Madame ή Chancellor;

  Γράφει ο Θάνος Δημάδης Ο ντόρος που δημιουργήθηκε με την κακή ομολογουμένως χρήση της αγγλικής γλώσσας στη συνέντευξή του στ...

 Γράφει ο Θάνος Δημάδης

Ο ντόρος που δημιουργήθηκε με την κακή ομολογουμένως χρήση της αγγλικής γλώσσας στη συνέντευξή του στο CNN, έχει αρχίσει να μου κάνει τον Τσίπρα συμπαθή για τρεις λόγους.
Ο πρώτος γιατί κάθε μέρα που περνάει αποδεικνύεται ότι ουκ ολίγοι περιμένουν το παραμικρό του στραβοπάτημα για να του την πέσουν με τον πιο άσχημο τρόπο. Άλλωστε η ………

εμφανώς λιγοστή του εμπειρία σε σχέση με τους «δεινόσαυρους» της πολιτικής που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, τον κάνει να δίνει πολλές αφορμές γι’ αυτό. Με την Ταχιάου να τον παρουσιάζει ως»νεοέλληνα ομορφάντα» και τον Πετρουλάκη ως το»γκρικ καμάκι» της δεκαετίας του ’80, αναρωτιέμαι γιατί τους προκάλεσαν εντύπωση τα αγγλικά του Τσίπρα και όχι φερ’ ειπείν η εξίσου κακή τους χρήση από τον πρώην Υπουργό Οικονομικών και επίδοξο μέλλοντα Πρωθυπουργό, Ευάγγελο Βενιζέλο, ακούγοντάς τα εδώ. Και όμως δεν είδα τέτοια «υστερία» όπως αυτή που δημιουργήθηκε για την περίπτωση Τσίπρα.
Ο δεύτερος λόγος: κάποιοι – όπως διάβασα- ένιωσαν «ντροπή» για τη χώρα τους που εκπροσωπήθηκε από το επίπεδο των αγγλικών του Τσίπρα στο CNN. Και ερωτώ: πότε ένας λαός πρέπει να νιώθει ντροπή; Όταν ένας πολιτικός του δεν έχει την ευχέρεια του λόγου στα αγγλικά ή όταν τα ομιλεί άπταιστα αλλά σπανίως για να εκπροσωπήσει με δυναμισμό τα συμφέροντα της χώρας του στο εξωτερικό. Γιατί ίσως θα ‘πρεπε να ανοίξουμε μία συζήτηση κάποια φορά για το πώς οι Έλληνες πολιτικοί μέχρι σήμερα- τους καλοσπουδαγμένους στα καλύτερα πανεπιστήμια του εξωτερικού- πηγαίνουν στις Βρυξέλλες ή την Ουάσινγκτον υποτίθεται για να διαπραγματευτούν για τη χώρα μας και τα «άπταιστα»- λέμε τώρα- αγγλικά τους τα εξαντλούν μόνο για επίπεδο προσωπικών γνωριμιών και αυτοπροβολής.
Ο τρίτος λόγος που φροντίζουν κάποιοι να κάνουν τον Τσίπρα συμπαθή – όχι μόνο σε μένα αλλά και σε πολλούς άλλους- είναι γιατί επιμένουν σε μία προσπάθεια δαιμονοποίησης του Τσίπρα ταυτίζοντάς τον με τη δραχμή. Επειδή δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την επιλεκτική μνήμη να θυμίσω ότι στο χείλος της εξόδου της χώρας μας από το ευρώ πριν μερικούς μήνες μας έφεραν τα καμώματα του κ. Παπανδρέου με το δημοψήφισμα και η επίμονο «όχι» του κ. Σαμαρά στη συναίνεση μέχρις ότου έφθασε ο κόμπος στο χτένι και μας απείλησαν με την μη καταβολή της δόσης, για όσους το θυμούνται.

Εξηγούμαι: οι θέσεις και οι απόψεις που κατά καιρούς έχω καταθέσει και γραπτώς, από τον τρόπο διοίκησης των δημόσιων πανεπιστημίων μέχρι την διαχείριση της λαθρομετανάστευσης και πολλά άλλα καίρια θέματα, είναι εκ διαμέτρου αντίθετες από τα όσα πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και το ξεκαθαρίζω αυτό προς αποφυγή παρεξηγήσεων απ’ όσους προσπαθήσουν να με καταχωρίζουν ως «κρυφο-Συριζαίο» ή άλλα τέτοια ευτράπελα. Ο Τσίπρας όμως- ναι, αυτός με τα κουτσά αγγλικά του, την πολιτική του απειρία και τα λάθη του- ίσως αποδειχθεί η διέξοδος που αναζητά η ιστορία από ένα γερασμένο σύστημα που έχει στερέψει ιδεών και προοπτικής για την κοινωνία. Με τη ματιά της δικής μου γενιάς, θεωρώ ότι είναι συντηρητικός αναχρονισμός το να απορρίπτεται μία ή ένας πολιτικό για τα αγγλικά του, το ρούχο που φοράει ή το κούρεμα που έχει. Άραγε, πιστεύει κανείς ότι πρώτη έγνοια της κοινωνίας σήμερα είναι αν το Τσίπρας αποκαλεί την Μέρκελ ως «madame» και όχι ως «chancellor», όπως θα έπρεπε;