H σημειολογία των εκλογών...

Γράφει ο Χρήστος Σπυρόπουλος « Αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι θα ήταν παράνομες » Κάρολος Μάρξ. Η αλήθεια της παραπάνω πρότασης χρίζει με...

Γράφει ο Χρήστος Σπυρόπουλος

«Αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι θα ήταν παράνομες» Κάρολος Μάρξ.
Η αλήθεια της παραπάνω πρότασης χρίζει μεγάλης συζήτησης. Σαφώς και ο Κάρολος δεν εννοούσε την διαδικασία των εκλογών γενικά, αλλά την διαδικασία των εκλογών στο πλαίσιο ενός συγκεκριμένου κοινωνικοοικονομικού συστήματος.
Παρ όλα αυτά ο φιλόσοφος έχει θέσει χωρίς να το θέλει ένα ερώτημα που γυροφέρνει ... σαν φάντασμα, όπως θα έλεγε και ο ίδιος ... μέσα στο θυμικό του κάθε ενήλικα νεοέλληνα που έχει δικαίωμα ψήφου.
... μπορούν οι εκλογές να αλλάξουν κάτι ; ...
Ερώτημα βασανιστικά επίκαιρο. Βασανιστικότερες όμως είναι οι συνισταμένες που το προσδιορίζουν.
Α. Ποιό κόμμα είναι άραγε το πιο «ικανό» για να μας βγάλει από την κρίση ;
Β. Ποιούς συσχετισμούς θα αναδείξει η κοινωνία και ποια αλήθεια της αντικατοπτρίζουν ;
Γ. Η διαχείριση της κρίσης απαιτεί «σταθερότητα» στο βωμό της δημοκρατίας, ή δημοκρατία στον βωμό της «σταθερότητας» ;
Δ . Ο κατακερματισμός της λεγόμενης αριστεράς είναι δείκτης υψηλής διαφορετικότητας ή απλά δείκτης απουσίας βιώσιμων λύσεων ;
Η σημειολογία λοιπόν αυτών των εκλογών μοιάζει περισσότερο με έναν χαμαιλέοντα που αλλάζει χρώματα όχι κατά το δοκούν, αλλά κατά του ποιο κίνδυνο πρέπει να διαιρέσει και κατά του ποια απάντηση να αποφύγει.
Στο πρώτο ερώτημα η απάντηση μοιάζει να είναι σχετικά απλή ... αλλά δεν είναι. Ενώ εκ πρώτης όψεως όλα τα κόμματα φαίνεται να έχουν και από μια λύση σαν ανταλλακτικό αντιπροσωπείας σε ετοιμότητα ... επί του πρακτέου τα πράγματα δυσκολεύουν.
Στο πολύ πρακτικό καθήκον του που θα βρεθούν τα χρήματα όλα τα κόμματα χωρίς εξαίρεση καμιά ακολουθούν μια απλή δημαγωγική ταχτική ... δεν απαντούν ευθέως ...
... πρώτος διδάξας ο Ανδρέας Παπανδρέου ...
... η μεγάλη διαφορά του τότε με το σήμερα είναι ότι ο πατέρας Παπανδρέου τα έβρισκε τα χρήματα, το πως είναι αδιάφορο, πάντως τα έβρισκε. Σήμερα όποιος θέλει και μπορεί να κινηθεί στα πλαίσια του συστήματος δεν έχει πολλές εναλλακτικές λύσεις.
Το δεύτερο ερώτημα είναι περισσότερο φιλοσοφικό. Το κοινοβούλιο μας είναι σαφώς καθρέφτης της κοινωνίας μας, αλλά ποιά είναι η μετάφραση του ;
Λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι τα τελευταία 40 χρόνια, τα δύο μεγαλύτερα κόμματα έπαιρναν στο σύνολο τους ποσοστά μεταξύ 75 και 80 % είναι σαφής ο προσανατολισμός του εκλογικού σώματος στην λογική των μη πειραμάτων.
«Αυτούς ξέρουμε αυτούς εμπιστευόμαστε»
Ένα δεύτερο δεδομένο είναι, ότι η κοινωνία ποτέ δεν απαίτησε ουσιαστικά την εφαρμογή της απλής αναλογικής. Γεγονός που σημαίνει ότι και ο απλός ψηφοφόρος αισθανότανε μέρος του πολιτικού δικομματισμού και φορέας της εξουσίας. Διαφορετικά δεν μπορώ να αντιληφθώ την άρνηση του αυτονόητου, δηλαδή ένα κόμμα που έχει το 40 % των ψήφων να παίρνει το 40 % των εδρών.
Το θέμα της απλής αναλογικής είναι κατά την άποψη μου πολύ ουσιαστικό ερώτημα για το ποιά αλήθεια αντικατοπτρίζουν οι συσχετισμοί που αναδεικνύει μια κοινωνία. Το πιο βασικό πράγμα που αυτοτραυματίζει η κοινωνία με την αποδοχή της λεγόμενης ενισχυμένης αναλογικής είναι η έννοια του δικαίου. Η ψήφος του νικητή έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από την ψήφο των ηττημένων. Άρα ψυχολογικά τείνω να είμαι πάντα με τους νικητές.
Η ψήφος λοιπόν στα μικρότερα κόμματα θα σήμαινε σε αυτές τις εκλογές, ψήφο ενισχύσεις της δημοκρατίας και ψήφο δικαιοσύνης.
Στο τρίτο ερώτημα τα πράγματα νομίζω απλουστεύουν, διότι η ίδια η πραγματικότητα έδωσε την σαφή και σαρωτική της απάντηση. Σαράντα χρόνια σταθερής εναλλαγής κυβερνήσεων άφησαν την χώρα χωρίς πρωτογενή παραγωγή, την έθεσαν ουσιαστικά σε έναν κοινωνικό λήθαργο χωρίς σφυγμό και δυναμισμό.
Η διαχείριση της κρίσης απαιτεί ουσιαστικά πιο βαθιά δημοκρατία μακριά από τον πληροφοριακό ολοκληρωτισμό των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Η διαχείριση της κρίσης απαιτεί πολίτες δυναμικούς, αυτενεργούς και πολιτικά σκεπτόμενους. Οι εποχή των χαρισματικών ηγετών έχει μάλλον περάσει. Βρισκόμαστε μπροστά στην εποχή των συνειδητοποιημένων πολιτών.
Το τελευταίο ερώτημα και ίσως το πιο υποκειμενικό από όλα τα προηγούμενα, κυρίως λόγω δικής μου ιδεολογικής τοποθετήσεις. Είναι όμως και το πιο δύσκολο για να απαντηθεί ... τουλάχιστον από εμένα.
Ο κατακερματισμός της αριστεράς στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή είναι σημειολογικά φαινόμενο λίγο άτοπο, διότι παρόλα που τα λεγόμενα αστικά κόμματα φαίνεται να έχουν κλείσει τον κύκλο τους ιδεολογικά και φυσιογνωμικά (λόγω και απουσίας προσωπικοτήτων), θα περίμενε κανείς από την αριστερά που είναι εδώ και πενήντα χρόνια στριμωγμένη στη γωνία της ελληνικής κοινωνίας, να αναλάβει πρωτοβουλία και να λειτουργήσει ενωτικά έχοντας ίσως μια μοναδική ευκαιρία να πραγματοποιήσει όσα επαγγέλλεται εδώ και χρόνια.
Αντιθέτως όμως ... όλα τα αριστερά κόμματα και σχηματισμοί εμμένουν στην αυτοτέλεια τους ή την λεγόμενη ιδεολογική τους καθαρότητα και αρνούνται να μπούνε σε ρόλο συμπρωταγωνιστή μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Προσφάτως μάλιστα άκουσα δια στόματος της γ.γ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα ... άλλο ο αριστερός και άλλο ο κομμουνιστής ... οι διαχωριστικές γραμμές είναι σαφείς ... αλλά είναι και απαραίτητες την συγκεκριμένη χρονική στιγμή ;
Η άποψη μου είναι ότι η διαφορετικότητα που φαίνεται να «ντύνεται» η αριστερά σήμερα δεν είναι παρά το προπέτασμα καπνού για το έλλειμμα ιδεολογικής και πρακτικής προσέγγισης βιώσιμων λύσεων ... εντός και εκτός συστήματος.
Παρ όλα αυτά ως αθεράπευτα αριστερός πιστεύω στην αναγκαιότητα ως έρεισμα και κινητήριο δύναμη, διότι όπως έλεγε ο Σαίξπηρ ...
... η ανάγκη είναι πολύ μυτερή βελόνα.