέρω ότι η πατρίδα μου είναι μέλος μιας οικογένειας με ισότιμα μέλη, μέλος μιας συνομοσπονδίας ανεξάρτητων και υπερήφανων εθνών και όχι ομοσπονδίας στατιστικών.
Σε αυτές τις εκλογές, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φορά, η επιλογή είναι πρωτίστως ιδεολογική και ουσιαστικά πολιτική. Όχι επιλογή αποχής, όχι επιλογή αντίδρασης ούτε φόβου, αλλά επιλογή ευθύνης, επιλογή πατριωτισμού και επιβίωσης του καθενός μας, μα και του ίδιου μας του έθνους. Αναμένω να ακούσω λόγια συγκεκριμένα, προγράμματα ολοκληρωμένα και ελπιδοφόρα. Τα προσδοκώ.