...Φταίει κι' ο λυράρης, φταίει και ο ίδιος ο λαός που είναι μαραζιάρης...

Του Γιώργου Καραμπελιά. Την τελευταία προεκλογική εβδομάδα τα πράγματα οδηγούνται σε έναν κυριολεκτικό τραγέλαφο, που αποκαλύπτει το πώς ...

Του Γιώργου Καραμπελιά.

Την τελευταία προεκλογική εβδομάδα τα πράγματα οδηγούνται σε έναν κυριολεκτικό τραγέλαφο, που αποκαλύπτει το πώς και γιατί η Ελλάδα έχει οδηγηθεί σε αυτή τη βαθύτατη και αδιέξοδη κρίση.
Η χώρα σ' αυτές τις εκλογές «πλέει εις την μελανόλευκον», όπως έγραψε ο αξέχαστος Μίνως Αργυράκης, βουλιάζει σε μια πολύπλευρη κρίση, την τελική φάση της οποίας έχουν πυροδοτήσει οι πιο άθλιες ελίτ που έχει γνωρίσει στη μακρά ιστορία του ο ελληνισμός. Την ίδια στιγμή εξελίσσεται ένα απίστευτο θέατρο του παραλόγου, στο οποίος δυστυχώς έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης και ο ίδιος ο ελληνικός λαός.
Ο ελληνισμός ζει τις δυσκολότερες στιγμές του μετά τον πόλεμο και την Κατοχή. Αντιμετωπίζει μια κρίση με διαστάσεις τρομακτικές. Κατ' αρχάς και κατ' εξοχήν συμπιέζεται γεωπολιτικά. Η Δύση, που υποχωρώντας στρατηγικά απέναντι στην αναδυόμενη άπω Ανατολή είναι διατεθειμένη να μας «κάψει», χρησιμοποιώντας μας σαν αναλώσιμη ύλη, όπως είχε κάνει και άλλοτε στο παρελθόν. Η ισλαμική Ανατολή, με αιχμή του δόρατος τη νεο-οθωμανική Τουρκία, αφού πέρασε οριστικά τον Βόσπορο το 1922, βρίσκεται τώρα στις πύλες της Αθήνας.
Η Γερμανία για να αντιμετωπίσει την Κίνα θέλει να μεταβάλει την περιοχή μας σε ζώνη ειδικευμένων μεταναστών που θα ταξιδέψουν προς το Βερολίνο, χαμηλού κόστους εργασίας, και αποθήκη ψυχών της ισλαμικής και αφρικανικής μετανάστευσης – εν τέλει σε condominium με τη νεο-οθωμανική Τουρκία, που επανέρχεται πλησίστια στα Βαλκάνια.
Όπως κάποτε ο Λίβανος αποτελούσε το σύνορο μεταξύ του αποικιοκρατικού δυτικού κόσμου με το Ισλάμ, στο εσωτερικό του Ισλάμ, έτσι και σήμερα, όταν οι συσχετισμοί δύναμης βρίσκονται σε διαδικασία ανατροπής, το ίδιο σύνορο τείνει να μετατεθεί δυτικότερα, δηλαδή στον ελληνικό κόσμο, την Ελλάδα, την Κύπρο, τα Βαλκάνια. Ο ελληνισμός απειλείται, –αν δεν βρίσκεται ήδη σε αυτή τη διαδικασία–, με λιβανοποίηση.
Γι' αυτό και μια καθολική κρίση, – πολιτισμική, πνευματική, δημογραφική, παραγωγική, πολιτική. Και πριν απ' όλα μια βαθύτατη κρίση του Έλληνα ανθρώπου,
Γι' αυτό, και όταν η κρίση του ελλαδικού οικοδομήματος άρχισε από την οικονομική του αρματωσιά, από τον παρασιτισμό, την κλεπτοκρατία, το δανεισμό, επειδή το έθνος και η κοινωνία μας είχαν βυθιστεί στην παρακμή, δεν υπήρξε καμιά συνεκτική αντίδραση, ικανή να προσφέρει ένα όραμα, ένα σχέδιο εξόδου.
Είχαμε ως πρωθυπουργό τον δόλιο βλάκα, εκφυλισμένο απόγονο μιας κακόφημης δυναστείας, και αντίπαλό του έναν ανερμάτιστο κολεγιόπαιδα, – που είχε ήδη υπονομεύσει τις δυνατότητες μιας βαλκανικής πολιτικής το 1993, αποδεχόμενος τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, ενώ κατέστρεψε τις τελευταίες δυνατότητες μιας ρεαλιστικής αντίστασης στο Μνημόνιο τον Νοέμβριο του 2011.
Απέναντί τους οι «αντιμνημονιακοί». Ένα κόμμα από ρέπλικες του Μπρέζνιεφ, που διεκδικεί την… επιστροφή στο Στάλιν ενώ το ομογάλακτο εθνομηδενιστικό αδέλφι του ανακαλύπτει σήμερα ότι μπορεί να «κάνει στάση πληρωμών» και ταυτόχρονα εξυμνεί τον ευρωπαϊσμό. Πιο πέρα πολιτικάντηδες της κακιάς ώρας, τηλε-ευεαγγελιστές που διατρέχουν όλη την επικράτεια, κηρύττοντας την επιστροφή του απολεσθέντος Παραδείσου, ιδρυτές κομμάτων και νούμερα, τέλος ναζιστικές συμμορίες του υποκόσμου που διεκδικούν την είσοδό τους στη Βουλή. Όλοι αυτοί, τις τελευταίες μέρες, σε ένα κρεσέντο αλληλοκατηγοριών, χτυπημάτων κάτω από τη ζώνη, άθλιων πολιτικάντικων επιχειρημάτων, αναιμικών προεκλογικών συγκεντρώσεων, χωρίς καμιά σοβαρή συζήτηση για τα διακυβεύματα των εκλογών, για την ίδια τη μοίρα του ελληνισμού που τίθεται εν κινδύνω.
Και ανάμεσα σε όλα αυτά κθκλοφορεί ανερμάτιστος, αλαλιασμένος από τα αντιφατικά μηνύματα, τσακισμένος από τις προπαγάνδες, ο ελληνικός λαός. Πρόβατο επί σφαγήν που το σαλαγάνε πράκτορες και πρακτορίσκοι, μπούληδες βορείων προαστίων, γηραλέοι μπουφώνοι και αετονύχηδες νεαροί. Ακόμα και όσοι έχουν συνείδηση της αθλιότητας και του χαμηλού επίπεδου του παιγνιδιού, και εμείς που συνειδητά επιλέξαμε να μείνουμε έξω από αυτό το μικρόψυχο και μειωτικό αλισβερίσι, για να κρατήσουμε την αξιοπρέπειά μας, ξέρουμε πως είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε κάποιες επιλογές την 6η Μαΐου, επιλογές που θα είναι οι λιγότερο επιζήμιες για τη χώρα. Και είναι αληθινά τόσο δύσκολο αυτό. Γιατί οι υπαρκτές εναλλακτικές λύσεις είναι δυστυχώς, φορτωμένες με αρνητικά. Μέχρι την τελευταία στιγμή που θα φτάσουμε στην κάλπη θα αναρωτιόμαστε ακόμα αν κάναμε τη σωστή επιλογή!
Δεν θέλω να επανέλθω στα ζητήματα που έθιξαν τα δύο κείμενα της «Κίνησης Πολιτών Άρδην», για τις εκλογές, τα διακυβεύματά τους και το τι ψηφίζουμε. Απλώς σήμερα, Πέμπτη 3 Μαΐου –αηδιασμένος από το άθλιο και αντιαισθητικό θέαμα των κομμάτων, που έχουν οδηγήσει στο απόγειο τις ύβρεις και τα μαχαιρώματα στις τηλεοράσεις και το διαδίκτυο, με κραυγές για το «ποιος τα παίρνει» και από πού, από υστερικές τηλεπερσόνες, που βλέπουν μετά την άνοδό τους να ακολουθεί η αναπόφευκτη πτώση στο βάραθρο της ανυπαρξίας τους– νιώθω πως είναι ανάγκη για άλλη μια φορά να θυμηθούμε το «αγαπητέ θεατή, έξοδος».
«Φορώντας τα γάντια μας» θα ρίξουμε ένα ψηφοδέλτιο την Κυριακή. Όσοι όμως έχουν κουραστεί από τις κραυγές και τα ψευτοδιλήμματα, όσοι νιώθουν αηδιασμένοι ακόμα και από τις ίδιες τις αναγκαίες ίσως επιλογές τους, τις επόμενες μέρες, επιστρατεύοντας όσο κουράγιο και όση δύναμη μας έχει απομείνει, θα πρέπει να αρχίσουμε μια μακρά πορεία για την τιμή και την αξιοπρέπεια, όχι μόνο του έθνους μας, αλλά επιτέλους εμάς των ίδιων.
Υποχρεωθήκαμε όλοι μας να πέσουμε πολύ χαμηλά ασχολούμενοι με τους ολίγιστους «πρωταγωνιστές», στην πραγματικότητα κομπάρσους της πολιτικής σκηνής. Αυτά τα δύο χρόνια, συμμετέχοντας στο κίνημα της αντίστασης του λαού μας, διαπίστωσα για μια ακόμα φορά πόση αλήθεια κρύβει η απόφανση πως «οι πολιτικοί σε οποιοδήποτε επίπεδο και να κινούνται, είναι βαθύτατα διεφθαρμένοι και στην καλύτερη περίπτωση αμετάκλητα φθαρμένοι». Και δυστυχώς δεν φταίει μόνο ο λυράρης αλλά και όσοι ανέχονται και χειροκροτούν τις ανυπόφορα κακόφωνες δοξαριές του.
Μιλήσαμε ήδη για την ανάγκη να μεταβληθεί το «αντιμνημονιακό κίνημα» σε κίνημα αντίστασης. Αυτό προϋποθέτει αδελφέ μου, μια επανάσταση, όχι μόνο ενάντια στους «από πάνω», αλλά ενάντια στον ίδιο τον εαυτό μας. Και το διακύβευμα είναι ύψιστο. Είναι κυριολεκτικά η επιβίωση του ελληνισμού. Γι' αυτό και δεν έχουμε δικαίωμα να κλείσουμε με ένα, finis Graeciae. Είμαστε υποχρεωμένοι να σηκωθούμε από το χώμα που μας έχουν ρίξει και να παλέψουμε. Όπως ταιριάζει σε εκείνους που πίσω τους έχουν τους προγόνους που ξέρουμε, ώστε να συνεχίσουμε να έχουμε απογόνους. Και την ιστορία τη γράφουν πάντα όσοι βαδίζουν… « ενάντιά» της.
3 Μαΐου 2012 Γιώργος ΚαραμπελιάςΔιαβάστε και τα υπόλοιπα κείμενα της Κίνησης Πολιτών Άρδην για τις εκλογές:
Οι θέσεις της Κίνησης Πολιτών Άρδην για τις επικείμενες εκλογές
Το αντιμνημονιακό κίνημα, κίνημα αντίστασης
www.ardin-rixi.gr