Έρχεται εθνικός διχασμός. Δυστυχώς!

Έκπληξη δημιούργησε η πολύ σκληρή δευτερολογία του πρωθυπουργού, χθες λίγο πριν τα μεσάνυχτα και την ψηφοφορία για τις προγραμματικές δηλώσε...

Έκπληξη δημιούργησε η πολύ σκληρή δευτερολογία του πρωθυπουργού, χθες λίγο πριν τα μεσάνυχτα και την ψηφοφορία για τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης.

Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος 
Έχοντας στοχοποιήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, αξιωματική αντιπολίτευση πλέον και προσωπικά τον επικεφαλής του Α. Τσίπρα, ο Α. Σαμαράς, σε ένα σημείο μάλιστα της διαδικασίας που από τον Κανονισμό της βουλής δεν υπάρχει απάντηση από την άλλη πλευρά, θύμισε έντονα την προεκλογική τακτική της Ν.Δ, μετά το «στραπάτσο» της 6ης Μαΐου, ενόψει των εκλογών της 17ης Ιουνίου. Εκείνα τα κηρύγματα «αντικομουνισμού», σε κλίμα 1950, που προεξοφλούσαν εθνικό διχασμό και μαζεύτηκαν ευτυχώς στην συνέχεια, όταν υπολογίσθηκε το κόστος μιας τέτοιας καμπάνιας από το επιτελείο της Ν.Δ.
Μπορεί τα περί παραπομπής στη Δικαιοσύνη όσων εμπλακούν σε παραχωρήσεις και σκανδαλώδεις συμβάσεις αποκρατικοποιήσεων, που εκτόξευσαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων, να «θέρμαναν» το κλίμα, όμως η απάντηση μια συγκροτημένης κυβέρνησης συνασπισμού, είναι ότι οι διαδικασίες θα είναι τόσο άψογες και η κατεύθυνση των αποκρατικοποιήσεων τόσο μελετημένη κι ορθή σε σχέση με το δημόσιο και εθνικό συμφέρον, ώστε κανείς από τους εμπλεκόμενους δεν θα ανησυχήσει για παραπομπή στη Δικαιοσύνη, αλλά ούτε η αντιπολίτευση θα μπορέσει να στοιχειοθετήσει υπόνοιες και πολύ περισσότερο κατηγορίες.
Ο κ. Σαμαράς, όμως με προετοιμασμένη μάλιστα ομιλία, προτίμησε να δώσει το στίγμα της απόλυτης πόλωσης με τους διαφωνούντες στις επιλογές της κυβέρνησης συνασπισμού, της τρόικας και του Βερολίνου. Απευθυνόμενος στον Α. Τσίπρα, ως αιχμή του δόρατος των αντιμνημονιακών δυνάμεων, μίλησε για «αβανταδόρους του λόμπι της δραχμής», χρησιμοποίησε χαμηλού επιπέδου και πλήρους εμπάθειας προσωπικές νύξεις, ότι «εδώ δεν είναι 15μελές σχολείου» και εν γένει έδωσε την προοπτική της απόλυτης σύγκρουσης στο εσωτερικό της κοινωνίας και του έθνους από τον Σεπτέμβριο.
Μάλιστα, και αυτό επίσης είναι αξιοσημείωτο, ο κ. Σαμαράς, χωρίς να προκληθεί έκανε προσωπικές αναφορές στη ΓΕΝΟΠ και «πέταξε το γάντι» της αντιπαράθεσης με τον προβεβλημένο συνδικαλιστή Φωτόπουλο, χωρίς από τις διαρροές του οικονομικού επιτελείου να διαφαίνεται ότι η αποκρατικοποίηση της ΔΕΗ συγκαταλέγεται στο πρώτο κύμα αποκρατικοποιήσεων. Πέραν αυτού είναι μάλλον ατυχές, να επιλέγεται η σύγκρουση με τη ΓΕΝΟΠ, με δεδομένο ότι είναι πολύ γνωστό το ενδιαφέρον των Γερμανών, να «βάλουν στο χέρι», χωρίς κόστος τις καλύτερες μονάδες της ΔΕΗ και τον ελληνικό λιγνίτη.
Αυτά δείχνουν ότι στο Μαξίμου και αφού δεν γίνεται εφικτή η επαναδιαπραγμάτευση των Μνημονίων, όχι με ευθύνη της νέας ελληνικής κυβέρνησης, αλλά εξαιτίας του δογματισμού και του παραλογισμού του Βερολίνου και της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, επιλέγεται ως τακτική η ακραία πόλωση στο εσωτερικό της Ελλάδας.
Στο μέτωπο των απεθνικοποιήσεων και σε συνδυασμό με την εκτέλεση των εφαρμοστικών νόμων του Μνημονίου, η κυβέρνηση δείχνει να μην φοβάται να προκρίνει τον διχασμό και την ακραία σύγκρουση, αντί να διατηρήσει μια ψύχραιμη στάση, όπου με επιχειρήματα και διάλογο να επιχειρήσει την βελτίωση των δημόσιων οικονομικών, την καλύτερη αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας, των δικτύων και των εταιρειών, την αναβάθμιση της λειτουργίας των δημοσίων υπηρεσιών και την έξοδο της ελληνικής αγοράς από το απόλυτο αδιέξοδο των Μνημονίων.
Η νεοφιλελεύθερη- φεντεραλιστική Ν.Δ, τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ της τρόικας, των φόρων και των Μνημονίων και η Αριστερά της Ρεπούση, θα πρέπει να το ξανασκεφθούν, πριν τελειώσει το καλοκαίρι. Αν επιλέξουν τον δρόμο του εθνικού διχασμού, ανάμεσα σε μνημονιακές και αντιμνημονιακές δυνάμεις, ευρωπαϊκές ή ευρωσκεπτικιστικές, διεθνιστές αγοραίους και νέο- εθνικούς Κεϋνσιανούς, το αποτέλεσμα θα είναι δραματικό. Θα έχουν βάλει φωτιά στη πυριτιδαποθήκη, της οργισμένης και σε απόγνωση ελληνικής κοινωνίας. Τα φαινόμενα αυταρχισμού, αλαζονείας και προκλήσεων από την πλευρά τους θα τους οδηγήσουν στο να χαρακτηρισθούν η «τρίτη κατά σειρά κατοχική κυβέρνηση». Η νομιμοποίησή τους θα καταρρεύσει και ένα πολυεπίπεδο και πολύμορφο πολιτικό, κοινωνικό και ιδεολογικό «εθνικό αντάρτικο»- πέρα του διαχωρισμού Δεξιάς και Αριστεράς- θα ζητά απελευθέρωση της Ελλάδας, από τον Γερμανικό- ευρωπαϊκό ζυγό και επιστροφή σε Ελληνική Διοίκηση, ακόμη και εκτός ευρώ.
Με μαθηματική ακρίβεια το «αντάρτικο» θα επικρατήσει και αυτοί θα επιβαρυνθούν με την ευθύνη ότι αιματοκύλισαν την Ελλάδα, για να εξυπηρετήσουν την υπό σύσταση Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους και τις νέο-οθωμανικές φιλοδοξίες της Τουρκίας του Ισλάμ. Ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του…