Απώλειες...

Γράφει η Λίνα Φυτιλή Τον τελευταίο καιρό , με αφορμή το βιβλίο, έλαβα κάποια μυνήματα που αφορούν το θέμα της απώλειας αγαπημένων π...

Γράφει η Λίνα Φυτιλή

Τον τελευταίο καιρό, με αφορμή το βιβλίο, έλαβα κάποια μυνήματα που αφορούν το θέμα της απώλειας αγαπημένων προσώπων. Είναι ένα ζήτημα, γα το οποίο ομολογουμένως δύσκολα μπορεί να μιλήσει κάποιος που το έχει βιώσει ή κάποιος που έφτασε πολύ κοντά στο να το ζήσει.
"Είναι ένα κενό, μια τρύπα που δεν γεμίζει", μου έγραψε ένας αναγνώστης. "Αλλάζει η ζωή σου μέσα σε μια στιγμή..."
Έτσι ακριβώς. Πολλές φορές μάλιστα, μπορεί το ίδιο το σοκ της απώλειας ή του να περάσει ένα τέτοιο τρομακτικό γεγονός ''ξυστά'' από τη ζωή σου, να είναι ισχυρότερο εκ των υστέρων. Κι αυτό γιατί συνειδητοποιείς ό,τι ανέκαθεν γνώριζες αλλά σπανίως έμπαινες στη λογική του καθημερινά: την ευθραυστότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Όλα κρέμονται από μια κλωστή, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να σπάσει.
Όταν όμως μια τέτοια εμπειρία περάσει από τη ζωή σου, είτε έχει μοιραίο αποτέλεσμα, είτε όχι, το αρχικό ξάφνισμα, τον πανικό και τη λύπη διαδέχεται μια απότομη ανάγκη επαναπροσδιορισμού της ζωής σου. Καταλαβαίνεις ότι αφού είσαι ακόμα ζωντανός, βρίσκεσαι εδώ για κάποιο λόγο κι ότι είναι κρίμα, ο χρόνος σου να πάει στράφι.
Μετά το πρώτο διάστημα, όπου η παθητική αδράνεια σε συνθλίβει, καθώς ο ένας φόβος ακολουθεί τον άλλον, η αναστολή σώνεται σιγά σιγά και το παίρνεις απόφαση. Αρχίζεις να ζεις την κάθε μέρα με μια διαφορετική λογική: σαν να είναι η τελευταία σου. Παύεις να υπολογίζεις την ''κριτική'' ανθρώπων, που άλλοτε φοβόσουν, όσον αφορά την εντύπωση που θα σχημάτιζαν για σένα. Μπαίνεις όλο και πιο βαθιά στη ζωή, αρχίζεις πάλι να βουτάς, αν και εξαιρετικά δειλά στην αρχή, σε μια θάλασσα νέων προσώπων, γεγονότων και καταστάσεων. Παίρνεις αποφάσεις, τις οποίες υπό άλλες συνθήκες, δεν θα έπαιρνες.
Συνειδητοποιείς ακόμη, πως ό,τι δεν αλλάζει πεθαίνει, ότι η χαρά κι η λύπη τυλίγονται στο ίδιο σώμα κι ότι δεν υπάρχουν πάντα επαρκείς εξηγήσεις για όσα συμβαίνουν γύρω σου. Ίσως μάλιστα να σου φαίνονται θλιβεροί, όλοι αυτοί που νομίζουν ότι έχουν την απάντηση σε όλα. Είναι μια στιγμή αλήθειας, την οποία ανακαλύπτεις, όταν ηρεμήσεις.
Από καιρό πιστεύω, ότι την απώλεια δεν τη συναντάει κανένας μόνο στο θάνατο. Απλώς εκεί βρίσκουμε την πιο ακραία εκδοχή της. Κι ότι οι ζωές μας στην πορεία του χρόνου καθορίζονται από συχνές, διαφορετικές κι αμείλικτες απώλειες. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που χρειαζόμαστε κυρίως, είναι η αντίσταση' μια ισχυρή επιθυμία για ζωή. Αν αυτή χαθεί, όλα αυτομάτως ακυρώνονται. Αν όμως, με κάποιο τρόπο το συναίσθημα αυτό ξυπνήσει πάλι μέσα σου, δεν ξεγελιέται με τίποτα. Κι ίσως αυτό να συμβαίνει, επειδή η πραγματική επιθυμία ευτυχώς, δε γίνεται ποτέ παρομοίωση.